Robert Kupisz - #JestemHardkorem

Kupisz budzi kontrowersje. Nie tyle wyglądem nieprzystającym do polskich realiów, ale faktem, że robił w życiu różne rzeczy i w każdej z tych dziedzin odnosił niekwestionowane sukcesy. Kiedy ogłosił się projektantem, polski świat mody patrzył na niego z politowaniem. Do czasu. Dzisiaj jego sukces jest doskonałym przykładem na to, że warto robić swoje i nie oglądać się na 'życzliwych'.

– To dlatego, że bardzo o nią dbamy. Od ponad dwóch lata pracują w firmie trzy osoby, które mają za zadanie zajmować się jakością. Dzięki temu praktycznie w ogóle nie mamy zwrotów.

– A jednak. Jest ich tak niewiele, że możemy mówić o promilu w skali całego biznesu. Przez ostatnie dwa lata tak ją poprawiliśmy, że wzrosła sprzedaż za granicą, a klienci spoza Polski wracają do nas z informacją, że są bardzo zadowoleni z jakości ubrań, które kupili.

– Mam świadomość swojego sukcesu, natomiast ja po prostu nie potrzebuję gromadzić wokół siebie przedmiotów, rozbijać się drogimi samochodami czy pić szampana, którego zresztą nie lubię. Gdybym, miał na przykład wybrać to co najbardziej lubię do jedzenia, wybrałbym pierogi z jagodami czy ziemniaki z ogniska, bo to mi najbardziej smakuje. Ale wracając do pytania, kiedy zostałem stylistą fryzur, miałem 32 lata. Wcześniej miałem szkołę tańca i tam też odnosiłem sukcesy. Z tym, że one długo do mnie nie docierały. Teraz staram się je ‘zbierać’ po to, by budować silnego siebie . Po latach zrozumiałem, że wszystkie moje decyzje były intuicyjne i przez to trafione. Kiedy słucham intuicji, dobrze na tym wychodzę.

– Kiedyś po prostu zebrałem to wszystko, czego dokonałem, a jest tego trochę. Jestem świadomy tego, co osiągnąłem i zdaję też sobie sprawę, że doszedłem do tego sam. Nie brzmi to skromnie, wiem, ale jestem już dorosłym gościem i nie muszę się krygować. Całe życie spełniam swoje marzenia z dzieciństwa, bo wszystkie moje wcześniejsze zawody wynikały z moich pasji i marzeń. Ale to w Gackach, osadzie z której pochodzę, moja wyobraźnia na to zapracowała.

– Wiesz co, i tak, i nie, ale wbrew pozorom te Gacki bardzo mnie rozwinęły. Mieszkaliśmy przy domu kultury, w którym moja mama była kierownikiem, a mój tata dyrygentem prowadzącym zespoły muzyczne. Dziesięć lat tam spędzonych ukształtowało mnie tak bardzo, że mieszkając i pracując zarówno w Kielcach jak i w Warszawie, miałem świadomość, że czerpię właśnie z Gacek. Na pewno jednak wiedziałem, że jeśli sam sobie tego wszystkiego nie zorganizuję, to nikt mi tego nie da.

– To były czasy komunistyczne, gdzie rodzice nie poświęcali tyle czasu dzieciom, ile poświęcają teraz. Jako dzieci, wraz z siostrami, praktycznie cały czas spędzaliśmy w tym domu kultury. Organizowaliśmy przeróżne rzeczy w grupach, albo szaleliśmy na podwórku. Po latach okazało się, że czas biednej komuny spowodował, że czynnie zacząłem starać się o lepszą przyszłość dla siebie.

- Nie pamiętam tego, ale pamiętam że przepadałem za kinem. Do naszego mieszkania przechodziło się przez kino. Z siostrą specjalnie nie zamykaliśmy drzwi, żebyśmy mogli te wszystkie filmy obejrzeć. W wieku dziesięciu lat miałem przerobioną całą klasykę. Pamiętam dokładnie nawet jakie filmy obejrzałem.

