Żadne błoto się do mnie nie przyczepi - pierwsza część wywiadu z Jackiem Gmochem

- Nie będę się teraz gloryfikować, czy chwalić (śmiech). Ale na pewno nie tylko ja, ale generalnie polscy trenerzy zrobili wielką robotę w tamtejszej: siatkówce, koszykówce, boksie, ciężarach czy futbolu. Budowali grecki sport.

- Proszę Pana, ja siebie szanuje i dlatego muszą mnie inni szanować (śmiech). W Polsce mam całą masę zwolenników, kibiców, którzy są związani ze mną. Z drugiej jednak strony trochę czasu minęło. Ja już w Grecji jestem ponad 30 lat. Nad Wisłą zaś się ponownie zjawiłem w 2002 roku. W pewnym sensie dzięki Polsatowi i Marianowi Kmicie. Zostałem ekspertem w tej stacji przy okazji mundialu w Korei i Japonii. Środowisko mnie znało, ale to wszystko. Tak jak np. Krzysztofa Warzychę. To jeden z najlepszych piłkarzy w Europie, w barwach Panathinaikosu nastrzelał tych bramek niezliczoną ilość. Ale proszę mi powiedzieć, kto o tym mówi i pamięta w Polsce?

- Czyli jest coś takiego, może zawiść? Ludzka sprawa. Nie chcą mówić o bardziej utytułowanych.

- Wie Pan, w Grecji zdobyć tę nagrodę, to niewielu się udaje. A mogą ją otrzymać nie tylko trenerzy, sportowcy, ale i politycy, ludzie kultury.. Dokładniej chodziło o tytuł „Atipicos”, przyznawany silnym osobowościom. Jeśli miałbym zobrazować znaczenie tego wyróżnienia, to mogę posłużyć się pewnym przykładem. Gdyby w tej chwili napisano, że Gmoch to jest homoseksualista, pedofil, złodziej, to czego by nie wymienić, żadne błoto się do mnie nie przyczepi. Bo to słowo z greckiego oznacza „nietykalny” w takim popularnym żargonie.

- Tutaj nie mam takiego tytułu (śmiech). A za czasów moich mówiono iż jestem wspaniały, fajny, ale i kontrowersyjny. A, to była straszna kalumnia wtedy (śmiech). W rozumieniu decydentów, była to kiedyś ogromna wada.

- Może za słabe mają stosunki ci, którzy w rzeczywistości rządzą piłkarskim światem? Mam na myśli naszych managerów. Ale nie szukałbym odpowiedzi tylko w braku znajomości. Liczą się też wyniki. Taki Jose Mourinho zdobył Ligę Mistrzów z Porto i od razu poszedł do Chelsea. A u nas drużyny rzadko odnoszą sukcesy na arenie międzynarodowej. Ale mam nadzieję, że to też zmieni się niebawem. Myślę, że usłyszymy niedługo o krajowych szkoleniowcach, którzy zaczną wreszcie podbijać Europę.

- Świetne. To doskonała zabawa. Jeszcze mam w sobie coś poznawczego, ciekawią mnie rzeczy, których nie robiłem. A musze Panu powiedzieć, że byłem swego czasu nawet przez chwilę aktorem. Chodzi o film dokumentalny „Sopot 70” w reżyserii Józefa Gębskiego i Antoniego Halora. Zaprosili mnie i byłem głównym aktorem tego spektaklu. Byłem, bo chciałem zobaczyć, jak to jest. Jak już się przekonałem, to uznałem, że starczy. Chociaż Agnieszka Bojanowska, która montowała ten film powiedziała mi: „Słuchaj, jak ty chodzisz – jak Gary Cooper! Przed tobą prawdziwa kariera”. Ja jednak podziękowałem.

- Nie, nie. Absolutnie. Po prostu wcześniej ciekawy byłem. Proszę Pana, kim ja nie byłem? Hydraulikiem byłem, piekarzem byłem, elektrykiem byłem, malarzem byłem. Jestem rolnikiem też oczywiście (śmiech). Także parę tych zawodów złapałem. A i naukowcem byłem przez 10 lat na Politechnice Warszawskiej. Trenerem, inżynierem. I wciąż mnie wiele ciekawi.

-Myślę, że ta popularność to wzięła się z moich lapsusów językowych, które robię. Jest coś takiego, że po wielu latach bycia za granicą to zostawia to ślad na sposobie myślenia. Potrafię przez to coś przekręcić, np. „Saudi Arabia”, a nie „Arabia Saudyjska”. I wiele takich drobnych błędów, które później stają się fajne i ja się z tego sam śmieje. Liga koszykówki to jest „NBA”, a ja kiedyś w programie powiedziałem „FBI” albo "NBI". Jak to potem usłyszałem, to zacząłem się śmiać. Z resztą syn mój zebrał mi cały ten katalog tych moich lapsusów i powiem szczerze, że brzmią one zabawnie. Cieszę się, że one przynoszą ludziom zabawę

-Jasne, że tak. Nie mam żadnych kompleksów. Już w tym wieku kompleksy? To wykluczone.

Pomysłodawcą tamtego listu „Orłów Górskiego”, który domagał się wyjaśnień ode mnie był jeden człowiek, który się przyczepił do okrętu. On wykorzystał w pewnym sensie dawnych reprezentantów, a oskarżenia były zupełnie bezpodstawne. Rozmawiałem choćby z dwoma zawodnikami, którzy podpisali tamten list. Pytałem: „Czytaliście mój wywiad”? Usłyszałem: „No nie”. Okazało się, że zadzwonili do nich z informacją, że obrzucam błotem Górskiego. Jak już przeczytali, to prostowali. Jeden, drugi, trzeci. Ktoś po prostu wykorzystał całą sytuację oraz sławę wybitnego trenera, by uderzyć. Chce tylko uspokoić wszystkich i powiedzieć, że na moim ślubie ponad 50 lat temu drużbą był właśnie Kazimierz Górski. Tych legend ma mój temat jest sporo.

-Niektóre. Ale wpierw chciałem zaznaczyć pewną rzecz. Nigdy, ale to przenigdy, nie będę odkrywał „kuchni”, tajemnic o byłych zawodnikach, a znam ich bardzo dużo. I również mógłbym je wyciągać, tak jak oni czasami to robią. „A, że jadłem ślimaki? Tak, jadłem. Ja mam nawet rodzinę we Francji” (prezes PZPN Grzegorz Lato wspominał o tym kiedyś w wywiadzie). Ostatnio spotkałem człowieka, który jakąś książkę napisał o Kazimierzu Górskim. Umieścił w niej także różne rzeczy o mnie. Jak go zobaczyłem, to zapytałem: „Drogi Panie, skąd Pan to wszystko wie? Pan wiele rzeczy nie wie, bo przecież to ja z Kazimierzem Górskim byliśmy prawie rodziną”. Ale to prawda. Mieszkaliśmy prawie drzwi w dzwi. A jego żona przyjaźniła się z moją matką.

To pierwsza część rozmowy z Jackiem Gmochem. Niebawem na naTemat ukaże się część druga, dotycząca głównie jego spojrzenia na Euro 2012.