Twórca "Wiedźmina"rzucił świat gier i otworzył wegańską restaurację. Gigantyczny sukces okupił zdrowiem

Zacząłem to robić nie tylko z potrzeby ducha, lecz także ze względu na potrzeby mojego ciała. Jakiś czas temu w moim życiu zaczął się etap uwrażliwiania się. Zrozumiałem, że moje ciało, aby dobrze funkcjonować potrzebuje dobrego jedzenia. A ponieważ w domu gotuję wyłącznie śniadania, co wynika z trybu mojej pracy, to takiego miejsca mi ewidentnie brakowało. O dziwo, wciąż trudno znaleźć w Warszawie miejsce, gdzie można kupić np. michę dobrej sałatki z kiełkami, lub smacznym awokado.

Ale żyjemy w świecie, gdzie zewsząd atakują nas bodźce, w którym cichy głos intuicji jest cały czas zagłuszany. I właśnie vipassana, poprzez uwrażliwienie na delikatne sygnały płynące z ciała, poprawia kontakt z intuicją. Mówi np.: Stary, odżywiaj się zdrowo, zwłaszcza kiedy masz tak aktywne życie! Przyznaję, że przez długi czas miałem z tym spory problem.

Próbowałem się od tego wymigać. Zrobiliśmy zebranie i zapytałem, czy to jest rzeczywiście konieczne. Usłyszałem, że "nie można od tego uciec" (śmiech)

Nie wiem, na ile moja historia jest znana. Dzisiaj uważam, że to był proces. Droga, na którą musiałem wreszcie wejść.

Jest kilka miejsc na świecie do których lubię wracać. To jest Dhamma Giri w Indiach, gdzie jest centralny ośrodek vipassany na świecie. Tam się zaczęła moja przygoda z medytacją i nadal jest to szalenie dla mnie ważne miejsce. To tam się dokonały kluczowe elementy mojej przemiany. Drugie takie moje miejsce jest na południu Indii, gdzie także medytuje.

To był okres, w którym miałem bardzo duże problemy ze stresem i z bezsennością. Przez dwa tygodnie spałem w nocy najwyżej dwie, trzy godziny. Kładłem się około drugiej, trzeciej w nocy, a wstawałem o piątej. To wszystko było efektem długoterminowego napięcia wynikającego z pracy. Dlatego możliwość wyjazdu tak bardzo mnie zainteresowała. Zrobiłem szybkie zgłoszenie i kupiłem bilet, nie miałem nawet czasu przeczytać całego regulaminu związanego z pobytem w ośrodku. Wydrukowałem go sobie i postanowiłem przeczytać dopiero w samolocie.

Tak. Wyciągnąłem sobie ten regulamin w samolocie i czytam: pobudka o czwartej rano, medytacje przez cały czas do dziewiątej wieczór, z drobną przerwą na śniadanie i lunch. Później kolejne wykłady do wieczora. Pomyślałem sobie: Boże, w co ja się wpakowałe !" Nie wyobrażałem sobie trochę tego, w dodatku fizycznie byłem naprawdę w bardzo złej formie.

Nie było łatwo. Próbowałem się najpierw przespać trochę w samolocie. W trzęsącej indyjskiej taksówce trochę się w końcu zdrzemnąłem. Po przybyciu do ośrodka, oddałem komputer i telefon. To był jeden z pierwszych punktów regulaminu. Uspokoiłem się trochę i pomyślałem: "Teraz sobie wreszcie odpocznę" (śmiech). Ale nie spałem przez dwie kolejne noce. Potężny stres, który przywiozłem ze sobą z Polski nie pozwalał mi zasnąć. Za namową nauczyciela zacząłem wtedy medytować na wznak.

Nie można z nikim rozmawiać. Jest pełna cisza, przyjemna, pogodna atmosfera. Nie ma muzyki, są za to wykłady w języku angielskim i hindi. Wokół rosną piękne drzewa, kwiaty – kampus robi fenomenalne wrażenie. W ośrodku są prawie sami Hindusi, dlatego tak sprawnie mnie przyjęli. Osoby z Europy są traktowane priorytetowo. Bo skoro komuś się chciało przylecieć tyle setek kilometrów, to znaczy, że jest to dla niego ważne.

