Połączyła już 300 par. Swatka mówi, na co trzeba zwracać uwagę, gdy chcemy znaleźć miłość

Około trzystu. Mam też trzynaście ślubów na koncie, a przynajmniej o tylu wiem. Na niektórych ślubach byłam.

Można zapisać się przez stronę internetową, ale najczęściej jest to jednak kontakt osobisty. Spotykamy się albo u mnie w biurze, albo dojeżdżam do klienta. Poznaję tę osobę, pytam, kogo szukamy, dowiaduję się, jakie ma wymagania i pokazuje oferty ze zdjęciami. Później umawiam na randki. To wszystko oczywiście w wielkim skrócie.

Rozmawiam z tą osobą, próbuję poznać jej historię. Mówię oczywiście o ludziach, których poznaję osobiście i osobiście łączę. Jeżeli np. jest to wdowa, to pytam ją, czy jej małżeństwo było szczęśliwe. Nie biorę za pewnik, że skoro jest wdową, to przepełnia ją smutek. Może przecież być i tak, że ją bił, że był dla niej niedobry.

Jeśli zgłasza się do mnie panna, po prostu pytam, dlaczego jest panną. Zawsze jest jakiś powód. Weźmy choćby kobietę, która ma 50 lat i jest starą panną, co teraz modnie nazywa się singielką. Być może nie chodziła na randki, być może skupiła się na pracy, może musiała zajmować się rodzicami, a może zakochała się kiedyś nieszczęśliwie. Różnie bywa.

Nie wrzucam wszystkich do jednego worka. Pytam, dopytuję, czytam między wierszami, wyłapuję pewne rzeczy. Niech mi pani wierzy, że po tylu latach potrafię wychwycić coś istotnego. Jeśli ktoś mi powie, że szuka kogoś, w takim i takim wieku, o takim i takim wzroście, to też staram się działać tak, żeby obraz tej drugiej połówki stał się bardziej ludzki.

Chodzi o to, że niektórzy w 100 proc. wiedzą, jak ta osoba powinna wyglądać, jaka powinna być. Mają taki model w głowie, ale to nie jest sklep. Nie mam na półce ofert, dlatego próbuję stworzyć człowieka z krwi i z kości.

Sama jestem po przejściach, więc czuję ten ciężar. Nie chcę, żeby ktoś kogoś skrzywdził. Jesteśmy jednak dorosłymi ludźmi i każdy wie, że może zostać zranionym, odrzuconym.

Rzeczywiście nie jest to łatwe. Dlatego też przygotowałam kampanię "Bezpieczna randka". Bardzo leży mi na sercu bezpieczeństwo randkujących. Chodzi zwłaszcza o ranki internetowe. Jeśli ktoś przyjdzie do biura i zapisze się osobiście, to znam tego człowieka i tak bardzo się nie boję, ale dzieje się różnie, dlatego startuję z działaniami.

Akcja #Bezpiecznarandka zakłada współpracę z policją, zajęcia z samoobrony, spotkania z psychologiem. W każdej ze swoich książce piszę o bezpieczeństwie, o tym, jak się zachować np. kiedy poznajemy człowieka na imprezie. Nie można wchodzić do jednego samochodu, nie można zostawić drinka bez opieki.

Bardzo często. Dzwonią zazwyczaj wtedy, kiedy mam doła, bo uważam, że nic mi nie wychodzi. Bywa tak, że klientka nie jest na 100 proc. pewna czy chce iść na spotkanie, a ja podświadomie czuję, że to jest to.

Kiedy idziemy na randkę i szybko pijemy kawę, żeby po godzinie uciec, to wiadomo, że nie zaiskrzy. Są jednak i takie randki, że ludzie po pięć godzin gadają. To jest piękne.

Istotny jest też sposób, w jaki lubimy spędzać wolny czas. Domator nie dogada się z kimś, kto ma żyłkę podróżnika. Nie można również zapomnieć o temperamencie. Chodzi jednak o to, że te dwie osoby nie mogą być takie same. Jeśli ktoś będzie bardzo spokojny i taka będzie też ta druga osoba, to się po prostu zanudzą.

Moja praca to ręczna robota, tak powiedziała mi jedna z moich klientek. Tutaj po drugiej stronie zawsze jest człowiek. Poza tym wyszukując kogoś na portalu, tracimy czas. Tracimy czas, pisząc miesiącami z kimś, kto w ogóle nie ma zamiaru się z nami spotkać.

Czasem na takich portalach są osoby, które chcą się po prostu dowartościować. Może to być człowiek, który ma żonę i siedząc obok niej, wysyła zdjęcie, na którym nie miał jeszcze piwnego brzuszka, innej kobiece. Tylko po to, żeby ktoś go skomplementował.

