Agnieszka trafiła do włoskiego burdelu. Zdradza, dlaczego zdecydowała się przerwać milczenie

Właściwie to jest kilka powodów. Pierwszym z nich jest potrzeba uświadomienia innym, że takie rzeczy nie dzieją się tylko w filmach, tylko tuż obok nas. Zagrożenie jest ciche, więc tym bardziej niebezpieczne. Czujność staje się uśpiona, jeśli się o tym nie rozmawia. A skoro się nie mówi, to znaczy, że nie istnieje…

To łączy się z kolejnym powodem. Panuje przekonanie, że "o pewnych sprawach głośno się nie rozmawia", a to zamyka kobietom usta. W większości przypadków nie mówimy o swoich doświadczeniach, choć mogłoby to ustrzec inne kobiety, a przede wszystkim następne pokolenia. Kobiety są zastraszane, a to jest uwarunkowane społecznie. "Bo wstyd", "bo nie wolno", "bo stracę na wartości w oczach ludzi", "bo mnie wyśmieją", "bo inni mają przecież gorzej", "bo jak nie powiem, to znaczy, że się nigdy nie wydarzyło".

Te narzucone nam przekonania sprawiają, że konamy pod tym ciężarem w samotności. Kolejny powód jest bardziej osobisty. Jest to dla mnie forma autoterapii. Jeszcze coś się we mnie oczyszcza, domyka i integruje. Chcę, aby inne kobiety zobaczyły ten proces, bo być może im to również pomoże coś zrozumieć.

Mogłabym tak mnożyć powody, ale podam ostatni, co by rozmowa nie była tylko o tym. Po tak traumatycznych doświadczeniach można: być szczęśliwą, zbudować piękne życie, żyć pełną parą, spełniać marzenia. Trauma mnie nie definiuje, choć nadała mi imię. To również chcę pokazać.

Porady. Zabrakło mi wtedy kogoś, kto z własnego doświadczenia potrafiłby mi powiedzieć "rozumiem, przez co przeszłaś, rozumiem twój ból i emocje", "będziesz przechodzić różne etapy radzenia sobie z tym wszystkim", "u mnie zadziałało to i to. Pomogło mi tamto".

Wiesz, takie proste wytłumaczenie, co się zadziało i co się dziać będzie. Też chcę zaznaczyć, że dostałam wtedy przytulenie od rodziny i ówczesnego partnera. Jednak żadne z nich nigdy nie znalazło się w takiej sytuacji, więc nie mieli pojęcia, co mogą zrobić. To były też inne czasy. Inny dostęp do informacji i mimo wszystko trochę inna mentalność dookoła.

Zmieniło całkowicie jego bieg. Byłam spokojnym, cichym, nieśmiałym i bardzo wrażliwym dzieciakiem. Dorastałam w przekonaniu, że jestem malutką pierdółką.

Jak stawałam się młodą kobietą, zastanawiałam się, jakbym sobie poradziła w sytuacji zagrożenia. Bo przecież są różne reakcje: zamrożenie, ucieczka, walka, poddanie. Przyszedł czas, że znalazłam odpowiedź na to pytanie. To całe bagno pokazało mi, że jestem silna, że walczę, myślę logicznie i jestem w stanie uratować sobie życie.

I to przestawiło pewną zapadkę w głowie. Moja transformacja się zaczęła. Mimo że trauma przygniatała do ziemi, gdzieś pod tym całym ciężarem wiedziałam, że sobie poradzę. Teraz, po tylu latach, po ogromnej ilości procesów z tym doświadczeniem i kilkoma innymi, o których jeszcze nie powiedziałam, wiem, jaką kobietą jestem.

Odnalazłam swoją moc. Swoją tożsamość. Chcę dawać wsparcie. Studiowałam psychologię i jestem na półmetku psychoterapii. Poza własnymi doświadczeniami i ogromną empatią mam również fachowe narzędzia. Jak mogłabym to wszystko odrzucić i patrzeć na cierpienie innych, wiedząc, że mogę podać rękę i dać wsparcie?

Nie. Byłyśmy w ambasadzie Włoch w Warszawie. Miałyśmy pozwolenia na pracę. Menadżerka grupy była we Włoszech na spotkaniu w miejscu, w którym miałyśmy występować. Od strony formalnej nic nie wzbudzało podejrzeń.