Uwierzyłem we wszystko, czego się dowiedziałem na wykładach. Wydarzyło mi się też kilka wycieczek wewnętrznych, podczas których wyrzuciłem z siebie duże ilości smutku. Kiedy po dziesięciu dniach kurs się skończył, to poczułem, jakby ktoś zdjął mi worek kamieni z pleców. Dosłownie. Co ciekawe, do końca kursu spałem nieźle, ale bez rewelacji. Po zakończeniu pojechaliśmy jeszcze do takiego turystycznego miejsca w Indiach. Gdy tam usnąłem, to przespałem ponad dziesięć godzin. Ostatnio tak wypoczęty byłem chyba jako dziecko. Poczułem się po prostu fenomenalnie. To był dla mnie bardzo namacalny dowód, że technika działa.

Miałem silne napięcia i stres, który powodował problemy ze snem. Silniejszych znaków, że coś się ze mną niedobrego dzieje nie mogłem już chyba odbierać. Wcześniej miałem też inne, bardzo nieprzyjemne i przewlekłe problemy ze zdrowiem. One były bardzo niejednoznaczne, nie potrafiłem zlokalizować źródła. Więc ustawiali mi przegrodę, przycięli migdałki, a mój stan w ogóle się nie poprawiał. Okazało się, ze to była kwestia holistycznego spojrzenia na organizm. Mówiąc wprost, zamęczyłem swój organizm stresem. Do tego zaczęły mi włosy wypadać garściami, odczuwałem fizyczny ból mięśni.

Były dwa źródła moich problemów: nadmiar pracy, czyli działanie w poczuciu, że cały czas przybywa mi obowiązków, z którymi się nie wyrabiam. Ponieważ byliśmy szefami firmy CD Projekt, to mieliśmy wielkie poczucie odpowiedzialności. W pewnym momencie zatrudnialiśmy kilkaset osób. W 2010 roku przechodziliśmy kryzys, co miesiąc była walka o pensję dla pracowników. Musieliśmy przez cały czas się zastanawiać, czy mamy pieniądze dla ludzi, z którymi pracowaliśmy od wielu lat, których traktowaliśmy jak rodzinę. Kosmiczny stres. Ale być może to było też świadectwo pewnej niedojrzałości.

Być może. Miałem wrażenie, że emocjonalnie byłem niedojrzały. Kiedy byliśmy młodsi, po prostu zaciskaliśmy zęby i mówiliśmy sobie: "Robimy to!". Tylko jak zbyt długo zaciskasz te zęby, to kończy się fizycznym bólem. Nie potrafiliśmy wtedy działać z głową i dystansem.

Utrzymuję, chociaż on jest dość sporadyczny. Z Marcinem nadal się przyjaźnię, byliśmy niedawno razem na nartach, z bratem też czasami się spotykam. Był na otwarciu Wegemamy.

Trochę już wyrosłem z namawiania innych. Do każdego to wcześniej czy później przychodzi i nie ma co przyspieszać wydarzeń.

To nie do końca tak. Nagroda mnie ucieszyła. Pojechaliśmy do Monte Carlo, reprezentowaliśmy tam Polskę, było bardzo fajnie. O tyle był to dla mnie punkt zwrotny, że jako przedsiębiorca osiągnąłem już właściwie wszystko. Oczywiście zawsze można być jeszcze bogatszym, zdobyć kolejną nagrodę w skali światowej, ale miałem takie poczucie, że w zasadzie mogę już podziękować. Było to symboliczne ukoronowanie drogi, po której szedłem.

Trzeba było pięć razy dzwonić do tego samego dziennikarza, kilkanaście razy wysyłać maile, chodzić po redakcjach, gdzie patrzyli na nas z zadziwieniem. Dziennikarze amerykańscy są bardzo rozpuszczeni przez wielkie koncerny i dość zblazowani. Wszyscy znają się jeszcze od lat 80-tych. Na imprezach branżowych przewijają się wciąż ci sami ludzie. W dodatku pierwszy "Wiedźmin" był tylko na PC, a ten wówczas był totalnie w odwrocie. Liczyły się konsole, więc nie byliśmy mainstreamowi. Na pierwszych targach, na które nam się udało dostać dzięki BioWare mieliśmy wydzielony kwadracik 3x3 metry gdzieś za kotarami... Ale to nam bardzo pomogło, bo BioWare był znany i mogliśmy zaciągnąć do naszego kącika dziennikarzy którzy się tam pojawiali.

