Nie mam pojęcia do kogo skierowany jest ten samochód, ale mało które auto jest tak stylowe: Mini Cooper Edition Seven

To nigdy nie był samochód z mojej bajki. Ale może po prostu nigdy nie miałem dość pieniędzy – przecież żeby mieć Mini, w gruncie rzeczy małe auto, trzeba przygotować pi razy drzwi sto tysięcy złotych. Za tę kwotę osobiście kupiłbym raczej coś innego.

Mini wygląda... jak Mini. Samochód niewiele zmienia się pomiędzy poszczególnymi generacjami, ale to dobrze, bo ten wygląd ani trochę się nie zestarzał. Dalej mamy więc charakterystyczny kształt nadwozia z płaskim niemal jak stół dachem i mocno ściętym tyłem, a z przodu uśmiechają się do nas duże, okrągłe reflektory.

Ale pamiętajmy, że testowana wersja to Seven Edition, która powstała na cześć słynnego Austin Seven z 1959 roku. Mamy więc specjalny lakier, ozdobne listwy, srebrne pasy na masce oraz dach w tym samym kolorze i wiele innych małych akcentów świadczących o tym, że to nie jest "zwykłe Mini".

Testowane Mini to wersja pięciodrzwiowa. I w takim zestawieniu jest to w miarę praktyczne auto. Nawet przez chwilę użyłem go jako auta "rodzinnego" i cztery osoby podróżowały w miarę komfortowo. Choć mimo wszystko jest to raczej auto dla singla. Przy okazji jest też nieco większe od 3-drzwiowego modelu i w moim odczuciu wychodzi mu to na plus. Wcale nie jest niezgrabne.

Dodajmy do tego całkiem wygodne fotele, dobrą jakość wykończenia i można jechać. Ale jest jedno "ale". Jedna rzecz, za która należy się nagana. W Mini zamontowany jest najbardziej absurdalny podłokietnik, jaki widziałem w życiu w samochodzie. Jak zobaczycie na zdjęciach, może on być w pozycji "neutralnej", złożony do dołu bądź podniesiony. I jak się okazuje, przeszkadza w każdej.

W normalnym ułożeniu (jak na kolażu poniżej, w prawym dolnym rogu) podłokietnik uniemożliwia komfortowe korzystanie ze znanego z innych aut koncernu BMW okręgu do obsługi systemu multimedialnego oraz z hamulca ręcznego. Po prostu wymaga nienaturalnego wygięcia ręki. To może lepiej go podnieść? Wtedy blokujesz się w łokciu, jak na górnym zdjęciu w kolażu – jest za mało miejsca na przedramię i wraz nie jest wygodnie.

W ostateczności można go jeszcze złożyć do dołu, tak jak na trzecim zdjęciu. Wtedy jest w miarę wygodnie, ale... NIE DA SIĘ zaciągnąć ręcznego, bo jest zablokowany podłokietnikiem. Co za geniusz to wymyślił?

Odpalamy silnik. Trzeba przyznać, że Mini jeździ... sprawnie. To chyba najlepsze określenie na to auto. Może nawet czuć coś z tej "gokartowej przyjemności z jazdy", o której tyle mówi producent.

Testowany model był wyposażony w półtoralitrowy, 136-konny silnik. I uwaga, uwaga: trzycylindrowy. Tak! Niesamowity twór, ale tak jak już zauważyłem, w zasadzie sprawny. Po pierwsze: dobrze przyspiesza. To głównie zasługa wagi auta, bo Mini waży mniej niż 1200 kg, co daje mu dobry zryw spod świateł. Po drugie: trzy cylindry pracują zaskakująco płynnie. Mini "prawdę" o swoim serduszku zdradza praktycznie tylko przy dohamowaniu, np. na światłach. Tuż przed zatrzymaniem samochodzik ewidentnie dostaje zadyszki i zaczyna drżeć. Ale po zatrzymaniu się na szczęście przechodzi mu.

Mini jest też bardzo sztywne, o jakimś większym komforcie w tym aucie można zapomnieć. Ale to według mnie nawet pożądane i mi się podobało. Autko klei się do asfaltu i świetnie "leci" w zakrętach. Trzeba jednak uważać – nierówności potrafią wytrącić je z równowagi. Raz przyspieszyłem mocniej w lekkim zakręcie, na asfalcie ewidentnie gorszego sortu. Efekt? Prawie wyrwało mi kierownicę z rąk.

Aha – samochód ma trzy tryby: ekologiczny, normalny i sportowy. I właśnie w tym ostatnim polecam nim podróżować. Wtedy jest najżwawszy i daje najwięcej przyjemności z jazdy, a dodajmy, że jest jej naprawdę sporo. Jeździ wtedy dokładnie tak, jak wyobrażasz sobie rasowe Mini. Tryb normalny jest trochę miałki, a daje raptem litr oszczędności paliwa na sto kilometrów (Mini jak na swój mały silniczek w ogóle lubi wypić, "dycha" w mieście to realny wynik). Szkoda zachodu. Z kolei w trybie ekonomicznym na wyświetlaczu pojawia się rybka, którą można wykarmić gwiazdkami za ecodriving, ale... No dajcie spokój. To nie ten samochód.

Nie ma co ukrywać, Mini to całkiem fajne auto, tylko tak jak zauważyłem na wstępie, nie jest w niczym najlepsze. Są w klasie auta tańsze, pojemniejsze, szybsze, oszczędniejsze i wygodniejsze. A jednak Mini Cooper, zwłaszcza w edycji Seven, to całkiem czarujące autko.

Samochodzik na pewno można wyróżnić za charakter i za to, jak jeździ. Ktoś może uznać, że wygląda ślamazarnie, ale po mieście śmiga się tym wybornie. A przecież po to jest Mini, bo raczej nie w trasę.

Ja osobiście, choć Mini Coopera Edition Seven szczerze polubiłem (poza tym haniebnym podłokietnikiem), potrzebuję auta bardziej wszechstronnego. Ale ludzi, do których ten samochód jest skierowany, mijam na ulicach codziennie. Młodych, dobrze zarabiających, szukających czegoś nietuzinkowego. To dla was, panie i panowie.