– West Side story, Potop, Krzyżacy, Poskromienie Złośnicy itd. To wszystko było w mojej głowie i ukształtowało mnie. Podobnie jak występy teatru czy śpiewaków operowych w naszym domu kultury, ale też ambitna telewizja jaką mieliśmy w tamtych czasach. Tele-Echo z Ireną Dziedzic, teatr telewizji w poniedziałek, teatr sensacji w czwartek…

– To było instynktowne. To co robiłem zawsze w jakiś sposób było szokujące zarówno dla moich rodziców i znajomych. Pierwszy wychodziłem z tymi moimi abstrakcyjnymi pomysłami. Najpierw skakałem do wody, a potem samemu uczyłem się pływać.

– Ze wszystkim.

– Okazuje się, że w skrajnych sytuacjach potrafię się zebrać i zmobilizować, wydobyć dużo odwagi, takiej skrajnej wręcz. Jadąc do Londynu spaliłem przecież za sobą wszystkie mosty. Sprzedałem mieszkanie w Kielcach, wyrejestrowałem działalność gospodarczą, nie miałem nic. I z tym ‘nic’, w wieku trzydziestu dwóch lat, pojechałem się nauczyć przez piętnaście dni nowego zawodu. Dla przeciętnie rozsądnej osoby abstrakcyjne.

- Kompletne wariactwo. Ale spiąłem się wtedy tak, że mimo tych łez w pierwszy dzień, zorganizowałem się totalnie, pokonałem lęki i wróciłem z nowym fachem w ręku.

– Kupowałem gazety, zaznaczałem salony fryzjerskie i dzwoniłem. Ale nikt mnie nie chciał przyjąć i przez miesiąc bujałem się pukając od drzwi do drzwi. Pamiętam, że przyszedł wtedy moment załamania. Tęskniłem za Kielcami, szkołą i dziećmi, które uczyłem. Ale wiedziałem, że nie mogę wrócić. Nie chciałem się przyznać, że poniosłem porażkę. Po miesiącu trafiłem na agencję stylistów fryzur, w której przeszedłem szybki test. W tym samym momencie dzwonił ktoś z Twojego Stylu zapytać się o fryzjera na następny dzień. Monika Smolicz (dzisiaj właścicielka agencji modelek Rebel Models – red.) wysłała mnie wtedy na tę sesję i tak się zaczęło. To była moja szansa. Wiedziałem, że albo zrobię to dobrze i przetrwam albo nie. I tak było z każdą następną sesją, na którą otrzymywałem zlecenie. Byłem bardzo dobrze przygotowany, przychodziłem godzinę przed czasem, często szedłem pieszo, żeby nie stać w korkach i nie spóźnić się. Patrząc z dzisiejszej perspektywy, byłem i przygotowany i zdesperowany. A po trzech miesiącach zrobiłem właściwie wszystkie sesje i okładki, które były do zrobienia w Polsce. To był 99 rok.

– Szczęściu trzeba pomóc. Zawsze. Często słyszę, że mam szczęście, nikt jednak nie zdaje sobie sprawy ile, w osiągnięcie tego szczęścia, włożyłem wysiłku i pracy, i ile kosztowało mnie to stresu. Droga do szczęścia była ciężką pracą i ryzykiem. Przyjeżdżając do Londynu prawie nie mówiłem po angielsku, nie miałem pieniędzy na hotel, mieszkałem kątem u różnych znajomych.

– A wiesz, że teraz, inaczej niż dotąd, skupiam się na dniu dzisiejszym? To co robię w tej chwili jest świetne i zawsze do tego dążyłem. Wcześniejsze praca była do tego pomostem. Bycie projektantem daje mi swobodę i tę lekkość, bo nikt nade mną nie stoi.

- (śmiech) Faktycznie tak bywa, że robiąc różne rzeczy, często robimy je kosztem innych. Ja natomiast czerpię ze wszystkiego, czego się do tej pory nauczyłem. Jest mi dzięki temu znacznie łatwiej. Kiedy osiągam topowy sukces, wtedy kończę zawód i biorę się za kolejny.

– Bardzo. Przede wszystkim w stosunku do siebie.

