Cztery samobójstwa i sto miłości. Historia życia Dalidy to najsmutniejsze love story XX wieku

Włosko-francuska gwiazda swoich wiernych fanów miała w całej Europie, w tym i w Polsce, Herbert poświęcił jej nawet jeden z wierszy z cyklu o Panu Cogito. Przez blisko 30 lat śpiewała w ponad 10 językach, utrzymując się na szczycie dzięki posągowej urodzie, charakterystycznej barwie głosu, i rzadkiej umiejętności pójścia z duchem czasu. Nie tylko muzycznie, ale i stylistycznie. Jednak jej życie od najmłodszych lat naznaczone było śmiercią przed którą uciekała w gorączkowe poszukiwanie prawdziwej miłości. Przeboje takie jak "Paroles, paroles", „Gigi Amoroso” "Bang bang" czy "Besame mucho" w zestawieniu z kolejami jej losu nabierają zupełnie nowego znaczenia. Pod koniec marca na ekrany polskich kin wejdzie film |Dalida. Skazana na miłość" opowiadający losy piosenkarki.

Rodzice Dalidy pochodzili z małej wioski w Kalabrii. Jej ojciec, Pietro, był pierwszym skrzypkiem Kairskiej Opery Narodowej. Matka opiekowała się Dalidą i dwójką jej braci i dorabiała jako krawcowa. Na świat piosenkarka przychodzi w 1933 roku jako Iolanda Gigliotti. Jest zdrowym, dorodnym dzieckiem, jednak szybko okazuje się, że ma poważne problemy ze wzrokiem. Jeden z lekarzy nakazuje rodzicom na kilka tygodni zawiązać oczy dziewczynce. Pomysł lekarza nie przynosi żadnych rezultatów, sprawia natomiast, że Iolanda do końca życia będzie się bała ciemności i spała przy zapalonej lampce.

Pierwszy raz Iolanda styka się ze śmiercią bardzo wcześnie. Jej ojciec, podobnie jak wielu jego krajan przebywających wówczas w Egipcie, zostaje z rozkazu króla aresztowany pod pretekstem współpracy z faszystowskimi Włochami. Kiedy wychodzi na wolność z końcem II wojny światowej, jest ruiną człowieka, a dla swoich dzieci, które wychowywały się bez niego pięć lat, obcym człowiekiem. Nigdy nie wróci już do grania na skrzypcach, a wkrótce po powrocie do domu umiera. Dalida ma zaledwie 12 lat. O ojcu zachowa dobre, choć odrobinę mgliste wspomnienia, w jednym z wywiadów będzie opowiadać o wspólnych wyjściach do Opery.

Po skończeniu obowiązkowej edukacji zapisuje się do szkoły handlowej, gdzie uczy się jakiś czas na stenotypistkę i sekretarkę. To dobre, nowoczesne zawody, ale dziewczyna wzdycha do swojego prywatnego ołtarzyka z gwiazdami Hollywood i marzy o karierze aktorskiej. Nie wie od czego miałaby zacząć, przypadkowo natrafia na informację o konkursie piękności i postanawia się zgłosić. Konkurs nazywa się Miss Ondine i jest raczej mały, ale pozwala zakosztować odrobiny wielkiego świata, o którym marzy. 17-latka wygrywa koronę, a rok później rzuca szkołę i zaczyna pracować jako modelka dla lokalnego domu mody. Nowe zajęcie podoba się jej zdecydowanie bardziej, niż praca sekretarki, jednak nie jest to kariera wybiegowa, a raczej rola żywego manekina, na którym upina się materiały.

Pierwsze zaoszczędzone pieniądze Iolanda wydaje na ostatnią operację wzroku, która sprawia, że przestaje potrzebować nienoszonych już od kilku lat okularów, ale przede wszystkim pozbywa się lekkiego zeza. Teraz może wystartować w konkursie o tytuł Miss Egiptu. Rodzina jest przeciwna, ale 21-latka stawia na swoim. Po raz kolejny wygrywa, a następnego dnia jej odrobinę skandalizujące zdjęcia w bikini trafiają do gazet.

