Strzał amora w WiFi – kto i po co umawia się na randki przez internet?

Sytuacja 1. Staś jest przystojnym chłopakiem, niektórzy wyzywają go od hipsterów. Fajnie ubrany, mający dużo do powiedzenia. Skorzystał z dobrodziejstw portalu Grono.net, już nieżyjącego. – Klikasz i opowiadasz ile to masz ciekawych zajęć, sportów, osiągnięć, ładnych zdjęć i umawiasz się na spotkanie. Trzy razy się udało. Ale to raczej nie były spotkania związkowe jeśli wiesz o co chodzi – opowiada. Wyszło spontanicznie, szybko i bezbłędnie. Cel został osiągnięty. – Potem należy się ulotnić po nocy pełnej wrażeń – radzi.

Sytuacja 2. podobna. Artur, dziennikarz. Rezolutny, z dużą wiedzą, sympatyczny. – Miałem osiemnaście lat, pamiętam akcję, kiedy wyrwałem jakąś pannę przez Gadu Gadu. Miała szesnaście lat. 30 minut rozmowy, przyjechała do mnie do domu na rowerze, zrobiła co miała zrobić i odjechała. Potem przez dwa dni próbowałem zrozumieć, co się stało – zwierza mi się, oczywiście w sieci.

Trudno byłoby nam zaproponować seks komuś na ulicy. Bo jak: widzisz przystojnego faceta, pociągającą dziewczynę, podchodzi i pytasz: „Idziemy do mnie”?. To udaje się tylko w niemieckich filmach pornograficznych i tanich, amerykańskich komediach romantycznych. Nigdy na żywo. Brak odwagi spojrzeć komuś w oczy? Podejść, pozwolić się automatycznie ocenić i być może usłyszeć odmowę albo, co gorsza, zostać zwyzywanym od zboczeńców? Ciężka sprawa.

Sytuacja 3. Koleżanka Anna jest artystką, żyje sztuką. Inteligentna, zdolna. W sieci szuka facetów w swoim fachu. – Umawiam się na randki wyłącznie z twórcami wizualnymi, których prace bardzo sobie cenię – tłumaczy. – Ja chyba lubię zdolnych, rozumnych, oczytanych, i bliżej czterdziestki. Raczej nie szukam na portalach randkowych – dodaje.

Sytuacja 4. Znacie World of Warcraft? Patrycja zna ją bardzo dobrze. Jej były uzależnił się od tej gry komputerowej, zupełnie przedkładając ją nad ich związek. W końcu zainstalował ją na jej komputerze, co ostatecznie zakończyło ich relację. – Kiedyś zaproponowałam pomoc w grze Michałowi, zupełnie nie wiedząc kim jest. Tak zaczęliśmy rozmawiać – mówi. W końcu wymienili się numerami na Gadu Gadu, potem przyszedł czas na telefon. Nie było łatwo, obydwoje byli w związkach i praktycznie zupełnie się nie znali. Minęły cztery lata od tamtych wydarzeń. Mieszkają razem, mają dwuletnie dziecko. Sielanka rozpoczęta w wojennej fabule gry komputerowej.

Sytuacja 5. Janek poznał chłopaka na Fellow – gejowskim portalu randkowym. Po krótkiej wymianie maili zaczął się z nim spotykać i było naprawdę miło. – Bywał u mnie bardzo często mimo że był z innego miasta – opowiada. Współlokatorki Janka polubiły chłopca i zaproponowały mu mieszkanie z nimi. Okazało się, że chłopak z portalu nie jest do końca osobą, za jaką się podawał. Chorobliwie zazdrosny sprawdzał skrzynkę odbiorczą i kontrolował każdy krok Janka. – Miałem powody do tego, żeby mu już więcej nie ufać. W ferworze nerwów koleś skoczył na auto – relacjonuje. Niestety, na nic to się nie zdało, i tak musiał opuścić życie i mieszkanie Janka. Co ciekawe – gdy Jan umówił się z innym chłopakiem z sieci okazało się, że miał podobne przygody z delikwentem.

I to jest jeden z głównych powodów ostracyzmu umawiania się przez Internet. Nigdy nie wiadomo na kogo trafisz, na pewno na gwałciciela i psychopatę, a jeśli już trafi się normalny, to i tak z pewnością jest desperatem z wadami, który nie potrafi poznać nikogo na żywo. Czyżby? Sam jestem świetnym przykładem, że randkowanie przez sieć nie jest kwestią braku wyboru, ale właśnie wyborem – zmęczony po pracy, mający obowiązki domowe nie mam czasu na włóczenie się po mieście do późna i zarywanie nocy dla wątpliwej przyjemności poznawania kogoś obcego. Pomijając straszną kwestię pierwszej randki, na której nigdy nie wiadomo jak się zachować, o co spytać i jaką maskę założyć – w sieci jest łatwiej. Sprawdzasz wspólnych znajomych, co nakreśla Ci w jakim towarzystwie obraca się druga osoba. Patrzysz, co lubi, czym się interesuje, czy zna ortografię i gdzie, jak często chodzi na imprezy.

Sytuacja 6. Rafalali też zdarzyło się umówić kilka razy na spotkania z adoratorami z sieci. – Kiedyś umówiłam się z trzema na raz. Wygląda to tak: spotykam się z moja koleżanką, umawiam się z pierwszym o 21 – tłumaczy. – Siadamy, gadamy, później zjawia się następny, koło 22. Mówię pierwszemu na ucho, że to kolega mojej koleżanki i drugiemu to samo. Jak przychodzi trzeci po 23 szepczę mu, że spotkałam znajomych. I tak mam wybór, jest ekonomicznie i zabawnie – kończy.