Reklama.
“Basen” (Swimming Pool), reż. François Ozon, 2003
To film, który bodaj najlepiej oddaje aurę dwuznaczności, która towarzyszy Charlotte Rampling. Jako zmęczona autorka kryminałów znajduje ukojenie w willi na południu Francji. Do czasu, aż pojawi się tam kipiąca erotyzmem córka wydawcy Rampling, testująca intensywnie lokalnych mężczyzn... Wspaniała rola rozpięta między chłodem, pragmatyzmem a fascynacją zmysłowością Ludivine Sagnier.
To film, który bodaj najlepiej oddaje aurę dwuznaczności, która towarzyszy Charlotte Rampling. Jako zmęczona autorka kryminałów znajduje ukojenie w willi na południu Francji. Do czasu, aż pojawi się tam kipiąca erotyzmem córka wydawcy Rampling, testująca intensywnie lokalnych mężczyzn... Wspaniała rola rozpięta między chłodem, pragmatyzmem a fascynacją zmysłowością Ludivine Sagnier.
“Nocny portier” (Il portiere di notte), reż. Liliana Cavani, 1974
Niezwykle śmiała rola, która zwróciła na Rampling uwagę krytyki i publiczności. Lucia, była więźniarka obozu koncentracyjnego, spotyka w hotelu w Wiedniu swojego byłego oprawcę (Dirk Bogarde) i kochanka. Oboje łączyła podczas wojny sadomasochistyczna relacja seksualna na styku uzależnienia, fascynacji i upokorzenia. W nowych okolicznościach namiętność powraca, chociaż stawką w tej grze nadal jest życie Lucii... Film bywał oskarżany o przesadny senscjonalizm, ale Rampling bezdyskusyjnie oceniano świetnie. Scena, w której przed gronem oniemiałych hitlerowców śpiewa piosenkę Marlene Dietrich w nazistowskiej czapce i spodniach na szelkach założonych na gołe ciało, przeszła do historii kina.
“Zmierzch bogów” (La caduta degli dei / The Damned), reż. Luchino Visconti, 1969
Pierwszy znaczący występ Rampling u światowej sławy reżysera. W obrazie pewnej mentalności, która pozostaje niezmienna i pożąda władzy we wszystkich odcieniach i za wszelką cenę, Rampling ma raczej rolę przegranej, chociaż zapada w pamięć dzięki oryginalnej urodzie.
O aktorach, którzy śpiewają
Pierwszy znaczący występ Rampling u światowej sławy reżysera. W obrazie pewnej mentalności, która pozostaje niezmienna i pożąda władzy we wszystkich odcieniach i za wszelką cenę, Rampling ma raczej rolę przegranej, chociaż zapada w pamięć dzięki oryginalnej urodzie.
O aktorach, którzy śpiewają
“Leming” (Lemming), reż. Dominik Moll, 2005, ”Pod piaskiem” (Sous le Sable), reż. François Ozon, 2000
Role trochę do siebie podobne, dlatego zestawione w jednym punkcie. W “Lemingu” – filmie w Polsce niedocenionym – Rampling wciela się w postać pogrywającej dość brutalnie ze swoim mężem żony, co stanowi dla zaprzyjaźnionej z nimi młodej, szczęśliwej pary (Charlotte Gainsbourg i Laurent Lucas) zupełną aberrację. Pod spodem powierzchownych wrażeń tkwią jednak niebanalne refleksje na temat relacji w związku, miłości i nienawiści, a cały film utrzymany jest w onirycznym stylu zbliżonym do pełnej milczenia i tajemnicy atmosfery u Ozona, gdzie niesamowita Rampling jest żoną rozpaczliwie tęskniącą do zaginionego męża.
Role trochę do siebie podobne, dlatego zestawione w jednym punkcie. W “Lemingu” – filmie w Polsce niedocenionym – Rampling wciela się w postać pogrywającej dość brutalnie ze swoim mężem żony, co stanowi dla zaprzyjaźnionej z nimi młodej, szczęśliwej pary (Charlotte Gainsbourg i Laurent Lucas) zupełną aberrację. Pod spodem powierzchownych wrażeń tkwią jednak niebanalne refleksje na temat relacji w związku, miłości i nienawiści, a cały film utrzymany jest w onirycznym stylu zbliżonym do pełnej milczenia i tajemnicy atmosfery u Ozona, gdzie niesamowita Rampling jest żoną rozpaczliwie tęskniącą do zaginionego męża.