Wreszcie Iolanda zyskuje możliwości wzięcia się za realizację swojego marzenia o zostaniu aktorką, zapoznaje się z lokalnym środowiskiem filmowym, chodzi na castingi, gra nawet w kilku produkcjach, ale nie jest zadowolona z efektów. Stwierdza, że Kair nie jest miejscem, gdzie można zostać prawdziwą gwiazdą. Jest Wigilia Bożego Narodzenia 1954 roku, od konkursu Miss Egiptu nie minął jeszcze nawet rok, a Dalida, pokłócona z przeciwną jej decyzji matką, opuszcza miasto, w którym się wychowała. Nie licząc krótkich i rzadkich wizyt, na zawsze. Leci do Paryża, to jej pierwszy raz w samolocie.

Iolanda podpisuje kontrakt z Barclay’s Records. Pierwsza piosenka Dalidy, nieco archaiczny w brzmieniu utwór "Madonna", mimo wzmożonych wysiłków Morisse’a odnosi bardzo umiarkowany sukces, co tylko mocniej determinuje Luciena znanego z pracoholizmu i ambicji, żeby znaleźć dla nowego nabytku wytwórni hit. Udaje mu się, w 1956 roku wychodzi „Bambino”, piosenka, która spędzi 46 tygodni na szczycie listy przebojów i do dziś pozostaje jednym z najlepiej sprzedających się singli w historii muzyki francuskiej.

Dalida dostaje swoją pierwszą złotą płytę, a piosenka zyskuje pewną popularność także za granicą. Rok później zostaje zaproszona do supportowania koncertów Charlesa Aznavoura, innego podopiecznego Barclaya. W międzyczasie rozkwita jej miłość z Lucienem Morissem, który staje się jej nie tylko kochankiem, ale i opiekunem oraz doradcą w kwestiach artystycznych. Jedyny problem polega na tym, że Morisse nie jest już niestety kawalerem, a w dodatku średnio pali się do zostawienia żony dla młodej gwiazdki. Kiedy po pięciu latach wreszcie się na to zdecyduje, ich miłość jest już na granicy wypalenia. Na ślubnym kobiercu stają po wielu awanturach w maju 1961 roku. Iolanda ściąga z Egiptu całą rodzinę, która jednak opuszcza przyjęcie w momencie, w którym oficjalna część ceremonii dobiega końca.

Niedługo potem Dalida jedzie w trasę, po jednym z koncertów w Cannes poznaje Jeana Sobieskiego, malarza grywającego w marnych spaghetti westernach. W przeciwieństwie do dość odstręczającego fizycznie Morisse’a, Jean jest bardzo przystojny i zniewalająco nonszalancki. Mimo polskich, a w dodatku szlacheckich korzeni, bliżej mu do zepsutej bohemy niż kółka gentlemanów. Związek z Jeanem to dla niej odzyskana młodość. Karierę muzyczną zaczęła jako 23-latka i przez 5 kolejnych lat ciężko pracowała na własne nazwisko, pilnowana przez męża, pełniącego funkcję jej mentora i managera.

W odpowiedzi na coraz popularniejszy we Francji rock’n’roll nagrywa w 1962 swoją wersję piosenki "Speedy Gonzales", po raz pierwszy rzucając się w pogoń za utrzymaniem się na fali. W międzyczasie jej pierwszy mąż żeni się z modelką Agathe Aems, co o dziwo popycha jego stosunki z Dalidą na przyjacielskie tory.

1964 rok to w życiu Iolandy czas zmian nawet nie tyle wielkich, co symbolicznych. Kupuje swój pierwszy dom – romantyczną willę z ogrodem na paryskim Montmartrze, w której będzie mieszkała aż do tragicznej śmierci. Do Paryża ściąga na stałe rodzinę, a jej młodszy brat, Bruno, zostaje jej managerem, wkrótce otworzą razem wytwórnię płytową. Decyduje się też na drastyczną zmianę image’u – z krągłej południowej piękności w chudego blond wampa. Już nigdy nie wróci do naturalnego koloru włosów. Co ciekawe, Dalida mierzyła zaledwie 168 cm, choć patrząc na zachowane nagrania z jej udziałem trudno oprzeć się wrażeniu, że była bardzo wysoka.

