"My też mieliśmy swój American Dream". Czy młodzi mają powód, by zachwycać się Stanami? Starsze pokolenie odpowiada

Pod tekstem rozgorzała dyskusja. Jedni pisali o tym, za co kochają USA, a inni dlaczego ich zdaniem nie jest to raj na Ziemi. Jedną z tych osób była często komentująca w naszym serwisie pani Ewa. Napisała między innymi: "Prawie 50 mln Amerykanów nie stać na kupowanie jedzenia i dostaje zasiłki". Pojawiło się także wiele innych głosów, które nieco odczarowywały American Dream. Ich zdaniem, jest on najpiękniejszy, gdy mamy go leżąc w polskim łóżku.

O to, czy American Dream jest jedynie piękną iluzją, czy może prawdą o najpotężniejszym państwie świata zapytaliśmy tych, którzy sprawdzili to na własnej skórze.

Tomek również urodził się w Polsce, a do Ameryki wyjechał z rodzicami w wieku zaledwie 4 lat. Dziś ma 29 i znów mieszka nad Wisłą. – Tam chodziłem do szkoły i dorastałem, dlatego czuję się Amerykaninem – słyszę od swojego rozmówcy. I choć nie wyklucza, że kiedyś tam wróci, na razie zdecydował się mieszkać w Polsce, przynajmniej do czasu zakończenia kryzysu w Ameryce.

– Straciłam miłość swoich dzieci, czyli wszystko. Bardzo, bardzo tego żałuję, bo one zostały najbardziej skrzywdzone. Chociaż je kochałam, starałam się pisać listy, wysyłałam pieniądze, paczki... Chciałam zakłócić ból rozstania takimi rzeczami materialnymi. Ale nikt nigdy nikomu nie zwróci tego, co się straciło z miłością do swoich dzieci – słyszę od siedemdziesięciolatki.

Betty - bo woli aby w ten sposób się do niej zwracać - od dzieciństwa słyszała: „Ameryka da nam większe szanse i zapewni lepsze życie w wolnym kraju”. Między innymi te zapewnienia sprawiły, że wraz z siostrą zdecydowała się wyjechać, choć sama nie czuła takiej potrzeby. – Wcale nie chciałyśmy wyjeżdżać! Byłyśmy nastolatkami, miałyśmy super znajomych, szkole, teatr, sztukę... Nie narzekałyśmy – wspomina.

– W tej kwestii American Dream ma najwięcej wspólnego z rzeczywistością – uważa Tomek. Jego zdaniem, mieszkańcy USA znacznie częściej się uśmiechają i są dla siebie milsi, niż ludzie na Starym Kontynencie. W podobnym tonie wypowiada się Betty. – Amerykanie są do bólu serdeczni, pomagają sobie wzajemnie, szczególnie w momentach choroby lub śmierci w rodzinie. I to jest ten luz, za który kocham Amerykę – mówi Betty, która sama stała się "milutką Amerykanką". – Jest mi z tym dobrze – zapewnia.

– Musiałam dwa lata przepracować, aby w trzecim roku otrzymać 3 dni urlopu. Po 5 latach dostałam 5 dni urlopu, a po dziesięciu 15 dni roboczych. Bardzo długo trzeba było pracować, aby mieć coś dla siebie. Zarobki miałam dosyć niskie, bo część odchodziła na ubezpieczenie. Nie mogłam sobie pozwolić na inną pracę (na czarno), gdzie być może miałabym więcej pieniędzy, ale brak ubezpieczenia – mówi nam emerytka.

Tomasz startował z zupełnie innego pułapu, bo wychował się w Stanach. Początek jego kariery można traktować jako spełnienie się amerykańskiego snu, czego pozazdrościłby mu każdy nastolatek na świecie. Tomasz pracował bowiem w firmie produkującej gry komputerowe. Jednak nawet najpiękniejszy sen musi się kiedyś skończyć. W przypadku Tomka, początek końca nastąpił w 2007 roku, a więc wraz z nadejściem kryzysu. – Firma została zamknięta, a ja straciłem pracę – mówi Tomasz.

Betty uważa, że miała "szczęście" studiować w Ameryce. Dziś jest nauczycielką i jak przekonuje, czuje się spełniona. – Sądzę jednak, że nawet Polacy pracujący na budowie czy panie "na domkach" (sprzątające), które nie miały takich możliwości jak ja, w jakimś stopniu również stali się częścią tej kultury i są szczęśliwi – stwierdza. Sama nigdy nie miała problemu ze znalezieniem pracy. Jednak jak przekonuje Teresa, w Ameryce bywa z tym zupełnie tak, jak w Polsce. Czyli różnie.

– W Polsce strajkujemy i wysuwamy kolejne żądania – stwierdza pani Teresa. – Ja bym chciała, aby ci strajkujący kiedykolwiek pojechali do Ameryki i popracowali tak ciężko, jak my pracowaliśmy. Ile osób się wykruszyło, straciło zdrowie przez tę ciężką pracę – mówi. Przestrzega, że dolary nie leżą w Stanach na ziemi. – Nie rosną też na drzewach – dodaje.

Jej kuzynka studiowała w Stanach i kosztowało ją to nie tylko wiele wysiłku. – Dużo płaciła za naukę, co zmuszało ją do wyrzeczeń. Zaciągała nawet pożyczki, aby opłacić edukację. A później długo to spłacała. Tam nie ma nic za darmo. Żadna szkoła wyższa nie kształci za darmo, proszę mi wierzyć – mówi 70-latka.

Także Tomasz daleki jest od wychwalania amerykańskiego systemu edukacji. Poza całą otoczką, którą dostrzegają młodzi Polacy, jego zdaniem niektóre aspekty edukacyjne pozostawiają wiele do życzenie. – Z moich obserwacji wynika, że tam znacznie więcej osób ma braki w edukacji. Być może bierze się to stąd, że jest mniejszy nacisk na edukację niż nad Wisłą – stwierdza.

Skąd zatem bierze się fascynacja Ameryką? – Na pewno wszystkiego jest dużo i jest trochę większe. Być może to sprawia wrażenie, że życie za Oceanem jest lepsze – mówi. Tomasz podkreśla jednak, że nie można dać się zaślepić przekonaniu, że wszystko co amerykańskie jest lepsze "z zasady". –  Życie w Polsce jest po prostu znacznie spokojniejsze – zaznacza nasz rozmówca.

– Utopia nie istnieje – uważa Betty. Jej zdaniem, Stanom naprawdę wiele brakuje do ideału. – Myślę, że aby żyć tu szczęśliwie, musimy nauczyć się żyć „po amerykańsku”. Musimy zmienić swoją polską mentalność i być otwartym na inne kultury, religie, rasy – zauważa.

– Wszystko zależy od tego, czy ktoś ma tzw. smykałkę i potrafi sobie poradzić w molochu. Nie radziłabym młodym rwać się do wyjazdu. W tej chwili trzeba brać pod uwagę sytuację polityczną, a przede wszystkim gospodarczą. Tam jest dziś tak samo jak u nas. Brakuje pracy, a firma po firmie plajtuje. Niech to się wszystko uspokoi – radzi kobieta, która przez 25 lat żyła i pracowała w Ameryce.