"Zawsze warto rozmawiać". Natalia Przybysz o podjęciu rękawicy rzuconej przez Tego Typa Mesa

Zacznę od łóżka, czyli najważniejszego elementu w moim domu. Jedno z nich mam na tarasie, tak więc ostatnio mogę się na nim i opalać, i odsypiać wszystkie lata naprawdę intensywnego koncertowania. Wiesz, jak to jest: w trasie człowiek chadza późno spać, po czym musi wstawać wcześnie rano, aby zdążyć na zbiórki pod hotelami. I tak w kółko.

A więc teraz, gdy świat zwolnił, śpię do oporu. Przy okazji zaliczam naprawdę ciekawe sny, zazwyczaj związane z żywiołem wody; na szczęście czystej, przejrzystej. Podejrzewam, że to efekt coraz częstszych i bliższych kontaktów z naturą – podróżowania po Polsce, spędzania czasu pod gołym niebem, otwierania się na morza, jeziora i rzeki.

Wiesz, jestem dziewczyną wychowaną w blokach na warszawskim Bródnie, których wielka płyta naprawdę skutecznie oddzieliła człowieka od przyrody. Miasta kształtują ludzi, którzy permanentnie lękają się zbyt bliskiej styczności z żywiołami i niskimi temperaturami, chociażby dlatego, że przecież można się przeziębić.

Przez wiele lat żyłam w takiej właśnie cieplarnianej aurze, bałam się zmoczyć albo pobrudzić błotem. Wyobraź sobie: dopiero po dziesięciu latach związku z człowiekiem posiadającym działkę nad rzeką, odważyłam się do owej rzeki wejść.

Wracając do tematu łóżek: powstaje w nich naprawdę sporo moich piosenek. Czasami chodzi o łóżko hotelowe, czasami o to ukochane, domowe, czyli miejsce, w którym pielęgnuję bliskość z partnerem.

Często piszę po tzw. inspirującym momencie zbliżenia, który sprawia, że w głowie pojawiają się ciekawe wnioski, przemyślenia i pomysły. No i dodajmy, że dokładnie pod łóżkiem znajduje się moje domowe studio nagrań.

W sposób wręcz niemożliwy do opisania… Scena jest dla mnie nagrodą, przecież to dzięki niej mogę prowadzić dialog ze słuchaczami, nawiązywać z nimi naprawdę bliski kontakt i pielęgnować naprawdę ważną relację.

Niedawno zagrałam pierwszy koncert po kilkumiesięcznej przerwie. Obawiałam się, że pójdzie mi średnio, że wypadłam z rytmu. No a do tego byłam obolała po zbyt długiej jeździe autem. Tak więc nie oczekiwałam od siebie zbyt wiele i założyłam plan minimum, wszystko na zasadzie: "dobra, wyjdę na scenę i zacznę się powoli rozkręcać; ot, takie pierwsze śliwki–robaczywki".

Jednak błyskawicznie pojawił się totalny ogień, poczułam zew razem z zespołem ! Jeden z fotografów, który widział ten dwugodzinny występ dla 150 osób, napisał później, że od dawna nie zetknął się z osobą aż tak wygłodniałą koncertowania.

Chciałam pokazać, że śpiew nadaje słowom zupełnie innej mocy emocjonalnej, niż ich zarapowanie, chociażby dlatego, że jest przekazem płynącym wolniej. Oddycha się w zupełnie inny sposób, można lepiej wsłuchać się w słowa, które wydobywają się z naszych ust.

Do tego dochodzi kwestia kolejna: społeczeństwo jest mocno podzielone, tak więc naprawdę warto udowadniać, że nawet zwracając się do osoby, z której poglądami się nie zgadzamy, możemy robić to spokojnie, delikatnie. Nie trzeba wykrzykiwać swych racji agresywnie.

Jednak po pewnym czasie zaczęłam się łamać. Postanowiłam zaryzykować, zrobić coś z zupełnie innej beczki, przeżyć zaskakującą przygodę. Z jednej strony chodziło o to, że omamiła mnie egzotyka i ciepłe analogowe syntezatorowe brzmienie aranżu, który zaproponował Mariusz Obijalski, kolega, którego bardzo cenię – naprawdę odległa od mojego dotychczasowego repertuaru.

Gdy przebywam w domu, do słuchania ulubionych dźwięków podchodzę w sposób rytualno-ceremonialny, związany z winylami właśnie. Odpalam je na leciwym sprzęcie, który zapewnia ciepły dźwięk z odpowiednią ilością "dołów", czyli sporych głośnikach Tannoya i lekko "spimpowanym" wzmacniaczu Technicsa. Czarne płyty naprawdę mają w sobie coś magicznego, no a przy okazji ich okładki mogą być pięknymi ozdobami wnętrza.

Nie kupuję płyt kompaktowych i gdy jestem w ruchu, stawiam na pliki cyfrowe odpalane ze smartfona albo samochodowego zestawu audio. Gdy ruszam w podróż, zawsze zabieram porządny sprzęt, który mogę włączyć w pokoju hotelowym, oswajając w ten sposób obce miejsca. Nawet jeżeli nie podoba mi się kolor wykładziny i ścian albo pościel, dobre dźwięki sprawiają, że czuję się znacznie lepiej.

Pewnego razu postanowiłam spełnić jedną z fantazji czyli stage diving, tak więc rzuciłam się ze sceny w stronę dwutysięcznego tłumu. Nie wiedziałam jednak, że powinnam skoczyć tyłem, lądując na rękach fanów plecami. Zrobiłam to odwrotnie, no a do tego frunąc przez salę, musiałam walczyć z krótką sukienką, która ciągle się podwijała (śmiech). Jednak wspominam tę sytuację jako coś wspaniałego, bo dla mnie – kinestetyka, człowieka bardzo ceniącego sobie dotyk – był to masaż wart milion dolarów.

Wspomnienie drugie: po jednym z koncertów podeszły do mnie pewne dziewczyny, którym towarzyszył jakiś Amerykanin. Zaczęłam przytulać się z nimi wszystkimi, a gdy przyszła kolej na owego pana, ten szepnął mi do ucha "you're amazing". Umarłam – to było śmieszne i abstrakcyjne, rodem z hollywoodzkiego filmu.

Bardzo fajne pytanie, które uświadomiło mi, że w obu przypadkach odpowiedź jest dokładnie taka sama. Absolutnie najważniejsze elementy to: ciarki, taniec, ciepło i łzy, które są efektem pewnego uwolnienia emocjonalnego. To rzeczy, których oczekuję, idąc na czyjś występ i które staram się zapewniać ludziom pojawiającym się na moich koncertach.

Zawsze chodzi o to, aby powstał krąg energetyczny, pozytywne wibracje powinny krążyć w swoistym obiegu zamkniętym. Każdy – czy to widz, czy artysta – nie tylko czerpie z nich energię, ale i oddaje ją innym.