Myslovitz bez Artura Rojka. Zmiany wokalistów przekleństwem zespołów?

W muzycznej historii wiele zespołów zmieniało swoich wokalistów. Roszad w niektórych grupach rockowych starczyłoby na osobny artykuł. Zmiany na stanowisku śpiewającego czasem przynoszą sukces, czasem porażkę. W niektórych przypadkach takie decyzje sprzyjają zarówno soliście, jak i zespołowi. Zazwyczaj jednak odejście frontmana, prędzej czy później, oznacza komercyjną porażkę.

W 1996 roku Lipnicka - na rzecz kariery solowej - opuściła grupę. Zarówno zespołowi, jak i wokalistce, zmiana wyszła wówczas na dobre. Już jako solistka, Lipnicka nagrała longplay "Wszystko się może zdarzyć", z hitowym singlem o tym samym tytule. Potrójna platynowa płyta pokazała, że to był dobry moment na opuszczenie zespołu. Anita Lipnicka nigdy nie powtórzyła już potem ani sukcesu osiągniętego z Jansonem, ani solowego z 1996 roku. Dość regularnie nagrywa jednak kolejne albumy, zarówno solo jak i w duecie z Johnem Porterem, które zdobywają złote i platynowe płyty.

W tym czasie Varius Manx, w 1996 roku, przyjmuje w swoje szeregi Kasię Stankiewicz - zwyciężczynię "Szansy na sukces". Okazało się to trafnym wyborem. Ze Stankiewicz VM nagrali swój chyba największy hit komercyjny: "Widziałam orła cień". Album "Ego", na którym znajdowała się piosenka, trafił do ponad 500 tysięcy fanów. Po raz kolejny w historii zespołu, ich płyta pokryła się platyną - tym razem podwójną. Już rok później, w 1997, wychodzi ostatni wielki album Varius Manx - "End". Muzycy tytułem wywróżyli swój własny los. "End" był bowiem prawdziwym końcem zespołu przez wielkie Z. W 2001 roku Kasię Stankiewicz zastąpiła Monika Kuszyńska, a potem w 2010 roku Anna Józefina Lubieniecka. Z żadną z nich zespół nie był w stanie chociażby zbliżyć się do sukcesów z lat '90.

Album "Ano!", wydany w 2000 roku, zapewnił Brathankom sławę i pieniądze. Ponad 300 tysięcy sprzedanych egzemplarzy i multi-platyna wydawały się dopiero skromnym początkiem. Następna płyta - "Patataj" - również znalazła wielu nabywców, ale impet, z którym zespół wdarł się na polską scenę muzyczną, zdecydowanie osłabł. Być może dlatego - wyczuwając, że zbliża się koniec - Halina Mlynkova w 2003 roku opuściła swoich kolegów na rzecz solowej kariery. Był to przysłowiowy gwóźdź do trumny. Ani Mlynkova, ani Brathanki z nowymi wokalistkami, nie odnosili sukcesów. Jak widać, niektóre pomysły muzyczne działają tylko w konkretnym połączeniu, a jego rozerwanie skutkuje porażką.

Na tle męskich zespołów wybiło się wtedy Destiny's Child. Grupa złożona tylko z ponętnych dziewczyn dość szybko podbiła rynek w USA, a współpracowali z nimi m.in. Timbaland, Wyclef Jean czy R. Kelly. Trzon Destiny's Child stanowiły: Beyonce Knowles, LeToya Luckett, LaTavia Roberson i Kelly Rowland. Za ich szczytowe osiągnięcie komercyjne uważa się album "The Writing is On The Wall" z 1999 roku, który znalazł aż 10 milionów nabywców. Z niego pochodzi hit "Say My Name". Po jego sukcesie LeToya i LaTavia rozstały się z zespołem, a na ich miejsce przyszły Michelle Williams i Farrah Franklin. Ta ostatnia jednak dość szybko zrezygnowała ze współpracy z pozostałymi dwoma dziewczynami.

W efekcie zostało trio: Beyonce, Kelly Rowland i Michelle Williams. Album "Survivor" z 2001 roku, wydany przez trio, sprzedał się gorzej niż "The Writing's on the Wall", ale wiele osób uważa go za lepszy od poprzedniego. To na "Survivor" znalazły się nieśmiertelne hity, które do dziś ruszają ludzi do tańca: Bootylicious, Nasty Girl czy singiel tytułowy. Czarnoskóre wokalistki nagrały jeszcze jeden longplay, "Destiny Fullfilled", po którym wszystkie poświęciły się karierze solowej. Dla Beyonce był to strzał w dziesiątkę: dziś jest to jedna z najbardziej rozchwytywanych wokalistek na świecie. Trudno jednak ocenić jak potoczyłaby się jej kariera, gdyby nie związek z popularnym raperem Jay-Z. Kelly Rowland odniosła umiarkowany sukces, o Michelle Williams słuch praktycznie zaginął. Nie da się ukryć, że uszczuplenie zespołu z czterech do trzech osób było dobrym pomysłem, ale działającym przez chwilę. Najlepiej jednak wyszła na tym Beyonce, która od kilku lat święci tryumfy.

Blue Cafe, co ciekawe, poradziło sobie bez Okupnik całkiem dobrze. Wokalistkę zastąpiono Dominiką Gawędą, wyłonioną w ogólnopolskim castingu. Ostatnia płyta z nią nagrana - "DaDa" - ma status platynowej, a piosenki z niej regularnie puszczane są w ogólnopolskich stacjach radiowych. Warto jednak podkreślić, że wyniki zarówno Brathanków, jak i Blue Cafe, nawet nie umywają się do tych, które osiągał np. Varius Manx.

Dołączył on do Żelaznej Dziewicy w 1981 roku, zajął miejsce Paula Di'Anno. Poprzednik Dickinsona, najzwyczajniej w świecie, za używał dużo naroktyków. Robił to nawet na koncertach, przez co śpiewanie wychodziło mu bardzo źle, zespół musiał odwoływać część występów. To zadecydowało o wyrzuceniu nieodpowiedzialnego wokalisty i zastąpienia go właśnie Dickinsonem, nazywanym wcześniej Bruce Bruce. To właśnie z nim Iron Maiden nagrało najwięcej znanych i docenianych albumów i utworów. "The Number of the Beast" i "Powerslave" zapewniły metalowym muzykom nie tylko sławę na lata, ale też popularność w USA. Hity z lat 1982-83, jak "Flight of Icarus", otworzyły Żelaznym Dziewicom drzwi do kariery w Stanach Zjednoczonych. A tym samym - zapewniły miejsce w historii muzyki na następne kilkanaście lat. Później zespół przechodził jeszcze różne zmiany personalne, ale zdążył już zapisać się złotymi literami w umysłach metalowców. Zmiana wokalisty była, w tym przypadku, kluczowa.

Czasem rozpadów i zmian w zespołach nie da się uniknąć. - Nad Myslovitz wisiało to od pewnego czasu. Artur Rojek zajmował się swoim festiwalem, nie miał czasu grać. Reszta grupy wręcz przeciwnie, chciała koncertować i nagrywać - tłumaczy Piotr Metz, dziennikarz muzyczny, naczelny "Machiny".