Ziobro pokazał Jourovej tekst w “GW” z 2004 roku. Sprawdziliśmy – to strzał w stopę

Rzeczony tekst z 2004 roku nosi tytuł "Żeby sędziom chciało się chcieć". Andrzej Rzepliński był wówczas sekretarzem zarządu Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka i profesorem Uniwersytetu Warszawskiego (prezesem Trybunału Konstytucyjnego został 6 lat później).

Rzepliński pisze, że bardziej niż afery z udziałem "niezbyt mądrych lub niezbyt uczciwych sędziów" razi go bezczynność prezesów sądów, którzy nie reagują lub reagują zbyt słabo, bo nie wiedzą jakie narzędzia mają do dyspozycji, wyuczyli się bezradności lub po prostu szukają pretekstu, by przyłapanemu na przestępstwie koledze nie spadł włos z głowy.

– ocenia Rzepliński. Następnie przedstawia propozycje rozwiązań tego problemu, które przyczynią się do "sanacji trzeciej władzy". Oto one.

"Aplikacja według obecnego jej kształtu to źródło korupcjogennego nepotyzmu oraz źródło fatalnego zróżnicowania poziomu szkolenia oferowanego w różnych częściach kraju" – pisał w 2004 roku przyszły prezes Trybunału Konstytucyjnego. Przekonywał, że można z tym skończyć jeśli egzaminy do krajowej szkoły wymiaru sprawiedliwości będą wyłącznie testowe. Uczelnia powinna jego zdaniem zatrudniać najwybitniejszych ekspertów z Polski i zagranicy, a oprócz prawa uczyć także organizacji pracy i posługiwania się nowymi technologiami.

Rzepliński proponował też, by ukończenie szkoły wieńczył egzamin sędziowski sprawdzany nie tylko przez sędziów. Postulował też, by część ustna egzaminu – a więc domyślnie bardziej podatna na uznaniową ocenę – przekładała się na maksymalnie 5 proc. punktów.

Profesor zwracał także uwagę na to, że edukować powinni się także sędziowie, którzy już orzekają – zwłaszcza z zakresu produktywności i organizacji czasu. "Ofertę takiego dokształcenia należy złożyć w pierwszym rzędzie prawie 3,7 tys. sędziom pełniącym różne funkcje w sądownictwiepowszechnym" – proponował.

Według Rzeplińskiego należy stale usprawniać pracę sądów, zwłaszcza jeśli chodzi o czynności techniczne. Celem ich powszechnego stosowania byłaby oszczędność czasu i pieniędzy z budżetu państwa. Stałym poszukiwaniem takich rozwiązań miałoby się zajmować Ministerstwo Sprawiedliwości.

"Należy wymusić reżim sądzenia dzień po dniu każdej sprawy, która wymaga kilku rozpraw – aż do wydania wyroku" – proponuje w tekście sprzed lat prof. Rzepliński, narzekając na to, że sędziowie mają jednocześnie na głowie po kilkaset spraw, które rozpatrują latami. Według niego praktyka sądzenia dzień po dniu byłaby realizacją konstytucyjnego prawa do niezwłocznego wydania wyroku.

Rzepliński proponował, by zmienić prawo o ustroju sądów powszechnych czy administracyjnych tak, by prezesi sądów mieli większą kontrolę nad tym, jak efektywnie prowadzone są sprawy. Dzięki temu byłoby możliwe zwalczanie nieprzygotowania sędziów, spóźniania się i odraczania rozpraw bez istotnego powodu.

Profesor argumentował, że czuwanie nad efektywnością działania sądu nie powinno należeć tylko do jego prezesa. Jego zdaniem każdy sąd powinien być regularnie sprawdzany przez zewnętrznych audytorów, których zadaniem byłoby wyszukiwanie "słabych punktów" w organizacji pracy sądu.

Autor jest zdania, że przywilej jakim jest konstyutucyjny immunitet sędziowski nie powinien umożliwiać sędziemu prowadzącemu auto odmowy sprawdzenia jego trzeźwości przez policję. Rzepliński proponował także, by sędzia nie mógł zasłaniać się immunitetem, gdy przyjdzie pod wpływem alkoholu do pracy – wtedy o jego zbadaniu miałby decydować prezes sądu.

"Inaczej niż obecnie, nie fakultatywnie, ale obligatoryjnie, prezes sądu powinien zarządzaćnatychmiastową – do czasu uchwały sądu dyscyplinarnego – przerwę w czynnościach służbowychsędziego: – złapanego na gorącym uczynku naruszenia prawa; – po stwierdzeniu (w sądzie) stanu opilstwa; – co do którego wpłynął wniosek rzecznika dyscyplinarnego lub wniosek prokuratora o zgodęna ściganie. Sąd dyscyplinarny powinien w ciągu najwyżej trzech dni decydować na wniosek prokuratora w sprawie uchylenia immunitetu. W składzie sądu dyscyplinarnego powinno zasiadać obok jednego sędziego dwóchławników reprezentujących inne profesje prawnicze" – pisał w 2004 roku Rzepliński.

Profesor zastrzegł jednak, fałszywy donos – "atak w złej wierze na sędziego" – powinien się kończyć szybkim procesem karnym, surową karą i zadośćuczynieniem na rzecz pomówionego sędziego.

Krajowa Rada Sądownictwa zdaniem profesora powinna być nie tylko związkiem zawodowym, ale i instytucją, która promuje usprawnienie pracy sądów, podobnie jak robią to jej odpowiedniki w państwach Unii Europejskiej. Rzepliński postuluje, by KRS pozyskiwała opinie o kandydatach na najwyższe urzędy sędziowskie nie tylko od specjalistów, ale i mieszkańców danego terenu i organizacji pozarządowych (NGO-sów).

"Wszelkie opinie o kandydatach muszą być jawne, przede wszystkich ze względu na wielką władzę, jaką nad każdym z nas mają sędziowie. Sędziowie mają bardzo pośredni mandat demokratycznej legitymacji do sprawowania władzy. Aktywne zbieranie przez KRS takich opinii zwiększyłoby siłę tego mandatu" – przekonywał prof. Rzepliński. Dodał również, że w skład KRS powinni wejść także przedstawiciele innych zawodów prawniczych.

"Potrzeba nam tylko mądrych i wyłącznie uczciwych sędziów. Potrzeba nam tylko dobrze zorganizowanych sądów działających jak szwajcarskie zegarki. Nie stać nas na mniej" – podsumował swój tekst prof. Andrzej Rzepliński.