Joga nie dla katolików? Kapłan: Joga może prowadzić do zniewolenia

Czy ćwiczenie jogi jest grzechem?

o. Radosław Broniek: Nie ma oficjalnej wypowiedzi Magisterium Kościoła, która mówiłaby, że joga jest grzechem, albo by jej zakazywała. Są jednak opinie wielu teologów i duszpasterzy, które zauważają sprzeczność jogi, przynajmniej tej klasycznej, z religią chrześcijańską.
Jeśli zgodzimy się, że pewne formy jogi są mocno związane z religią i duchowością, to zagrożeniem będzie mieszanie różnych tradycji religijnych, a więc synkretyzm. Joga wiąże się z pewną wizją świata, człowieka i Boga, np. z teorią reinkarnacji, co jest nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską.

Naprawdę jest sprzeczność w byciu katolikiem i chodzeniu na jogę?

Zależy o jakiej jodze myślimy. Czy sama, czysta gimnastyka jest jeszcze jogą? Czy joga dla psów, aqua joga albo disco joga to jeszcze joga? Wątpię.
Warto zauważyć, że joga wyrasta z tradycji hinduizmu. Bez tej religii i jej założeń światopoglądowych nie sposób ją zrozumieć. Istotny jest również fakt, że jogi nie ćwiczy się ot tak sobie. Wymaga przyjęcia tych założeń światopoglądowych. Łączy się też ze zmianą stylu życia, dietą, czytaniem książek, pewnym sposobem myślenia, a to może doprowadzić do tego, że człowiek zaczyna dryfować i w efekcie oddala się od Boga. Mówimy oczywiście o chrześcijaninie, bo jeśli ktoś jest ateistą, nie musi mieć to dla niego specjalnego znaczenia.
Poza tym, i o tym się często nie mówi, klasyczna joga to ścieżka inicjacyjna, gdzie człowiek, pod kierunkiem guru, osiąga wyzwolenie, czyli zbawienie. Cel jogi jest więc ściśle religijny. Niewiele osób, zaczynających ćwiczyć jogę ma świadomość, w czym do końca uczestniczy.

sprzedaje. Oczywiście ogromnie ważne jest, kto się angażuje w jogę, z jaką intencją, w jakiej szkole i z jakim nauczycielem. Sam znam zakonników, którzy ćwiczą jogę. Nie interesuje ich duchowość, ale samo ćwiczenie dla ciała. Mnie jednak zastanawia, na ile da się oddzielić sam wymiar fizyczny i skupić tylko na nim? Czy to nie jest iluzja? Przecież nawet w hatha-jodze ciało jest narzędziem, aby pokonać śmierć, jest elementem zbawienia.
W wielu odmianach jogi pracuje się z pewną tajemniczą energią kundalini. Dla mnie osobiście istotne jest pytanie, co to jest za energia i na ile ona obiektywnie istnieje.

Z jogą wiąże się wiele tajemniczych zjawisk, jak choćby nadzwyczajne moce siddhi, które – jeśli wierzyć joginom – można osiągnąć podczas praktyki jogicznej, a które są związane z nabyciem paranormalnymi zdolności. Jogini wyraźnie przestrzegają przed zajmowaniem się tymi magicznymi mocami.

Czy porównywanie ćwiczących do wyznawców sekty nie jest zdaniem Ojca nadużyciem?
Trzeba szanować poszukiwania duchowe człowieka, do których ma prawo. Ma prawo, aby podejmować decyzję zgodnie z sumieniem, a duszpasterz ma prawo, mówić o pewnych zagrożeniach, z których nie wszyscy zdają sobie sprawę.

Pouczające są świadectwa tych, którzy poprzez praktykę jogi, doznali jakichś problemów psycho-fizyczno-duchowych. Dla chrześcijan źródłem wiedzy jest także doświadczenie osób, które posługują się modlitwą o uwolnienie – ono mówi, że praktyka jogi, która wiąże się z inicjacją, może mieć konsekwencje duchowe, włącznie z jakimś zniewoleniem. Świetnym przykładem jest tu ksiądz Jacques Verlinde, wywodzący się ze wspólnoty Rodzina św. Józefa. Przez kilka lat medytował pod opieką guru. Odsunął się od Boga. Kiedy zerwał już z tym i się nawrócił, odkrył u siebie zdolności paranormalne. Musiał przejść jeszcze długą i bolesną drogę, zanim został całkowicie uzdrowiony.

Ojciec spotkał się z takimi przypadkami?

Tak. Pracuję w Ośrodku już kilka lat i trafiali do nas ludzie zniewoleni. Po analizie ich życia okazywało się, że na pewnym jego etapie głęboko zaangażowali się w jogę.

Każdy rodzaj jogi ingeruje w strefę duchową człowieka?

Nie. Jeśli podchodzi się do jogi czysto sportowo czy zdrowotnie, to nie widzę tu sprzeczności. Ale równie dobrze możemy wtedy wybrać się na fitness czy gimnastykę. Zresztą chcąc poprawić swoją kondycję fizyczną, wolałbym udać się do trenera po AWF-ie niż do nauczyciela jogi, który odbył tylko miesięczny kurs.
Joga mimo wszystko pozostawia pewną dwuznaczność. Jeśli już chrześcijanin się na nią decyduje, powinien domagać się wtedy od prowadzącego, żeby te ćwiczenia skupiały się jedynie na aspekcie ciała, bez duchowości i medytacji religijnej.

Joga to nie bierność, a dążenie do samodoskonalenia i samorealizacji. Czytałam w Ojca artykule w miesięczniku "W drodze", że to ociera się trochę o egoizm.

niebezpieczeństwo, że stanie się subtelnym egoizmem, że skupi nas tylko na samorozwoju i samorealizacji. Jeśli kocham tylko siebie, to jestem egoistą. Spotkałem wiele osób ćwiczących jogę, które w pewnym momencie skupiły się bardzo na sobie. Tradycje wschodnie charakteryzują się tym, że nie ma tam miejsca na łaskę. To człowiek sam ma się zbawić. W chrześcijaństwie jest inaczej: zbawia Chrystus.

A jeśli chrześcijanin podczas medytacji będzie się modlił do Boga, w którego wierzy?