"Czarne lustro" to jeden z najciekawszych seriali, który za cel obrał sobie przerażanie... technologią. Ukazuje różne możliwości, które może przynieść jej nadmierny rozwój i dominacja w każdej dziedzinie życia. W nowym sezonie twórcy Charlie Brooker i Annabel Jones wyjątkowo nie wybiegli daleko w przyszłość, ale to nie jedyne novum.
"Striking vipers" to jeden z tych odcinków, które pamięta się na długo. Przywodzi na myśl najlepszy epizod w historii serii: "San Junipero" Fot. Materiały prasowe / Netflix
Reklama.
"San Junipero" króluje w rankingach na najlepszy odcinek "Czarnego lustra" Fot. Netflix
Nawet robo-Miley Cyrus nie uratuje odcinka, jeśli scenariusz jest mało odkrywczy Fot. Netflix
Nawet współczesne technologie mogą służyć za bazę dla "Czarnego lustra" Fot. Netflix
"Striking vipers" to najbardziej odjechany odcinek 5. sezonu Fot. Netflix
Dziennikarz popkulturowy. Tylko otworzę oczy i już do komputera (i kto by pomyślał, że te miliony godzin spędzonych w internecie, kiedyś się przydadzą?). Zawsze zależy mi na tym, by moje artykuły stały się ciekawą anegdotą w rozmowach ze znajomymi i rozsiadły się na długo w głowie czytelnika. Mój żywioł to popkultura i zjawiska internetowe. Prywatnie: romantyk-pozytywista – jak Wokulski z „Lalki”.
Napisz do mnie:
bartosz.godzinski@natemat.pl
W piątym sezonie (możemy go oglądać na Netflixie od 5 czerwca), podobnie jak w pierwszych dwóch, mamy do wyboru trzy niepowiązane ze sobą odcinki. A raczej filmy, bo każdy z nich trwa ponad godzinę. Mniejsza liczba odcinków i dłuższa forma niestety nie przełożyły się na wyraźny skok jakościowy. Staram się myśleć o nich jak o zapychaczach przed niezapowiedzianym głównym daniem.
Poprzeczka ustawiona bardzo wysoko
Technologia zmienia świat w postępie geometrycznym, a w czasie zachwytu nad udogodnieniami, często nie zauważmy lub nie chcemy zauważyć, jej negatywów. Wprowadza pewne udogodnienia, ale i przekształca nas w istoty, które nie potrafią już istnieć bez internetu, smartfonów i innych gadżetów. To oczywiste, ale twórcy "Czarnego lustra" potrafią przekuć to w prawdziwy koszmar.
W poprzednich sezonach mogliśmy obejrzeć np. jakie ryzyko przyniesie możliwość nagrywania i odtwarzania wszystkiego co widzimy ("Cała twoja historia"), czy stworzenia androida symulującego zmarłego ukochanego ("Zaraz wracam"). Twórcy od początku bawili się konwencją - odcinki owszem, niepokoiły, ale zaskakiwały pastiszową formą ("USS Callister"), czy klimatem horroru ("Metalhead"). Tylko jeden epizod nastrajał pozytywnie: "San Junipero" - i to właśnie on uznawany jest za najlepszy w całej historii serialu.
Czwarty sezon w moim personalnym rankingu spełnił wszelkie pokładane w nim nadzieje i długo nie mogłem się po nim pozbierać. I już myślałem, że bardziej rozłożyć na łopatki się mnie nie da, tymczasem pod koniec roku Netflix wyskoczył z "Bandersnatchem" i pokazał do czego jest zdolna technologia - i to na wielu poziomach.
Trochę człowieka i technologia się gubi
W 5. sezonie nie wybiegamy daleko w przyszłość, a nowinki techniczne są nam stosunkowo bliskie. Nie ma w tym nic złego, bo minimalistyczne science-fiction często bywa lepsze niż hollywoodzkie superprodukcje. Jednak jak na antologię przystało - poziom epizodów jest nierówny.
"Rachel, Jack and Ashley, too" - 3/10
Odcinek, o którym zrobiło się głośno ze względu na występująca w nim kontrowersyjną Miley Cyrus, okazał się chyba najsłabszym w całej antologii. Trzeba przyznać, że artystka zagrała świetnie, ale co z tego skoro fabularnie jest nudno i banalnie. Czy kogoś jeszcze dziwi obłuda w showbiznesie?
Mogła wyjść "Ona" dla nastolatków, a dostaliśmy przewidywalną i naiwną bajkę dla nieokreślonego grona odbiorców.
"Smithereens" - 6/10
To swoisty powrót do korzeni dzieła Charliego Brookera, którego pierwszy odcinek (tak, ten z ministrem i świnią) był skromny, a jego akcja toczyła się współcześnie, bez futurystycznych wynalazków. "Smithereens" na tapetę bierze media społecznościowe i momentami przywodzi na myśl "Upadek" z Michaelem Douglasem.
Jest w nim dużo czarnego humoru i cudnych smaczków, a napięcie, choć czasem lekko siada, jest utrzymane do samego końca. Kwintesencja "Czarnego lustra". Zabrakło jedynie istotnego budulca: szoku.
"Striking vipers" - 8/10
Zawsze w tej serii najbardziej fascynowały mnie odważne, zwariowane koncepty, które są konsekwentnie realizowane. A wszelkie post-humanistyczne fantazje wcale nie są tak odrealnione.
Wszystko co powiem, może zostać użyte jako spoiler, dlatego tylko wspomnę, że twórcy wymieszali zagadnienia prawdziwej wirtualnej rzeczywistości, seksualności i związków. Razem z bohaterami doświadczamy dysonansu poznawczego, a po sensie tak zwane "rozkminy" nie dają nam spokoju. I o to w tej produkcji zawsze chodziło.