Tenco i Dalida zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia i stają się nierozłączni. Piosenkarka chce pojechać do San Remo z jedną z piosenek autorstwa ukochanego, z którym w – „Ciao, amore, ciao” (co znamienne „ciao” z tytułu tłumaczy się nie jako „cześć”, a jako „żegnaj”). Ówczesne zasady konkursu nakazują wykonanie każdej piosenki przez dwóch artystów, Iolanda namawia Luigiego z którym w międzyczasie się zaręcza, żeby on był drugim wykonawcą. Chłopak tuż przed występem denerwuje się, nie chce śpiewać, drażnią go komercyjne pioseneczki, do których podlegające podwójnej interpretacji (jako utwór o końcu miłości, ale też rozdarciu powojennych Włoch) "Ciao, amore ciao" pasuje jak kwiatek do kożucha.

Dalida nie umie żyć bez mężczyzn, pociesza się romansem z zaledwie 22-letnim włoskim studentem imieniem Lucio. Znajomość kończy się, kiedy okazuje się, że piosenkarka zaszła w ciążę. Nie chce wiązać się z o 12 lat młodszym chłopakiem, przerywa ciążę i urywa znajomość. Aborcja jest dla niej brzemienna w skutkach – lekarz narusza jajowody, Dalida dowiaduje się, że nie będzie mogła być matką.

Utwór opowiada o mężczyźnie wiele obiecującym i pięknie mówiącym, którego jednak nie stać na żaden gest potwierdzający uczucie, i o bolesnym przebudzeniu ze złudzeń jego kochanki. To nawet nie tyle piosenka zaśpiewana, co zagrana, przy czym ciężko wyobrazić sobie lepszych odtwórców głównych ról niż niemająca szczęścia do mężczyzn Dalida i Piero z "Zaćmienia" Antonionego.

Lata i kolejne ciosy zdają się nie zostawiać na niej żadnego piętna. Po drodze rozstaje się po 9 latach z nadużywającym alkoholu Chanfrayem i odbiera brylantową płytę (ma już w domu kilkadziesiąt złotych). Na początku lat 80. prezydentem Francji zostaje Francois Mitterand, od dawna bliski znajomy piosenkarki i częsty gość domu na Montmartrze. Przyjaciel promuje Dalidę, a media zaczynają wietrzyć romans między tą dwójką.

Niespodziewanie uznany egipski reżyser, Youssef Chahine, proponuje jej rolę w swoim nowym filmie. Postać, w którą ma wcielić się Iolanda, znacznie różni się od jej wizerunku zmysłowej divy. Gra Arabkę, która opiekuje się chorym na cholerę wnukiem wbrew zaleceniom władz nakazujących odseparować chorych na pustyni. Recenzenci chwalą jej rolę, dając jej na krótko nadzieję na nowy początek i karierę filmową, o której marzyła, przyjeżdżając do miasta.

Dalida czuje się stara, zmęczona występami, a nade wszystko osamotniona. Kończy się jej ostatni związek. Nie ma już siły szukać kolejnej miłości, w której wieczność mogłaby uwierzyć. Rok po premierze filmu "Szósty dzień" podąża w ślady mężczyzn swojego życia: Luigiego, Luciena i Richarda. Radia w całej Europy grają na okrągło jej piosenkę "Mourir sur scène", w której śpiewa: Przyjdź, ale nie przychodź gdy jestem sama / Gdy kurtyna opadnie pewnego dnia / Chcę, żeby spadła za mną / Ludzie wybrali, jak ma wyglądać moje życie /Ja chcę wybrać moją śmierć.