Czy mężczyzna bez prawa jazdy jest męski? 8 rzeczy, których kobiety wciąż nie potrafią wybaczyć facetom

Szczęśliwie nie żyjemy już w czasach, w których dobrą żonę poznaje się po tym, jak sprawnie tłucze schabowe i czy smaży je na obligatoryjnym smalczyku. Z kolei kandydat na męża nie musi radzić sobie z naprawą pralki, telewizora i samochodu. Powinien raczej sprawnie google'ować numery majstrów i równie sprawnie się z nimi targować.

Są jednak takie prace, którym każdy mężczyzna, który nie chce stracić w oczach płci przeciwnej powinien podołać. Złożenie szafy z Ikei, powieszenie półki i reszta majsterkowania z poziom podstawowego. Nie chodzi tu tyle o umiejętności, ile o chęć pomocy. Dla większości kobiet niemęskie będzie nie to, że facet nie wie jak skręcić stół, ale fakt, że rozkłada ręce, twierdząc, że nie wie jak to się robi.

Hasło „ja nie jestem techniczny” wciąż ma swoje obostrzenia. Podobnie jak „nie potrafię gotować” w przypadku kobiety. Nikt się krzywił nie będzie o ile sprowadza się to do „średnio się znam i rzadko to robię”, a nie „rozgotowuję nawet makaron, więc nie wchodzę do kuchni”. Głowa do góry panowie, na YouTubie instruktaży jak powiesić półki nie brakuje.

Jako dziewczynki marzyłyśmy, że pewnego dnia pójdziemy na prawdziwy bal wsparte na ramieniu przystojnego mężczyzny. Jak w bajce o Kopciuszku, księżniczce Sissi lub chociaż jak w „Pięknej i bestii”. Co prawda wśród znajomych próżno szukać ambasadorów i hrabiów, ale mamy do dyspozycji namiastki bali w postaci sylwestrów czy wesel.

Bywa, że na poły formalna sytuacja budzi w naszym partnerze demony. Czy okaże się polewaczem wódki i wodzirejem stolika? A może milczącym kontemplatorem pasztetu z żurawiną? Tak naprawdę sytuacja może być właściwie dowolna – kolacja zapoznawcza z matką, z paczką przyjaciół, komunia chrześnicy. Facet, który mimo swoich lat na karku nie jest w stanie dopasować się do towarzystwa i okoliczności zawstydza. Nie mniej niż Pan Mocna Głowa, który wlewa w siebie kieliszek za kieliszkiem. I to nawet, jeśli nie bełkocze ani nie chodzi post factum zygzakiem.

Niektóre sytuacje towarzyskie podnoszą ciśnienie. Można oczywiście zamknąć się w kokonie z etykietką „taki zestresowany”, ale serio, czy tak właśnie robią dojrzali mężczyźni? Nikt nie lubi się wstydzić przed ludźmi za swojego partnera. Wbrew pozorom niekoniecznie trzeba wejść na stół i tańczyć z butelką whiskey, żeby, jak to mówi młodzież, narobić siary. Bycie mrukliwym milczkiem lub milczącym mrukiem, który nie jest w stanie zadzierzgnąć rozmowy z żadną kobietą, jak świat długi i szeroki jeszcze nie zaimponowało.

...to i rąbek u spódnicy, mówi przysłowie. Eksternalizacja winy za brak sukcesu na jakimkolwiek polu (od awansu w pracy, po niezostawianie brudnych skarpet przy łóżku) to nawyk u mężczyzn szczególnie niesmaczny.

Przede wszystkim sygnalizuje, że ma się do czynienia z tzw. przegrywem. Innymi słowy mężczyzną zamkniętym na pracę nad sobą, bezrefleksyjnym, wiecznie usprawiedliwiającym się. Kobiety zaczynają związki z facetami, u których boku są sobie w stanie wyobrazić przyszłość. Odchodzą, kiedy czują, że u boku danego mężczyzny nie czeka je już nic nowego ani ekscytującego, bo nie ma on ani siły, ani energii, żeby iść do przodu. Poza tym aktorzy ze spalonego teatru to też najczęściej osobnicy dość smutni.

Z kolei dla przegrywa po 40. tłumaczenie sobie i światu, że szef się uwziął, kolega grał nieuczciwie, a ta durna małolata dostała awans przez łóżko, może okazać się niewystarczające. Na pomoc takim ludziom przychodzi wiara w żydowsko-masońskie spiski, zamachy, przepowiednie starożytnych Majów i aurę.

Jakiś czas temu media rozpisywały się o subkulturze czy też raczej trendzie estetycznym „smutnych dziewczyn”, który miała rzekomo personifikować Lana del Rey. Niestety, smutni chłopcy pod naszą szerokością geograficzną dozwoleni do lat 18. Tak to już jakoś jest, że ze smutkiem bardziej do twarzy jest zawsze jej.

Zerkałam jednym okiem znad obiadu na te romantyczne perypetie i ze zgrozą obserwowałam jak skądinąd sympatyczna pani na kolejną randkę decyduje się pójść z Januszem. Po chwili zreflektowałam się. Co tam umiejętność dobrania trunku do obiadu, co tam piękny dom z pokaźną biblioteczką, kiedy tkwisz przy stole z nudziarzem i jedyne, na co masz ochotę to przewracanie oczami ze znużenia. Problem polega na tym, że nie masz do kogo, bo przecież nie do nudziarza.