“Melancholia” (Melancholia), reż. Lars von Trier, 2011
W najnowszym, apokaliptycznym dziele von Triera, którego ogromną moc przyćmił nieco skandal z udziałem reżysera, Rampling ponownie objawia swoje chłodne, zgorzkniałe oblicze. Jako matka panny młodej robi użytek z przyjęcia weselnego, by dać wyraz swojej wściekłości i poczuciu odrzucenia. To jedna z tych ról, kiedy spojrzenie spod opadających powiek jest stalowe, nie senne.
W najnowszym, apokaliptycznym dziele von Triera, którego ogromną moc przyćmił nieco skandal z udziałem reżysera, Rampling ponownie objawia swoje chłodne, zgorzkniałe oblicze. Jako matka panny młodej robi użytek z przyjęcia weselnego, by dać wyraz swojej wściekłości i poczuciu odrzucenia. To jedna z tych ról, kiedy spojrzenie spod opadających powiek jest stalowe, nie senne.
“Harry Angel” (Angel Heart), reż. Alan Parker, 1987, “Na południe” (Vers le sud), reż. Laurent Cantet, 2005, “Życie z wojną w tle” (Life During Wartime), reż. Todd Solondz, 2009
Seria filmów, w których Rampling gra mniej lub bardziej rozbudowane, ale znaczące i godne zapamiętania role. W “Na południe” jest raczej smutna niż zmysłowa, bo film Canteta pokazuje dość przykre oblicze dyskretnego rynku usług seksualnych świadczonych zamożnym europejkom w średnim wieku przez młodych czarnych chłopców na Haiti lat 80. W “Harrym Angelu” aktorka wpisuje się w duszny klimat tego niebanalnego horruru, pełen wudu i onirycznych snów, a w “Życiu z wojną w tle” jest jedyną, która wykazuje zainteresowanie męskością głównego bohatera (Ciaran Hinds), pedofila tuż po wyjściu z więzienia...
Seria filmów, w których Rampling gra mniej lub bardziej rozbudowane, ale znaczące i godne zapamiętania role. W “Na południe” jest raczej smutna niż zmysłowa, bo film Canteta pokazuje dość przykre oblicze dyskretnego rynku usług seksualnych świadczonych zamożnym europejkom w średnim wieku przez młodych czarnych chłopców na Haiti lat 80. W “Harrym Angelu” aktorka wpisuje się w duszny klimat tego niebanalnego horruru, pełen wudu i onirycznych snów, a w “Życiu z wojną w tle” jest jedyną, która wykazuje zainteresowanie męskością głównego bohatera (Ciaran Hinds), pedofila tuż po wyjściu z więzienia...
“Charlotte Rampling. Spojrzenie” (Charlotte Rampling: The Look), reż Angelina Maccarone, 2011
Najważniejsza rola Charlotte Rampling – samej siebie – odsłonięta zostaje, mamy nadzieję, w dokumencie, który zobaczymy na festiwalu Planete Doc. Jej tajemnicza aura sprawia, że mamy ochotę zajrzeć głębiej pod maskę aktorki, “przedmiotu pożądania”, ikony stylu, byłej modelki i żony Jean-Michela Jarre'a, kochanki fascynujących mężczyzn i muzy największych fotografów, np. Jurgena Tellera. Rozpisana na dziewięć części historia Rampling może być najbardziej fascynującym ze wszystkich obrazów z jej udziałem. To właśnie z okazji polskiej premiery tego filmu, startującego w konkursie Doc Art, zobaczymy aktorkę w Warszawie – 13 maja o 18.30 po pokazie dokumentu odbędzie się spotkanie z nią. Do zobaczenia w Kinotece!
Najważniejsza rola Charlotte Rampling – samej siebie – odsłonięta zostaje, mamy nadzieję, w dokumencie, który zobaczymy na festiwalu Planete Doc. Jej tajemnicza aura sprawia, że mamy ochotę zajrzeć głębiej pod maskę aktorki, “przedmiotu pożądania”, ikony stylu, byłej modelki i żony Jean-Michela Jarre'a, kochanki fascynujących mężczyzn i muzy największych fotografów, np. Jurgena Tellera. Rozpisana na dziewięć części historia Rampling może być najbardziej fascynującym ze wszystkich obrazów z jej udziałem. To właśnie z okazji polskiej premiery tego filmu, startującego w konkursie Doc Art, zobaczymy aktorkę w Warszawie – 13 maja o 18.30 po pokazie dokumentu odbędzie się spotkanie z nią. Do zobaczenia w Kinotece!