Szahidki. Co powoduje, że kobiety stają się bezwzględnymi terrorystami, gotowymi iść na śmierć?

Do tematu posługiwania się kobietami jako zamachowcami różnie podchodzą nawet sami przywódcy organizacji terrorystycznych. Nie wszystkim się to podoba (wykorzystują je m.in. Hamas, Palestyński Islamski Jihad, Tamilskie Tygrysy, a także Państwo Islamskie). Jak stwierdza dr Maria Ochwat, dla wielu silnym argumentem jest jednak praktyczność takiego rozwiązania. Kobieta-zamachowiec zwraca na siebie dużo mniejszą uwagę niż mężczyzna. Do tego dochodzi element zaskoczenia, podejmowania działań wbrew stereotypom. To oznacza zwiększenie szans na powodzenie ataku. Poza tym reprezentantka „słabszej płci” wywołuje zwykle większy rozgłos w mediach.

Cóż mają do stracenia? Egzystowanie w nędzy, głodzie. Po śmierci może nie czekają ich 72 dziewice (te w Koranie są obiecane mężczyznom, którzy wezmą udział w świętej wojnie), ale też mogą liczyć na swe miejsce w raju.

Inną stronę zagadnienia kobiet-terrorystek zarysowuje dr Edward Pałka z Wyższej Szkoły Bankowej w Poznaniu. Zwraca on uwagę na przypadki, w których kobiety stają się szahidkami nie z własnej woli. Zdarza się, że już jako małe dziewczynki (pochodzące zazwyczaj z biednych domostw) są sprzedawane danej organizacji przez swoje rodziny. Ceny wahają się od 2 000 do 20 000 dolarów. Często łączy się to nie z pogardą lokalnej społeczności, ale z uznaniem – dziewczynka będzie szkolona, by w przyszłości stać się bojownikiem walczącym za szlachetną sprawę przeciw, okupantom, tudzież po prostu wrogom Islamu. Jak zauważa Pałka, takie dzieci są przez całą młodość wychowywane w duchu tego, by w przyszłości być bojownikami.

Są także przypadki, w których organizacje terrorystyczne posługują się osobami niepełnosprawnymi, ułomnymi (także w wieku dziecięcym). Kolejną metodą zdobywania sobie kadr są zwyczajnie porwania małoletnich. Długotrwałe pranie mózgu często jest skuteczne i owocuje oddanym "żołnierzem". Pałka stwierdza, że przed samą akcją bojownikom często podaje się środki psychotropowe, aby zminimalizować szanse na to, że u danej osoby włączą się podstawowe odruchy samozachowawcze i nie wykona ona zadania.

Osobną ciekawą kategorią są "czarne wdowy" w Czeczenii, są to kobiety, których mężowie zginęli wcześniej w walkach. Przywołany wcześniej ekspert zauważa, że ich motywacja nie zawsze jest wyłącznie czysto osobista. Często obiecuje im się pieniądze za przeprowadzenie udanej akcji (w przypadku zamachowców-samobójczyń obiecuje się je ich bliskim), co w przypadku kobiet, które muszą radzić sobie same, jest nie bez znaczenia.

Zemsta, trudna sytuacja materialna lub społeczna, chęć oczyszczenia własnego imienia, pranie mózgu – oto podstawowe motywacje działania, jakie się wyłaniają z powyższego obrazu. Zjawisko terroryzmu nie słabnie, raczej odwrotnie, ilość ataków od 2011 roku się zwiększa, jak pokazuje zamieszczony powyżej wykres. Kobieta, która się wysadziła w Saint-Denis z pewnością nie była ostatnią, która to zrobiła myśląc, że idzie do raju...