Bashar al-Assad – syryjski rzeźnik czy polityk, który jest w stanie uratować Europę przed falą uchodźców

Bashar al-Assad, pomimo że obecnie widzimy go często jako przerażające monstrum jest człowiekiem w dużej mierze ukształtowanym przez europejską kulturę. Jego nawyki, styl życia nie różni się niczym od tego, jaki prezentują nasze bogate elity. Elegancki i dobrze wychowany angielski gentleman, którego manierom nie można nic zarzucić. Trudno mu przypiąć łatkę blisko-wschodniego fanatyka, furiata pomstującego na Zachód i wołającego „Allah Akbar!”. Nic z tych rzeczy, jest dużo bardziej podobny do naszych przywódców, nie rozróżnilibyśmy go od nich w kurtuazyjnej konwersacji. I ma na koncie niezliczoną ilość ofiar, a jego okrucieństwo potrafi zjeżyć włosy na rękach.

Nigdy byśmy go nie poznali od tej strony i prowadziłby pewnie dostatnie, spokojne życie lekarza, gdyby nie nagła śmierć brata w wypadku samochodowym w 1994 roku. Ten niepozorny człowiek, niezdradzający żadnych skłonności przywódczych, został w wyniku owego zajścia zmuszony przez ojca – ówczesnego dyktatora Syrii, Hafiza al-Assada, do natychmiastowego powrotu z Wielkiej Brytanii. W ciągu dwóch lat odbył kursy i szkolenia, które go zmieniły nie do poznania. Dawny cichy maminsynek nagle zaczął się prezentować jako pewny siebie człowiek, stanowczy, elokwentny. Gdy w 2000 roku przejął władzę po swoim zmarłym ojcu, słowo demokracja niezwykle często pojawiało się na jego ustach. Wielu uwierzyło, że nastał czas odwilży, po „żelaznych rządach” jego protoplasty.

Mydlenie oczu. Bashar al-Assad nie miał ani przez chwilę zamiaru „popuszczać wędzidła” społeczeństwu, jego mowy, które wypełniały umysły rodaków nadziejami i marzeniami o lepszym jutrze okazały się tylko dobrą zagrywką PR-ową. Jak się okazało prezydent miał po prostu wrodzony polityczny talent, który umiał wykorzystać, by skutecznie manipulować społeczeństwem i zręcznie manewrować pomiędzy Blisko-Wschodnimi interesami wielkich mocarstw. Jego rządy powszechnie uważa się za przeżarte rakiem korupcji, gospodarka kraju pod jego panowaniem nieraz otrzymywała silny cios w postaci międzynarodowych sankcji. Bashar jednak raczej bez większych problemów utrzymywał się u sterów. Wydawało się, że jego władzy nic i nikt nie zagraża. Ale nagle w 2010 r. w Tunezji żyjący na skraju nędzy uliczny sprzedawca dokonał samospalenia przeciw autorytarnym rządom w swoim kraju. I reżimy Bliskiego Wschodu oraz Afryki Północnej zadrżały w swych posadach od gwałtownych protestów, które gdzieniegdzie przerodziły się w wojny domowe.

Zbrodnie
Trudno się dziwić ludowemu gniewowi, gdy korespondenci różnych agencji przywołują niektóre okropności. Trzynastoletniego chłopca – Hamzy Ali al-Khatiba, którego służby porwały z ulicy, a następnie przez wiele dni torturowały, by oddać rodzinie jedynie jego ciało. Było przeszyte kilkoma kulami, nosiło ślady podpalania, Hamza miał także odcięte genitalia... Za jego śmierć było odpowiedzialnych kilku oficerów, na łamach rządowego dziennika tłumaczyli, że podobno chłopiec chciał zgwałcić ich żony. Absurdalne. Nie zostali ukarani. Wszystko w majestacie prawa i przypuszczalnie na rozkaz Assada.

21 sierpnia 2013 r. wojsko przypuściło atak bronią chemiczną na Ghoutę – rolnicze przedmieście Damaszku. Szacuje się, że zginęło wtedy w potwornych mękach od 355 do 1821 ludzi.

Drwiny losu
Od tamtego zdarzenia minęło już trochę czasu i role się odwróciły nie do poznania. Wygląda na to, że Zachód i Rosja będą teraz podporą dla dyktatora i pomogą mu znowu umocnić jego okrutne rządy. Parę dni temu Francja rozpoczęła naloty na pozycje rebeliantów, dziś to samo zrobiła Rosja. To zabawne (choć to niezwykle wisielczy humor), że postać, o której krwawych poczynaniach rozpisywały się media na całej kuli ziemskiej teraz będzie przez ten „Wielki Świat” wspierana. Pomoc „syryjskiemu rzeźnikowi” ma być częścią odpowiedzi na uspokojenie sytuacji w regionie, a także na kryzys imigracyjny, falę uchodźców, która zalała Stary Kontynent i z którą kompletnie nie umie sobie poradzić światła Unia Europejska. Umacnia się pozycję tyrana, przed którym m.in. uciekali ci ludzie, po to, by następni nie chcieli już podążać w ich ślady. Los bywa bardzo cyniczny i przewrotny nieprawdaż?