Przeczytałam książkę Kasi Nosowskiej. Jest lepsza niż słynne filmiki na Instagramie

Pisze wam to ktoś, kto odpadł po jakichś 40 stronach poradnika o sprzątaniu i po 50 na temat magii ukrytej w olewaniu. Dałam temu szansę, wierzyłam, że synchronizacja między mną a poradami to tylko kwestia czasu, coś jak zgranie w weselnych pląsach ze spoconym wujkiem panny młodej. Liczyłam na wiedzę tajemną, tutoriale życia czyniące codzienność bardziej znośną, a mnie bardziej filuterną. Najlepiej w punktach i z przykładami. No nie na da rady, bałagan jak był, tak pozostał.

Nie dajcie się zwieść sprytnej autopromocji
I wtedy jak szalony kowboj na wierzgającym koniu wparadowała do mojej podeptanej poradnikami codzienności ona - Kasia Nosowska. Książka na podstawie filmików z Instagrama? I co to w ogóle za wielgachna czcionka? No tak, w wydawnictwie robią, co mogą, żeby ten pomysł teraz uratować. W końcu Nosowska na starość zwariowała. A już na pewno nie jest mistrzem autopromocji: ”Książka nadaje się do tramwaju, autobusu, podróży koleją, na plażę. Może rezydować w toalecie i wszędzie tam, gdzie macie chwilę wolnego czasu” – zapowiada autorka i jest chyba pierwszą pisarką w historii literatury, która rekomenduje czytanie swojej książki w skrytości własnego WC.

Zaczynasz czytać i już na drugiej stronie orientujesz się, że to nie jest ani poradnik, ani biografia, ani nawet złote myśli. To nie jest też sytuacja, w której celebryta zaprasza na Olimp, by pokazać skromne progi swego życia. Nosowska jest taka jak my. Truizm, ale pokażcie mi celebrytkę, która się przyzna, że dostała kiedyś propozycję zagrania w reklamie orzeszków i właściwie nawet ją rozważała, do momentu, gdy się okazało, że to ona ma być orzeszkiem. Każdy by rozważał. Albo pokażcie mi celebrytkę, która szczerze opowiada, że bywa zazdrosna o partnera. Ale tak, że ma ochotę zamiatać konkurencją najciemniejsze zakamarki pomieszczeń. Albo taką, która z wiary w Boga nie robi sezonowego pomysłu na siebie, tylko pisze jak czuje, bez zbędnej egzaltacji. Bo przecież ”wszyscy mamy w sobie maleńki pręcik dobra, który żarzy się bez przerwy”. Ten rozdział polecam wam zresztą szczególnie - to taki niebezpieczny w naszych realiach miks filozofii i humoru. I to o Bogu. Zrobiło się jakoś czesko. Przy takich rozdziałach zaczęłam rysować serduszka, że ulubione, ale szybko odpuściłam, bo po co mi rysunki przy co drugim rozdziale.

Motywatorka i coach? Chciałabym zobaczyć jej minę, gdy to piszę
Kasia Nosowska ma się do coachingu mniej więcej tak jak Ellen DeGeneres do Łukasza Jakóbiaka. O co chodzi? Nosowska nie mówi, jak żyć, tylko pokazuje, jak jej to wychodzi lub nie wychodzi i jakie wyciągnęła wnioski. Miłe miesza się tu z beznadziejnym, a mądre z trywialnym. Do tego dorzućcie dużo humoru, spokoju i wiary, że błędy są częścią naszej drogi. I tyle. Ale takiej prawdziwej wiary, takiego nawet przekonania, które jest wiedzą, a nie że się wszyscy teraz umawiamy, że na raz, dwa, trzy zaczynamy po prostu siebie akceptować. A jeśli jest wam nadal ciężko…

”Jeśli jest Wam czasem ciężko, zaufajcie mi, zaufajcie Kaśce. Sens zdarzeń objawia się z opóźnieniem. Trzeba tylko przeczekać. To co dziś jest czystym cierpieniem, po czasie okazuje się przedsionkiem szczęścia i mądrości. Bądźcie dzielni i miejcie się świetnie!” – pisze Kasia Nosowska we wstępie swojej książki.

”A ja żem jej powiedziała” to zbiór obserwacji na temat codzienności, z którą wszyscy dość podobnie się użeramy. Jak mówi autorka - my sami niewiele się między sobą różnimy, inne są tylko dekoracje. Jest o nieszczęśliwych związkach, w których codziennie pada wyznanie miłości. Jest o menopauzie, starości, nagości i związkowej wrogości. Jest o diecie i zastyganiu w galarecie. Jest też o wychowaniu dzieci, a już w szczególności dzieci znanych rodziców. Nosowska nie oszczędza siebie i swojej przeszłości - opowiada dużo i szczerze. Momentami aż ma się wątpliwości, czy autorka zdaje sobie sprawę, że my to potem przeczytamy.