- To prawda. Też tak mam ale wiem, że to jest błąd. Wciąż uczę się tego i daję ludziom szansę, by pokazali mi swój punkt widzenia. To ciekawe, kiedy zaczyna się słuchać ludzi. Kiedyś miałem tendencję by jedynie mówić i słuchać siebie samego.

– Z przyjaciółmi zawsze. Ich zdanie jest dla mnie zresztą najważniejsze. Ale jeśli o porażce mowa, to zaczynając nowe zawody, za każdym razem właściwe zaczynałem od porażki. Albo ktoś mnie źle potraktował, albo wykorzystał, w wyniku czego zostawałem na lodzie i musiałem się odbić. I wiem, że miarą siły człowieka jest właśnie to, co zrobi z tą porażką. Jak się za nią zabierze. Zanim założyłem szkołę tańca, byłem tancerzem. Pamiętam, że dostałem propozycję angażu w jednej ze szkół jako nauczyciel. Po wakacjach okazało się, że nie informując mnie, zatrudnili kokoś innego, a ja zostałem bez pracy i grosza przy duszy. Wtedy, wraz z moją koleżanką, założyliśmy własną szkołę i po dwóch latach byliśmy mistrzami Polski w formacjach tanecznych.

- Tak, tak powiedziałem (śmiech). Zawsze chętnie rozmawiam z ludźmi, którzy już coś osiągnęli i którzy mogą mnie zainspirować. Którzy skupiają się na swojej ciężkiej pracy. Nie mam natomiast potrzeby udowadniania wszystkim, kim jestem i nie mam też potrzeby zadowalania wszystkich wokół. Daję sobie wolność i przestrzeń na to, żeby nie każdego lubić. I też nie każdy musi lubić mnie.

– Wiesz, ludzie lubią oceniać wszystkich i wszystko co się dzieje dookoła. Natomiast w ogóle nie potrafią skupić się na swoim życiu. Dlatego nie chcę wchodzić z tym hejtem w polemikę. Okazuje się, że kiedy skupimy się na sobie, to można całkiem sporo w życiu osiągnąć. I to jest moja zasada, której efekty widzę w postaci kolejnych sukcesów. Ja po prostu jestem za dużym chłopcem, żeby wchodzić do kałuży.

– Zdecydowanie!

– Taki, który wie kim jest, a kim nie jest. Nie musi ani udawać, ani udowadniać czegoś innym. Ma dystans do świata i potrafi doceniać dobrze rzeczy, które mu życie przynosi.

– Dla mnie najbliżsi.

– Byłem już tyle lat pokorny, że wystarczy. Nasze pokolenie było tak wychowane. Byliśmy uczeni, że nie mamy racji, bo mają ją na przykład nauczyciele, czy rodzice. Że nie możemy się skarżyć, czy walczyć o swoje.

– Uwielbiam! Zresztą dbam o to, by mieć dobre życie.

– Ale nie mam na co narzekać. Oczywiście bywam zmęczony, miewam problemy, ale wiem, że mam bardzo dużo. I nie mówię tu o rzeczach materialnych. Mam znacznie więcej niż byłbym sobie w stanie wyobrazić z perspektywy Gacek. Powinienem się krygować?

– Problemy mnie nie przygniatają, fakt. Może dlatego, że je rozwiązuję. A jak jest źle, to dzwonię do przyjaciół. Mam wokół siebie mądrych ludzi. Po latach przyjaźni mogę się na nich oprzeć.

– Raczej wspierają. Metoda kija nigdy nie działała na mnie dobrze. Ale są zaskoczeni na przykład, że często trudno mi przyjąć sukces, czy komplement.

– Tak i tego się nie wstydzę. Jak boli ząb albo chorujemy na grypę, idziemy z tym do lekarza. Po prostu. Będąc dorosłym i odpowiedzialnym facetem, wiem, że nad sobą trzeba pracować. To przynosi satysfakcję.

– Nauczyłem się tego, i według mnie jest to odwaga umieć powiedzieć "przepraszam".

- (śmiech) Patrząc z perspektywy, fakt, trochę jestem.