"Roma" jest przereklamowana. Oto, co mi wyszło, gdy zestawiłem ją z "Zimną wojną"

"Zimna wojna" prezentuje iście hollywoodzką, uniwersalną historię, którą można przełożyć na dowolny język, realia i czas. Miłość w przeróżnych formach jest bliska każdemu, a zawód miłosny wynikający z różnic charakterów przeżyła większość. Dlatego tak łatwo, choć boleśnie, zatracić się w perypetiach filmowej pary kochanków. Paweł Pawlikowski zadedykował swoją opowieść rodzicom.

"Roma" to również osobista historia samego reżysera Alfonso Cuaróna. Częściowo autobiograficzny scenariusz napisał na bazie własnych doświadczeń - w latach 70. był wychowywany przez pokojówkę. To ona stała się pierwowzorem dla filmowej bohaterki. Jej historia jest przejmująca, a ukazana w szerszym kontekście nabiera dodatkowego znaczenia - siły kobiecej solidarności.

Oba filmy to prawdziwa uczta dla oczu. Pod względem wizualnym są doskonałe - nic tylko drukować dowolne kadry i wieszać je na ścianach. Zarówno "Roma", jak i "Zimna wojna" są czarno-białe oraz walczą o Oscara w kategorii za zdjęcia. Akurat w tym przypadku Amerykańska Akademia Filmowa będzie mieć twardy orzech do zgryzienia.

W "Zimnej wojnie" muzyka jest nieodłącznym elementem nie tylko życia głównych bohaterów, ale i tego co widzimy i przede wszystkim słyszymy w głośnikach. Porywające dźwięki (w większości odpowiada za nie wirtuoz Marcin Masecki) przygrywają nam przez niemal cały seans i wzbogacają ogólne wrażenia zmysłowe. Ścieżka dźwiękowa jest niezwykle eklektyczna - od jazzu i Chopina przez muzykę rozrywkową i folk po utwór "Dwa serduszka", którego motyw nucimy na długo po seansie.

O ile "Zimną wojnę" chłoniemy całym ciałem, o tyle twórca "Romy" stawia przede wszystkim na obraz. To głównie za jego sprawą opowiada całą historię (o czym za chwilę). Muzyka w dziele Cuaróna występuje, jest wzięta z tamtych czasów, ale nie przykuwa uwagi i nie sprawia, że mam ochotę posłuchać jej później. A przecież film to dzieło wielopoziomowe, którego nieodłącznym elementem są właśnie dźwięki - wzmacniające przekaz i odbiór. Nie bez powodu kultowe filmy mają zazwyczaj genialny soundtrack.

W tym trudnym do sklasyfikowania aspekcie "Roma" rozkłada "Zimną wojnę" na łopatki. Polski film jest kompletny, klasycznie opowiedziany, a dynamiczna narracja i zwroty akcji pochłaniają bez reszty. Pawlikowski serwuje nam "samo gęste" i nie sposób się na nim nudzić (co w kinie artystycznym nie jest normą) - trwa niespełna półtorej godziny. "Zimna wojna" perfekcyjnie łączy ambicję z przystępnością i pozostawia poczucie spełnienia.

Przykładem jest Ford Galaxie 500, z którym męczą się bohaterowie (a wcześniej prawdziwi rodzice reżysera) . Był niepraktycznym symbolem wzbogacenia się ówczesnej klasy średniej - uliczki i budynki były projektowane w latach 30. i nikt nie przewidział tak szerokich aut. Podobnie było z podróżowaniem, które stało się w latach 70. bardziej powszechne - stąd pełno latających samolotów w filmie.

Alfonso Cuarón jest ulubieńcem krytyków, akademii filmowej i podziwianym, wszechstronnym artystą. W "Romie" robi za cztery osoby, ale przecież ma też na koncie tak różne filmy jak "Grawitacja" czy "Harry Potter i więzień Azkabanu".