"Kupują smyczki zwalniające z noszenia maseczek". Tak część Polaków omija restrykcje w Anglii

Przez to, że obostrzenia były rozluźniane stopniowo, wcale nie czuć takiego zmęczenia czy wkurzenia sytuacją. Może troszkę człowiek ma dosyć noszenia maseczek, ale z drugiej strony wiemy, co dzieje się, chociażby w Indiach, dlatego zarówno ja, jak i moi znajomi z pracy, po prostu przyjmujemy wszystko na klatę.

Co do ogólnych nastrojów wśród Polaków, jest różnie, raczej są poirytowani. Ja przez COVID-19 przeszłam dużo, rozmawiam z koleżankami Azjatkami, słucham historii ich rodzin i tego, co się dzieje u nich, dlatego bez gadania dostosowuję się do przepisów – byle to wszystko minęło.

Choć człowiek ma w głowie również i to, że szczepionki nie chronią przed zarażeniem innych. Możesz, tak czy siak, być nosicielem i narazić inne osoby, które zaszczepione nie są, dlatego te obostrzenie po powrocie wydają się całkowicie normalne, szkoda tylko, że drogie.

Przed powrotem do UK 160 zł w Polsce w prywatnym laboratorium za test antygenowy, około 400 zł za test PCR. W Anglii natomiast za testy w 2 i 8 dniu kwarantanny od 89 nawet do 350 funtów. Mnie udało się kupić ten najtańszy. Jeśli chcemy skrócić kwarantannę, to za test w 5 dniu trzeba dodatkowo zapłacić 150 funtów.

21 czerwca restrykcje miały przestać obowiązywać – imprezy i kluby nocne miały się otworzyć, restauracje w pełni działać, bo teraz obowiązuje ograniczenie miejsc, a kina wrócić do normalnego funkcjonowania. Powiem szczerze, że tego nie brakuje – przynajmniej mi – chociaż ludziom już chce się gdzieś iść, zabawić, więc te ograniczenia im przeszkadzają. Jednak Anglicy sobie radzą, np. kluby nocne robią imprezy w ciągu dnia.

Było źle, bo ponad rok byliśmy zamknięci w domach, bez pracy i często na jednej wypłacie – 80 proc. pensji. Teraz, kiedy wszystko się otwiera, człowiek musi się odbić, ale ja nie narzekam. Przyzwyczaiłam się już i jest mi z tym dobrze. Chcę tylko zaznaczyć, że rozmawiasz z dziewczyną, która ostro dostała po dupie przez COVID-19 i lubiła siedzieć na lockdownie. Choć cieszę się, że teraz mogę normalnie wychodzić do pracy i chodzić na siłownię, akurat wyleczyłam się z depresji.

COVID-19 zabrał mi ojca na początku pandemii, nie mogłam przez długi czas załatwić nawet podpisów do polisy, żeby móc go skremować. Potem nie mogliśmy przewieźć ciała do Polski i tak oto ojciec zmarł w kwietniu, a pogrzeb w Polsce był we wrześniu.

Nie spałam przez pięć dni, gdy tata umierał. Wisiałam z nim na telefonie, żeby go jakoś wspierać. Nie życzę nikomu, żeby musiał słuchać tego nikłego oddechu, tych majaków na salach...

Między lutym a kwietniem tego roku cała moja rodzina w Polsce przeszła COVID-19. Mama chorowała ponad miesiąc, babcia była w szpitalu. Powikłania mają do teraz. Długo nie potrafiłam się pozbierać po tym wszystkim, tak po prostu, psychicznie.

Bałam się kontaktów z ludźmi. Nie chciałam umrzeć, a mam też swoje choroby, przez które koronawirus by mnie zabił w mgnieniu oka.

Nasi rodacy w UK mają bardzo gdzieś wirusa. Kupują sobie smyczki i karty zwalniające z noszenia maseczek, odmawiają szczepień i głoszą swoje tezy na ten temat, nie zwracając uwagi na inne osoby, których wirus dotknął całą mocą. Bardzo jesteśmy w tym egoistyczni.

Tak, można je zdobyć w każdym sklepie, gdy masz problemy z atakami paniki, astmę lub inne dolegliwości i noszenie maseczki ci nie służy. Przypomnę tylko, że maseczek nie trzeba nosić na ulicy, na otwartej przestrzeni.

Zawsze głośno i zaciekle opowiadam im o moich doświadczeniach.

Głupio im się robi.