Objawienie w sztuce. Agnieszka Polska odbiera nominację do Future Generation Prize od Damiena Hirsta

Future Generation Prize to nagroda, która do dwa lata przyznawana jest artystom, którzy nie przekroczyli 35 roku życia. Ufundowana przez ukraińskiego oligarcha i

kolekcjonera sztuki, Wiktora Pinczuka, należy do jednej z bardziej prestiżowych nagród w świecie sztuki. Poświadcza to chociażby fakt, że w tym roku walczyło o nią aż 4200 artystów z całego świata. Dziś poznaliśmy pierwszą dwudziestkę, w której znalazła się młoda, bo zaledwie 27 letnie polska artystka, Agnieszka Polska. Konkurs zostanie rozstrzygnięty dopiero 7 grudnia, jednak sama nominacja jest już dużym wyróżnieniem. W jury konkursu zasiadają wielkie osobistości sztuki i ważni artyści. Nie bagatelna jest też nagroda, która wynosi aż 100 tysięcy dolarów, z czego 60 tysięcy trafia bezpośrednio do artysty, a reszta przeznaczona jest na pokrycie kosztów produkcji kolejnej pracy. Jest więc o co się starać.

O Agnieszce Polskiej do tej pory nie było wiele słychać w świecie sztuki. Nie dziwne, artystka ma zaledwie 27 lat i dopiero zaczyna swoją karierę. Dzisiejsza nominacja będzie zapewne przełomowym momentem w jej życiu zawodowym, nie jest to jednak pierwsza nagroda na koncie artystki. W 2011 Polska wygrała konkurs malarski Eugeniusza Gepperta organizowany od lat przez wrocławskie BWA. Do tej pory Polska miała pięć wystaw indywidualnych, które były pokazywane zarówno w Polsce jak i na świecie. Również w prestiżowych miejscach, na targach sztuki w Bazylei i londyńskiej Tate Modern.

Twórczość Polskiej koncentruje się wokół wideo, animacji i fotografii. W swoich pracach zwykle wykorzystuje archiwalne materiały wizualne, którym nadaje wyidealizowany i nieco utopijny charakter. Jej prace wideo to podróże w czasie do zapomnianych światów i zakurzonych emocji. Melancholijne, klimatyczne i bardzo delikatne. „Strategia Polskiej, bazująca na czerpaniu fragmentów ilustracji ze starych podręczników, (…) doskonale pogłębia podjęty wątek rekonstrukcji skazanej na niepowodzenie. Artystka z lekkością odrabia swój dług z historii sztuki. Gładko wchodzi w stylistykę akademickiej prezentacji. Nie zapomina o wprowadzeniu, zakończeniu i odpowiednim dla każdego przemyślanego wykładu: rytmie i momentach ciszy. Tak jak wcześniej – oprócz rozszerzania pola interpretacji, problemu kształtowania, wpływu i zapośredniczeń – najbardziej pożądana pozostaje sama atmosfera i archaiczny urok jej spowolnionych animacji”. Piszę o pracach Polskiej Marta Lisok w dwutygodnik.com.