Mówiły na niego "Picuś”. Kim są siostry prałata Jankowskiego, które bronią go przed zarzutami o pedofilię?

Mało kto dobrze znał rodzinę prałata. Korzenie i losy najbliższych ks. Jankowskiego owiane są do tej pory aurą tajemnicy. Wiadomo, że duchowny wychował się w rodzinie wielodzietnej - miał siedem sióstr. Żyją trzy, w tym siostra bliźniaczka Irena. To już starsze panie.

Ten nie chciał jednak z nami rozmawiać. Poradził, by skontaktować się z nim za kilka dni. – Wtedy będzie wszystko wiadomo – uciął Sagan, który był kiedyś ministrantem w św. Brygidzie.

Jak podają oficjalne biografie księdza, pochodzący z Lubawy ojciec Jankowskiego - Antoni, tuż po wybuchu wojny został osadzony w obozie koncentracyjnym Stutthof, a po zwolnieniu został wcielony do Wehrmachtu i w 1943 r., gdy Henryk Jankowski miał siedem lat, zginął na froncie wschodnim.

Wiadomo, że Jankowski urodził się 18 grudnia 1936 roku w Starogardzie Gdańskim i tam ukończył gimnazjum. W latach 50. starał się o przyjęcie do szkoły oficerskiej. Bezskutecznie - uwadze władz wojskowych nie uszło, że ojciec przyszłego prałata zginął w mundurze Wehrmachtu.

Jankowski był ministrantem m.in. w kościele św. Wojciecha oraz w kościele św. Mateusza w Starogardzie. Maturę zdał w liceum wieczorowym, później pracował w urzędzie skarbowym w dziale egzekucji. W Starogardzie mieszka nadal jego siostra bliźniaczka.

Sam prałat tak pisał o swojej rodzinie: "Mój ojciec był kupcem, podobnie jak i wszyscy bracia. Był bardzo antyniemiecki. Za to aresztowano go już 1 września w nocy. Kiedy wybuchła wojna, ojciec już siedział w Victoria Schule w Gdańsku, później w Stutthofie. Tylko dzięki mojej matce, która miała gdańskie obywatelstwo (prowadziła zakład kosmetyczny i jej klientkami były żony gestapowców), udało się wyciągnąć ojca ze Stutthofu”.

– Zabiła go cukrzyca. Henryk dbał o wszystkich, ale nigdy o siebie. Jadł za dużo słodyczy, ale do jego śmierci przyczyniła się też "słodycz życia". Teraz ci, którzy się od niego odwrócili, gdy najbardziej ich potrzebował, opowiadają, jaki był dla nich ważny i chcą go przepraszać. To przykre. Ale on już wcześniej wybaczył wszystkim to, co mu zrobili złego – tłumaczyła.

Opowiadała, że Henryk miał ciężko w dzieciństwie, bo był jedynym chłopcem w rodzinie. – Najbardziej lubił się bawić w wojsko. Ale zawsze ciągnęło go do kościoła – wspominała.

– Od małego był ministrantem. W rodzinnym Starogardzie Gdańskim budził księży na poranną mszę. Gdy był post, nie jadł słodyczy, chociaż je uwielbiał. Czasem podkradałyśmy mu z siostrami cukierki, ale on zawsze wiedział, która z nas je zabrała – wyjawiła siostra księdza Jankowskiego.

Zdradziła też, że siostry nazywały go "Picuś”. – Ten pseudonim wziął się od tego, że nasza wspólna koleżanka przyszła do nas kiedyś z małym kotkiem. Henryk wtedy się roześmiał, przytulił kociaka do piersi i zapytał – A, co ty masz za "Picusia"? I odtąd tak go nazywaliśmy – opowiadała w "Super Expressie” po pogrzebie brata.