Zjem łożysko, urodzę w lotosie i wszystko nagram. To, co się działo na porodówce, zostaje na porodówce

42 godziny! A to tylko dlatego, że trafiła mi się nawiedzona matka Polka, która gdzieś coś usłyszała, ktoś coś jej powiedział i przyszła z założeniem, że będzie rodziła tylko naturalnie. Ale pojawiły się komplikacje i było już wiadomo, że nie urodzi sama. Ale nie. Do niej nic nie docierało. Ma być naturalnie i koniec. Bardzo ciężko się dyskutuje z rodzącą. W końcu po tych nieszczęsnych prawie dwóch dobach nie wytrzymała i było cięcie. Ta głupota kosztowała jej dziecko 4 punkty w skali Apgar .

Czasami trzeba powiedzieć dosadnie. Niedawno miałam taką pacjentkę. Mówię, Marysia słuchaj zejdź z tego łóżka, stój w rozkroku, pochodź i nie leż, bo to nie sprzyja rodzeniu. W odpowiedzi usłyszałam, że nie, bo ona wie lepiej, co jest dla niej dobre. Towarzyszył jej mąż. Niedługo potem była już na takim etapie, że krzyczała tylko „ja chcę cięcie! Ja chcę cięcie”. Co zrobiłam?

Pytam jej męża: panie Piotrze jest pan głodny? Tutaj naprzeciwko jest kebab, niech pan pójdzie. Wtedy zamknęłam drzwi i powiedziałam Marysi dosadnymi słowami, że albo dojdziemy do porozumienia i będzie mnie słuchała albo ja wychodzę i mówię pa. Na decyzje dałam pół godziny. W końcu się zgodziła. Najdalej 20 minut później urodziła i mówi „(tu niecenzuralne słowo) dlaczego ja pani nie słuchałam!”.

Są różni mężowie. Czy są potrzebni? Na pewno w tym pierwszym okresie porodu tak. To jest najbliższa osoba, która wodę poda, za rękę potrzyma i doda otuchy. Ale potem, w 2 okresie porodu, kiedy dzieci już się rodzą, facet tylko przeszkadza. Faceci robią się dziecinni, infantylni, marudni. Gorsi niż te kobiety. Na porodówce, w chwili prawdy, widać kto ma siłę. Ma ją kobieta. Dlatego staram się nimi tak manewrować, żeby niewiele zobaczyli z samego „krwawego” show. To nie jest widok dla faceta. Mdleją już na wstępie, potem szkoda gadać. Mężczyzna „rodzący” to najbardziej zagubiona osoba, nie wie co ma ze sobą zrobić. Ja wiem co robię, matka, która rodzi też jest świadoma swojego bólu, wie jak poród postępuje, jest zdyscyplinowana a on, taka sierotka niewiele może zrobić.

Reakcji jest tyle, ilu ludzi. Niedawno 3 ciąża mojej pacjentki miała swój finał w domu. Jak zaczęły się skurcze, mąż nie zdążył nawet zabrać rodzącej do samochodu. Otrzymałam tylko telefon: „Pani Halino kuxxx mać dziecko się urodziło, co ja mam zrobić?!” Ja na to spokojnie tłumacze: połóż je mamie na brzuchu, weź sznurówkę i zwiąż pępowinę. Wszystko się dobrze skończyło, chociaż trudno jest zachować spokój w takiej chwili zwłaszcza mężczyźnie.

Ale już sama reakcja mężczyzn na nowo narodzonego potomka to chyba jedna z największych satysfakcji w moim zawodzie. Jak widzę faceta, obojętne czy duży czy mały, czy byk potężny – łzy leją mu się ciurkiem, ręce się trzęsą, on trzyma nożyczki i przecina pępowinę. To jest coś pięknego. Tu się rodzi bardzo mocna więź między członkami rodziny.

Tak, ale bywają tak zwane, ciężkie przypadki. Nie zapomnę kobiety, która wymyśliła sobie poród lotosowy. Jest taka moda. Wywodzi się z krajów afrykańskich. Rodzą kobiety, najczęściej Beduinki, na pustyni. Takiego dziecka według tej tradycji się nie "odpępnia". Czyli jest cały czas połączone z matką. Rodzi łożysko i ono usycha. Tam jest gorący klimat, więc trwa to zaledwie kilka dni i odpada. Dopiero wtedy się oddziela tę pępowinę, a łożysko zakopuje wymawiając magiczne zaklęcia. No i kobieta urodziła. Poród lotosowy, wszystko ok, nieodpępnione dziecko, ale potem kiedy doszło do niej, że to nie ten klimat, będą zarazki, że to droga wtórna i zacznie gnić zgodziła się na przecięcie pępowiny. Rutynowo łożysko trafiło do worka foliowego i do zamrażarki w celu utylizacji. Jednak ta pani, jak tylko emocje związane z porodem trochę opadły, przychodzi do mnie i pyta „gdzie jest jej łożysko”. Ale jak to, po co? – No bo ja je zjem. Poród lotosowy!Razem z doktorem zaproponowaliśmy tylko talerzyk, pieprz i sól. Ludzie na porodówce zachowują się czasem jak wariaci.

Widzę też inny trend na polskiej porodówce. Czasami przychodzą z całym profesjonalnym sprzętem i chcą wszystko nagrywać.

Początkowa faza porodu jest najbardziej uciążliwa. Przychodzi taki moment, że człowiek chce wszystkich pozagryzać i wystrzelać. To są bardzo silne emocje, ogromny ból. Pacjentki wpadają w taką histerię, że na zmianę płaczą i wyzywają tych swoich biednych mężczyzn. Wyrzucają sobie najgorsze skrywane urazy. Lecą takie teksty, że głowa mała.

Moja córka rodziła za granicą i oczywiście wymogła na mnie, żebym tam przyjechała, do tego porodu. Poród trwał nie długo, ale to co ja przeżyłam przez ten czas, to trudno opisać słowami! Pomimo tak dużego doświadczenia i rutyny przyjmowania dzieci na ten świat, kiedy zobaczyłam wnuczkę po raz pierwszy, ryczałam...

Kocham swoją pracę i nie wyobrażam sobie wykonywać żadnej innej.