Reklama.
W piątym sezonie (możemy go oglądać na Netflixie od 5 czerwca), podobnie jak w pierwszych dwóch, mamy do wyboru trzy niepowiązane ze sobą odcinki. A raczej filmy, bo każdy z nich trwa ponad godzinę. Mniejsza liczba odcinków i dłuższa forma niestety nie przełożyły się na wyraźny skok jakościowy. Staram się myśleć o nich jak o zapychaczach przed niezapowiedzianym głównym daniem.
Poprzeczka ustawiona bardzo wysoko
Technologia zmienia świat w postępie geometrycznym, a w czasie zachwytu nad udogodnieniami, często nie zauważmy lub nie chcemy zauważyć, jej negatywów. Wprowadza pewne udogodnienia, ale i przekształca nas w istoty, które nie potrafią już istnieć bez internetu, smartfonów i innych gadżetów. To oczywiste, ale twórcy "Czarnego lustra" potrafią przekuć to w prawdziwy koszmar.
Technologia zmienia świat w postępie geometrycznym, a w czasie zachwytu nad udogodnieniami, często nie zauważmy lub nie chcemy zauważyć, jej negatywów. Wprowadza pewne udogodnienia, ale i przekształca nas w istoty, które nie potrafią już istnieć bez internetu, smartfonów i innych gadżetów. To oczywiste, ale twórcy "Czarnego lustra" potrafią przekuć to w prawdziwy koszmar.
W poprzednich sezonach mogliśmy obejrzeć np. jakie ryzyko przyniesie możliwość nagrywania i odtwarzania wszystkiego co widzimy ("Cała twoja historia"), czy stworzenia androida symulującego zmarłego ukochanego ("Zaraz wracam"). Twórcy od początku bawili się konwencją - odcinki owszem, niepokoiły, ale zaskakiwały pastiszową formą ("USS Callister"), czy klimatem horroru ("Metalhead"). Tylko jeden epizod nastrajał pozytywnie: "San Junipero" - i to właśnie on uznawany jest za najlepszy w całej historii serialu.
'/%3e%3cpath%20class='cls-2'%20d='M212.89,56.37v51.7h-19V56.37H173.83v-16h59.11v16H212.89Z'%20transform='translate(0%200)'/%3e%3c/svg%3e)
Czwarty sezon w moim personalnym rankingu spełnił wszelkie pokładane w nim nadzieje i długo nie mogłem się po nim pozbierać. I już myślałem, że bardziej rozłożyć na łopatki się mnie nie da, tymczasem pod koniec roku Netflix wyskoczył z "Bandersnatchem" i pokazał do czego jest zdolna technologia - i to na wielu poziomach.
Trochę człowieka i technologia się gubi
W 5. sezonie nie wybiegamy daleko w przyszłość, a nowinki techniczne są nam stosunkowo bliskie. Nie ma w tym nic złego, bo minimalistyczne science-fiction często bywa lepsze niż hollywoodzkie superprodukcje. Jednak jak na antologię przystało - poziom epizodów jest nierówny.
W 5. sezonie nie wybiegamy daleko w przyszłość, a nowinki techniczne są nam stosunkowo bliskie. Nie ma w tym nic złego, bo minimalistyczne science-fiction często bywa lepsze niż hollywoodzkie superprodukcje. Jednak jak na antologię przystało - poziom epizodów jest nierówny.
"Rachel, Jack and Ashley, too" - 3/10
Odcinek, o którym zrobiło się głośno ze względu na występująca w nim kontrowersyjną Miley Cyrus, okazał się chyba najsłabszym w całej antologii. Trzeba przyznać, że artystka zagrała świetnie, ale co z tego skoro fabularnie jest nudno i banalnie. Czy kogoś jeszcze dziwi obłuda w showbiznesie?
Odcinek, o którym zrobiło się głośno ze względu na występująca w nim kontrowersyjną Miley Cyrus, okazał się chyba najsłabszym w całej antologii. Trzeba przyznać, że artystka zagrała świetnie, ale co z tego skoro fabularnie jest nudno i banalnie. Czy kogoś jeszcze dziwi obłuda w showbiznesie?
Mogła wyjść "Ona" dla nastolatków, a dostaliśmy przewidywalną i naiwną bajkę dla nieokreślonego grona odbiorców.
"Smithereens" - 6/10
To swoisty powrót do korzeni dzieła Charliego Brookera, którego pierwszy odcinek (tak, ten z ministrem i świnią) był skromny, a jego akcja toczyła się współcześnie, bez futurystycznych wynalazków. "Smithereens" na tapetę bierze media społecznościowe i momentami przywodzi na myśl "Upadek" z Michaelem Douglasem.
To swoisty powrót do korzeni dzieła Charliego Brookera, którego pierwszy odcinek (tak, ten z ministrem i świnią) był skromny, a jego akcja toczyła się współcześnie, bez futurystycznych wynalazków. "Smithereens" na tapetę bierze media społecznościowe i momentami przywodzi na myśl "Upadek" z Michaelem Douglasem.
Jest w nim dużo czarnego humoru i cudnych smaczków, a napięcie, choć czasem lekko siada, jest utrzymane do samego końca. Kwintesencja "Czarnego lustra". Zabrakło jedynie istotnego budulca: szoku.
"Striking vipers" - 8/10
Zawsze w tej serii najbardziej fascynowały mnie odważne, zwariowane koncepty, które są konsekwentnie realizowane. A wszelkie post-humanistyczne fantazje wcale nie są tak odrealnione.
Zawsze w tej serii najbardziej fascynowały mnie odważne, zwariowane koncepty, które są konsekwentnie realizowane. A wszelkie post-humanistyczne fantazje wcale nie są tak odrealnione.
Wszystko co powiem, może zostać użyte jako spoiler, dlatego tylko wspomnę, że twórcy wymieszali zagadnienia prawdziwej wirtualnej rzeczywistości, seksualności i związków. Razem z bohaterami doświadczamy dysonansu poznawczego, a po sensie tak zwane "rozkminy" nie dają nam spokoju. I o to w tej produkcji zawsze chodziło.