Nie trzeba być laską, której imponuje sześciopak i bicek 40, ani nawet lubić sportu, żeby postrzegać mężczyznę, który potyka się o własne nogi, czy nie umie serwować (sport dowolny) jako odrobinę śmiesznego. Z analogicznie nieporadnej ruchowo kobiety nikt śmiał się nie będzie. Ba! Co po niektórych takie dziewczyny potrafią nawet rozczulić. Facet nietrafiający w lotkę od badmintona uroczy? Cóż, sami oceńcie.

Nie chodzi tu bynajmniej o rozróżnienia z gatunku „jeśli spędzasz w łazience więcej czasu i masz droższe buty niż ja to mamy problem”. Pustych i próżnych facetów jest nam zaakceptować znacznie trudniej, niż takie kobiety. Popkultura przez lata przyzwyczaiła nas do postaci niemających nic do powiedzenia długonogich ślicznotek. Zadbany mężczyzna wzbudza jednoznacznie pozytywną siatkę skojarzeń – światowca, gentlemana, filantropa, podróżnika. Tym sromotniejszy jest zawód, jeśli piękny okazuje się kolesiem, który w wolnych chwilach ogląda memy z piłkarzami na ekranie smartphone'a, a ostatnią książką jaką czytał były „Sekrety urody Koreanek”.

Nie trzęście się już, nie chodzi o kolię z rubinami, torebkę za średnią krajową, ani nawet o 3-kilowy bukiet przysyłany do pracy raz w tygodniu. Prawdziwa hojności rozgrywa się na poziomie gestu i pamiętanie o drobnostkach. Co prawda Wilk z Książęcej, który daje swojej lubej perfumy Puma Jamaica (w zestawie z dezodorantem) albo jedną czerwoną różyczkę w celofanie to trochę obciach, ale poza tym – nie przesadzajmy.

Facet, który przez dwa lata nie zdobywa się na heroiczny gest kupienie choćby Kinder niespodzianki dla żartu, ulubionego pieczywa, a kwestię prezentu urodzinowego załatwia kartą podarunkową do H&M-u budzi najpierw niechęć, potem złość. Zwłaszcza kiedy trzeba opowiedzieć przyjaciółce, z którą przez tydzień szukało się dla niego stylowego zegarka i jedwabnych poszetek, że pod choinką znalazłyśmy skarpetki w żabki i romansidło wydane na najtańszym papierze. A dystansując się (na chwilę!) od przerysowań – tak rozumiana hojność to dla kobiet po prostu dowód zaangażowania i opiekuńczości.

W dziewczynkach od najmłodszych lat kształtuje się postawy opiekuńcze, więc często w naturalny sposób zaczynają uzupełniać w lodówce zapasy ulubionego piwka, a z zakupów wracają z nową koszulką dla swojego misia. A że wiemy, że faceci z tzw. gestem i pamięcią do drobiazgów to w tych czasach rzadkość, tym bardziej cenimy te nieme a wymowne dowody afektu.

Czyli mentalna podstawówka i rozgrywający się odwieczny pojedynek między mamusią (teraz grasz ją ty), a kolegami z klasy (obecnie: z pracy). Domena facetów przed 35., choć zdarzają się i cięższe (bo i starsze) przypadki. Jeśli twój luby przyjaźni się z facetami nabuzowanymi tak stereotypami, jak testosteronem i nie traktuje kumpli z przymrużeniem oka niespodziewanie może się okazać, że na jogę z tobą nie pójdzie, bo to „niemęskie”. Podobnie jak używanie olejku do brody i założenie koszuli w kropki.

Jest jeszcze jeden, nie mniej niesmaczny dla kobiet aspekt męskiego towarzystwa.Pamiętam jak na jakimś przyjęciu kilku facetów zaczęło dworować z partnera koleżanki, który ewidentnie nie umiał poradzić sobie w tej sytuacji. Znajoma w końcu wkroczyła do akcji i ukróciła kpiny, ale pamiętam, że post factum była mocno zażenowana. Nawet nie tym, że obcy kolesie uczepili się jej chłopaka, co było oczywiście niesmaczne, tylko faktem, że sam nie potrafił sobie poradzić z zaczepkami. To trochę tak, że chciałybyśmy gdzieś w głębi serca zostać w razie czego obronione przed nacierającym mamutem, więc nie jesteśmy zachwycone, kiedy okazuje się, że to my tu musimy wyskakiwać przed partnera i tupać na rzeczonego mamuta.

W niechęci do facetów zdominowanych na jakimś poziomie przez kolegów nie chodzi wcale o walkę o duszę naszego misia. Równie dobrze winny jest tu atawizm. Skoro nasz mężczyzna przestał nagle smarować twarz kremem i zabierać do pracy na drugie śniadanie marchewkę, możemy być więcej, niż pewni, że samcem alfa to on nie jest. I choć mało która kobieta lubi mężczyzn dominujących i nieznoszących sprzeciwu, świadomość, że jest się z facetem stojącym nisko w hierarchii do przyjemnych nie należy.