U mnie jest też mniejsza szansa, że trafi się na oszusta matrymonialnego. Przede wszystkim – nie wiem, czy tak można o sobie mówić – mam intuicję i trochę tych par połączyłam. Zawsze człowiek wygra z maszyną.

Na portalu ktoś może też napisać, że jest szczupły, że jest wysoki, a jak przyjdzie do mnie, to widzę, że jest to nieprawda. Albo, jeśli przychodzi do mnie ze zdjęciem sprzed 10 lat, to pytam, czy nie ma aktualnego. Oczywiście wygląd nie jest najważniejszy, ale i kobiety i mężczyźni zwracają na to uwagę.

Najczęstszym błędem jest to, że ludzie nie mają czasu i odkładają związek na później. Kobieta myśli, teraz kariera, teraz coś tam jeszcze i nie ma czasu na szukanie partnera. Kolejny błędem jest też sytuacja, kiedy ona w końcu decyduje się na spotkanie, ale każe czekać na siebie dwa tygodnie.

Bardzo często się zrażamy, skoro gdzieś nam się nie udało, to wrzucamy wszystkich do jednego worka. Mogą też być nieprzepracowane sprawy, poważniejsze kwestie. Spotkałam się z wdową, która wierzyła, że jeśli pójdzie na randkę, to zdradzi zmarłego męża, kobieta zdradzona uważała, że dalej będzie zdradzana. Współpracuję też z psychologiem, bo wszystkiego nie mogę rozwiązać sama.

Dowiedziałam się, że to ginący zawód, kiedy Miejski Ośrodek Kultury w Olsztynie zaprosił mnie na spotkanie z cyklu "Ginące zawody". Organizatorzy obawiali się, czy ktokolwiek będzie w ogóle zadawał pytania, a okazało się, że straciłam po tym głos. Było tyle pytań przez trzy godziny, a później jeszcze bardziej intymne zadawane po spotkaniu.

Wcześniej zajmowałam się finansami, ale zawsze to we mnie było. Mam taką niepoprawną duszę romantyczki. W moim domu nie było takiego wzorca, ale zawsze czytałam książki, pisałam wiersze, pamiętniki, listy miłosne za pieniądze. Umawiałam na randki koleżanki, udawałam dziewczynę mojego kuzyna, żeby wzbudzić zazdrość w innej dziewczynie. Cały czas to we mnie żyło. Swatałam mojego męża, ale wyswatałam go ze mną, zamiast z koleżanką.

Jestem też po przejściach, więc jednocześnie jestem dowodem na to, że można ponownie ułożyć sobie życie. Jestem dziś szczęśliwa, ale też rozumiem te kobiety, które coś przeżyły.

Oczywiście wiele razy chciałam rzucić swatanie, bo to nie jest tak, że wszyscy przychodzą z kwiatami. Są tacy, którzy mówią: pani Aniu to pani wina, że ktoś nie chce się ze mną umówić. Co ja mam jednak zrobić? Związać taką osobę, która nie chce? Nie chodzi o fizyczność, ktoś po prostu może szukać innej osoby i tyle. Trzeba to zaakceptować.

Czasami jest jednak trudno o ten pierwszy krok, bo nawet jeśli stanęłabym na rzęsach, a ktoś nie chce się spotkać, to i tak tego nie zrobi. Zdarza się więc i tak, że ktoś ma pretensje do mnie: Pani Aniu ta osoba mi się podoba, a pani powinna ją zachęcić do spotkania ze mną. Nie mogę zmusić kogoś do spotkania. To i tak by się zemściło.

Bycie samotnym jest mocno przereklamowane. Niech mi pani wierzy, ja naprawdę nie wierzę, że są szczęśliwe singielki, czy szczęśliwi single. Takich jeszcze nie spotkałam. Spotykam ludzi, którzy przychodzą do mnie, przekraczają próg i widzę tę samotność, pustkę.

Jestem swatką, ale najpierw jestem człowiekiem, kobietą, żoną. Z mężem chodzimy regularnie na randki. Mamy troje dzieci, ale dbamy o ten związek. Jesteśmy 12 lat po ślubie, a 14 lat razem i można normalnie funkcjonować.

Mamy wymagania i bardzo dobrze, że je mamy. My już też nie jesteśmy takie ciche i spokojne, nie siedzimy w domu pod miotłą. Mamy prawo mieć wymagania. Mężczyzna nam nie zaimponuje tym, że dobrze zarabia. Musi się nagimnastykować.

Myślę, że dobrze, że mamy wymagania, bo gdybyśmy się godziły tylko na byle jakiego faceta, tylko dlatego, że jest facetem i ma gacie, to już chyba lepiej kupić sobie wibrator i być samą.