Uczniowie pokazali nam, jakie listy napisali do strajkujących nauczycieli. Wzruszające słowa

List anonimowej uczennicy

Nauczyciele, nie okłamujmy się! My uczniowie, będziemy nosić doświadczenie Waszych dusz i Waszego podejścia do świata przez resztę swojego życia. To piękne, że “zostawiacie na ziemi coś więcej, niż firma i dom rodzinny”. W tej trudnej sytuacji wierzymy w Was i wspieramy całym sercem.

Olga, uczennica II LO w Śremie

Jestem z nauczycielami, bo są ludźmi. Czują, cierpią, cieszą się i smucą, zupełnie tak jak ja, z pewnym, ważnym wyjątkiem. Na moich barkach nie spoczywa odpowiedzialność za setki młodych osób. Nie ja dbam o ich wykształcenie, nie ja codziennie się o nich martwię i nie ja poświęcam dla nich swój prywatny czas. Na koniec - nie ja poświęcam siebie, by zostać niedocenioną. To oni codziennie dbają o mnie, przejmują się moim wykształceniem, wychowują mnie i starają się, najlepiej, jak tylko umieją mnie wspierać. Dają mi to, co najcenniejsze - wiedzę i swój czas. Wspieram nauczycieli bo chcę, by przyszłe pokolenia były uczone przez pedagogów światłych, wykształconych, pełnych pasji i zadowolonych z pensji. Ta praca wymaga wiele, wysysa ogrom sił fizycznych, jak i psychicznych, potrafi niesamowicie zmęczyć.

Muszę być z nimi jako uczennica, której poświęcili siebie, której oddali kawał serca i swojego prywatnego czasu, którą szczerze wspierali i wychowywali. Dziękuję za każdą lekcję, za dobre i złe oceny, za każdy uśmiech i grymas, za zmęczenie i ogrom sił do pracy, za każdy najmniejszy gest, który mnie kreuje. Trafiłam na nauczycieli wspaniałych, oddanych, pełnych poświęcenia i pasji, którym nie brak empatii. Moja wdzięczność jest nie do opisania. „Dziękuję” to za mało, a wszystkie te słowa są kroplą w oceanie mojej radości z posiadania tak wspaniałych pedagogów.

Nie zgadzam się na to, by byli tłamszeni i deptani. By ktokolwiek ich poniżał i pozwalał na to, by byli niedocenieni. Wiem, że walczą też o mnie i za to dziękuję, choć to wciąż za mało.

Dumna i wdzięczna uczennica.

Ola, absolwentka szkół w Pyrzycach

Jestem byłą uczennicą szkół w Pyrzycach. To tam kształtowałam siebie. Tam pokazano mi, że mogę zostać tym kim chce. Nauczyciele nie pełnili roli tylko osoby, która ma wyłożyć temat. Byli naszymi przyjaciółmi. Szkoła to nasz drugi dom. Będę wspierać nauczycieli, bo dzięki nim zaszłam tak daleko. Dzięki ich wsparciu dojdę dalej. Kochani nauczyciele, należy wam się!

Nadia, uczennica z Gdyni

Ciągły stres, walka z rodzicami, przykre sytuacje z uczniami, presja z góry, wiązanie końca z końcem, a często jeszcze do tego kwestia własnej rodziny! To problemy z którymi borykają się nauczyciele na co dzień. I za co? Za jedno "dziękuje" na koniec roku od ucznia, czy rodzica? Za symboliczne czekoladki w dniu nauczyciela? Za zmarniałego kwiatka? Czy może dwa tysiące złotych??

Daria, absolwentka V LO w Poznaniu

Mi, czyli zwykłej uczennicy robi się przykro, kiedy czytam te wszystkie obraźliwe wpisy i komentarze na ich temat, a co dopiero muszą czuć Oni. Ta presja i manipulacja jakiej są poddawani nasi nauczyciele jest okropna. Ludziom tak łatwo przychodzi krytykowanie i obrażanie innych. Jesteśmy bardzo roszczeniowi jako uczniowie. Uważamy, że wszystko się nam od nauczycieli należy, że to w końcu oni są dla nas, a nie my dla nich. A co dajemy w zamian? Nic. Trudno nam okazać szacunek czy zrozumienie dla nauczyciela, a to przecież też człowiek który ma swoje życie i problemy.

Tak trudno jest nam postawić się na miejscu nauczycieli, spojrzeć z ich perspektywy. Ja zaczęłam to robić dopiero w liceum. Zrzuciłam wtedy klapki jakie miałam na oczach i dostrzegłam, jak wspaniali ludzie mnie otaczają. Do każdego z nauczycieli mogłam się zwrócić o pomoc i wiedziałam, że jeśli tylko będę z nimi szczera to mi pomogą, pocieszą, okażą wsparcie i zrozumienie, posłużą dobrą radą. To dzięki nim poznałam swoje nowe mocne strony, zdobyłam wiedzę, rozwinęłam pasje i odkryłam nowe zainteresowania o jakie bym siebie nie posądzała.