W torbie browarek, na nogach adidaski, w głowie znikoma świadomość zagrożeń - tak Polacy chodzą po Tatrach

Piwo - najlepszy tatrzański trening
Część ma plecaki, część reklamówki. W końcu dochodzę do młodego mężczyzny, podążającego z kobietą. W ręku reklamówka, w niej widać sześciopak Harnasia. - To co, gdzieś tutaj zrobimy trening, a wieczorem obalimy kilka flaszek? - proponuje współtowarzyszce. Ta się uśmiecha, pomysł jej przypadł do gustu. A sześć piw pewnie zostanie opróżnionych na Kalatówkach albo na Hali Kondratowej, gdzie dominującym napojem wylegujących się ludzi jest właśnie browar. Rzadziej kupiony na miejscu, częściej przytargany ze sobą.

W drodze na Morskie Oko to samo. Rój ludzki, a w plecakach, torbach i dłoniach Lechy, Tyskie i Żywce. Jedni chcą je wnieść do schroniska, inni nie wytrzymują, zatrzymują się, piją na szlaku. Mijamy ze znajomymi grupkę młodych ludzi. Bawełniana bluzka, dżinsy, pantofle. Wydzielają zapach, jakby właśnie zakończyli długą i ostrą imprezę. Jakby wsiedli do jadącego na Łysą Polanę busa prosto z nocnego lokalu. Ale impreza nigdy się nie kończy, teraz umawiają się na następną.

Oczywiście, zdarza się, że na szlaku ktoś zatrzyma się na odpoczynek i zacznie popijać niegazowaną wodę. Albo Colę czy Powerade'a. Po tym można poznać ludzi o większej świadomości górskiej. To też najczęściej ci, którzy ze schroniska będą podążać wyżej. Ale nawet tam może na nas czekać wszechobecna puszka po piwie. O jedną niemal potknąłem się na zielonym szlaku, przy sporym płacie śniegu, pod sam koniec podejścia na Kasprowy Wierch.

W adidaskach po śniegu
Wspomniany czwartkowy wypad na Giewont. Jestem już wyżej, jakieś 200 metrów pod szczytem. Przede mną kobieta, w średnim wieku, ambitna. Co chwila powtarza, że Giewont już blisko, że teraz nie zrezygnuje, że się nie podda. Właśnie wchodzimy na spory płat śniegu, którym trzeba podejść stromo do góry. Ona w lekkich, białych bucikach, zamiast wbijać się czubami w wyżłobione ślady, stawia stopy zupełnie tak jakby szła po schodach w bloku. Grzecznie zwracam uwagę, jak się powinno chodzić. - Nie będziesz mi gówniarzu mówił, co powinnam robić - słyszę w odpowiedzi. Nie odzywałem się już, zamilkłem, niemniej cały czas starałem się czuwać, bo w każdej chwili mogła zsunąć się i polecieć w dół stoku. Miała szczęście. Na przełęcz pod Giewontem dotarła bezpiecznie.

Odrębnym tematem jest to, jak ludzie używają łańcuchów. Zejście z Giewontu zdecydowana większość ludzi wykonuje przodem, trzymając łańcuch z boku albo nawet chwilami mając go między nogami. Nie mając zapewne bladego pojęcia, że tak dużo łatwiej jest coś sobie zrobić. Zwłaszcza w czasie deszczu albo tuż po nim. Kolega kilka lat temu był na Świnicy. Opowiada o scenie, którą zaobserwował. - Kobieta z dzieckiem była na łańcuchach, w dość niebezpiecznym miejscu, blisko nich kilkusetmetrowa przepaść. Tuż nad nimi mężczyzna, zapewne mąż i ojciec, krzyczy: "Poczekajcie tutaj, ja w tym czasie wejdę i zejdę". A oni przerażeni stoją, kurczowo trzymając się tych łańcuchów.

Panika nie jest zresztą jednostkowym zachowaniem turystów. Swego czasu na Orlej Perci, koło Koziej Przełęczy, zrobiła się długa kolejka, bo jakaś młoda dziewczyna zaczęła histeryzować. Niska, wisiała nad przepaścią, trzymała się łańcucha. Problem polegał na tym, że, ze względu na swój wzrost nie miała gdzie umieścić nogi.

Herbata i czekolada? Szesnaście złotych proszę
- Słucham
- Poproszę herbatę i czekoladę.
- Szesnaście złotych będzie.