Byliśmy zdeterminowani. Z naszymi początkami związanych jest kilka śmiesznych historii. Na przykład: mieliśmy kiedyś wynajętą salę poza targami, na stadionie Los Angeles Lakers. Zadanie było trudne: jak pokazać grę w budynku obok? Niemal niewykonalne. Wpadliśmy więc na pomysł zatrudnienia naszego kolegi Brytyjczyka, który ma ponad dwa metry wzrostu. Rozpuściliśmy informacje, że tajny pokaz "Wiedźmina" odbędzie się przy najwyższym człowieku stojącym przed halą Lakersów. Adam musiał osobiście przyprowadzić grupkę dziennikarzy do naszej sali, gdzie była prezentacja. Wszystko trwało jakieś 5-7 minut w każdą stronę. Do takich sytuacji ci rozpieszczeni dziennikarze, w ogóle nie byli przyzwyczajeni. Oczywiście wiedzieliśmy, którzy dziennikarze na tych targach są dla nas najważniejsi.

To też było zabawne. Pamiętam, że bardzo nam zależało, żeby pojawił się u nas dziennikarz z IGN. Wiedzieliśmy, że jest na targach, ale mimo zaproszenia nie pojawił się na zbiórce. Znaleźliśmy go więc w press center i obiecał, że za godzinę na pewno u nas będzie. Mija godzina, a jego znowu nie ma. Więc trzeba go było odnaleźć ponownie. Spojrzał na nas już z lekkim zaskoczeniem i znowu obiecał, ze będzie za godzinę na prezentacji. Czuliśmy mocno, że nas spuszcza, więc postanowiliśmy z nim tę godzinę poczekać. I ten dziennikarz dał nam później nagrodę dla najlepszej gry RPG targów. To była jedna z przepustek na rynek amerykański.

Ale dzisiaj jestem już mądrzejszy, chociaż mam wrażenie, że znowu na swoje barki biorę zbyt dużo zajęć. Moja praca polega teraz na działaniach strategicznych.

Tak, telefon będzie miał po prostu twarde guziczki, zamiast ekranu dotykowego. Tak jak kiedyś, a aparat będzie pozbawiony internetu. Chcemy sprawdzić na ile możliwe jest obniżenie promieniowania telefonu. Pokazać jak mało promieniujący telefon można wyprodukować. Chcemy też, aby ten telefon był produkowany w Europie.

Nie będzie on dla każdego. Dotrzemy do wybranej grupy odbiorców. Przede wszystkim ludzi, którzy mają ochotę trochę w życiu zwolnić, którzy nie chcą i nie muszą być cały czas online. Ja do nich także należę.

Przypadek. Byłem w świetnym miejscu w Peru nad wodospadem, na końcu świata. Od razu się w nim zakochałem. Mieścił się tam ośrodek, który udało mi się kupić za całkiem rozsądne pieniądze i zrobiłem jedną z bardziej szalonych rzeczy w moim życiu: dałem mojej znajomej upoważnienie do dysponowania pieniędzmi i ona w całości zajęła się urządzaniem tego miejsca. Ośrodek samoistnie zaczyna się już rozwijać. Przy okazji bardzo wspieramy lokalnych farmerów, wybudowaliśmy zerówkę dla mieszkańców okolicznych wsi. Jestem tam kilka razy w roku. Działamy na razie jako fundacja, ale docelowo chcę aby ośrodek zaczął na siebie zarabiać. I to się już dzieje, bo mamy cały czas zapytania ze szkół Jogi, przede wszystkim ze Stanów Zjednoczonych. Mamy coraz więcej klientów, własny ogródek, uczymy miejscowych rolników jak obchodzić się bez nawozów. Chyba udało nam się stworzyć bardzo fajne miejsce.

Oczywiście Wegemama, którą otworzyliśmy, ale też bardzo ważna jest strefarozwoju.pl, którą współtworzę. Tam będę regularnie pokazywał moje nowe, poszerzające świadomość przedsięwzięcia. Wspieram to z całego serca.