Homo i katolik – to się nie wyklucza. "W Kościele jesteśmy piętnowani. Spowiedź to traumatyczne przeżycie"

Zaczęliśmy działać na jesieni 2010 roku. Impulsem była sytuacja takich osób w Polsce, ta cała debata, która wciąż się toczy. Orientowałam się, że na świecie jest dużo podobnych grup chrześcijańskich LGBT i od kilku lat szukałam, czy coś podobnego działa w Polsce. Nie działało, więc ja i inne osoby założyliśmy tę naszą grupę. Podkreślam: "grupę", a nie "wspólnotę", bo wspólnota może niektórym kojarzy się z osobnym kościołem, a my jesteśmy luźną i spontaniczną grupą ludzi, w ogromnej większości lesbijek, gejów, osób bi- i transpłciowych, ale też zaprzyjaźnionych osób heteroseksualnych. Bardzo ważne, że jesteśmy grupą ekumeniczną - wśród nas są nie tylko katolicy, ale też chrześcijanie innych wyznań, osoby poszukujące Boga, a nawet zaprzyjaźnieni ateiści.

Trudno to zrobić, bo nie jesteśmy organizacją formalną. Takich najbardziej aktywnych działaczy jest około 60. Mamy też wiele osób, które piszą na naszym Facebooku, korespondują z nami, sympatyzują. Chcę też powiedzieć, że większość ludzi LGBT w Polsce boi się ujawniać. Mają olbrzymi strach przed publicznym podaniem imienia i nazwiska, własnej odmienności. Czego się obawiają? Odpowiedź jest prosta - problemów w pracy, w rodzinie, w szkole, w Kościele wśród innych wiernych...

Trzeba bardzo dużej odporności psychicznej, bo ciągle jest się narażonym na piętno i dyskryminację. Często zdarza się to choćby w świątyniach, gdy na przykład ksiądz na kazaniu zaczyna opowiadać, że homoseksualizm to zło, które zagraża rodzinie, ludzkości, podstawom cywilizacji. Wierny, który stoi w kościele i słyszy, że Kościół nigdy nie zaakceptuje jego opartego na miłości związku, odczuwa ogromny ból. Te wypowiedzi dotyczą wszystkich hierarchów. Przecież nawet papież tak się wypowiadał.

Na pewno to bardzo trudny moment w życiu katolika LGBT. Nie chcę uogólniać, bo zdarzają się też bardzo wyrozumiali duszpasterze, ale w wielu przypadkach osoba, która idzie do spowiedzi, doznaje bardzo silnej traumy. To dlatego, że Kościół jasno stwierdza, że każdy akt homoseksualny to grzech, więc taka osoba staje przed dramatycznym dylematem. My w naszej grupie kładziemy nacisk na to, że takie cechy jak orientacja seksualna w ogóle nie są grzechem, nie należą do tej kategorii, więc spowiadać się z tego w żadnym wypadku nie należy. Z tej traumy jest jedno wyjście: dojrzeć w swoim sumieniu do decyzji i uznać, że życie w wiernym i opartym na miłości związku, również z relacją seksualną, nie jest grzechem. Zawsze ważniejszy jest drugi człowiek niż martwe przepisy, nawet te kościelne.

Niestety nie. Oprócz tej traumatycznej spowiedzi księża utrudniają też czasem przystępowanie do innych sakramentów. Konkretne osoby często po prostu nie są mile widziane w kościele. Wiele osób po ujawnieniu swojej orientacji było wypraszanych ze wspólnot religijnych. To wszystko składa się na obraz zniechęcania do wiary.

Często trudno. Nieraz czujemy się wypychani poza nawias wspólnoty Kościoła. To dlatego ciągle piszemy listy, cierpliwie przekonujemy hierarchów swoimi postawami, świadectwem swojego życia, że tak samo kochamy Boga i chcemy o nim świadczyć. Wśród nas jest zresztą wiele osób po przeżyciach związanych z utratą wiarą, których doświadczyli właśnie przez ciągłą dyskryminację.

Tak i powiem szczerze, że zarówno ja, jak i inne osoby, ogromnie cierpimy, słysząc tak radykalne wypowiedzi z ust rządzących, jak choćby w przypadku posłanki Pawłowicz. Cieszą nas za to te sytuacje, kiedy katolicy stają w naszej obronie.

Każdy, kto choć trochę zagłębił się w temat, wie, że w Biblii można znaleźć też fragmenty popierające niewolnictwo, niższą pozycję kobiet czy też nieprawdziwe informacje na temat układu planetarnego. Poseł Godson nie dodał tylko, że w żadnym fragmencie Biblii nie ma potępienia wiernego i trwałego związku homoseksualnego.

Nie stawiamy przed sobą żadnych ram czasowych. Jako ludzie żyjący duchowo, wierzymy, że ten czas jest w rękach Boga. Wierzymy też, że coraz więcej hierarchów Kościoła oficjalnie stanie na stanowisku, które wydaje się dla wszystkich oczywiste: a mianowicie, że my po prostu mamy prawo do miłości i musimy żyć jak ludzie.