To był totalny szok. W mojej głowie działo się absolutnie wszystko! Ja też jestem dosyć specyficzna. Typ nadmiernie myślący, analityczny i bujna wyobraźnia… Do tego miałam chaos emocji plus niebotyczny strach i niedowierzanie.

Czułam ogromne rozstrojenie wewnętrzne. Abstrakcja na zewnątrz. Niezły miks… W trakcie tej sytuacji nie myślałam o tym, że widziałam takie "coś" w filmach. Po doświadczeniu szoku, załamania, niedowierzania, użalania się nad sobą, strachu, że już po mnie, płaczu, bezsilności i złości, włączył się instynkt przetrwania.

Bo pierwszą myślą było "RATUJ SIĘ NATYCHMIAST!". Polki same we Włoszech, a ich "opiekunem" był ogromny Rosjanin… Raczej ocierało się to o mafijne towarzystwo, a mafia ma szerokie wpływy, więc śmiało można było przypuszczać, że policja nie stanęłaby po naszej stronie. Nawet gdyby było inaczej, procedury trwają, i to bardzo długo.

A my chciałyśmy uciec najszybciej jak to możliwe i po cichu, żeby było to w ogóle możliwe. Dodam tylko, że w takim szoku myśli się inaczej, niż siedząc w domu, oceniając sytuację z wygodnej perspektywy. Chciałyśmy być bezpieczne w swoich domach i zrobiłyśmy coś, co dawało nam największe na to szanse.

Może przemówię głosem wściekłej kobiety, ale… Ktoś, kto twierdzi, że jest inaczej, nie doświadczył tego lub sam jest winny.

Nie jestem w stanie podać krótkiej i zwięzłej definicji, bo ciągle się zmieniam i moja świadomość wzrasta. Mam w sobie mnóstwo różnych jakości. Trauma pokazała mi, że jestem silna, waleczna, myślę szybko, mam dużo odwagi (choć nogi z waty), ale też jestem miękka i delikatna, pełna empatii. Czuję, że mam w sobie równowagę. Wiadomo, że czasem z niej wypadam, bo życie jest nadal życiem, ale na pewno potrafię wrócić do swojego centrum.

Jeśli chodzi ogólnie o definicję kobiecości, to uważam, że bardzo się pogubiłyśmy. Świat cały czas narzuca nam konkretne jakości, które próbujemy dogonić. Ale czy tak naprawdę czujemy się z nimi dobrze? Kobiecość jest mocą. A ta moc dla każdej z nas jest inna.

Myślę, że powyższa odpowiedź na pytanie, wiele tłumaczy z zakresu "zapominania". Krótko mówiąc – mechanizm obronny. Poza tym, tak jak wcześniej wspomniałam, jesteśmy mocno uwarunkowane społecznie. Wydaje się, że wszyscy stoją po stronie oprawcy, a nie ofiary.

Musimy tłumaczyć się ze wszystkiego, wracając do traumatycznych doświadczeń (czyli przeżywać to raz jeszcze), udowadniając, że nie jest się winną i że to stało się naprawdę. Takie zjawisko nazywa się wtórną wiktymizacją i choć używa się go w przypadku organów ścigania, to uważam, że każdy przeciętny człowiek ma również ten "grzech" na sumieniu.

Wszyscy wokół są fachowcami i wiedzą najlepiej, co i dlaczego się stało. Dodajmy jeszcze przekonania i mity dotyczące gwałtów: "Była pijana, zasłużyła", jeśli mężczyzna i kobieta są w związku, to nie jest gwałt, jeśli kobieta nie krzyczała, to nie jest gwałt.

Boimy się wstydu, który czujemy, gdy ktoś wyśmiewa i wmawia nam, że kłamiemy. Boimy się, że będziemy wytykane palcami, czy żyły ze stygmatami do końca życia. Często bardziej niż uwagi potrzebujemy pomocy.

Często też jest strach o własne życie, bo kat wolno i swobodnie chodzi na wolności. Mamy zaledwie kilka, z całej rzeszy powodów, dlaczego kobiety milczą o swoich doświadczeniach. A mówią o tym po latach, bo są najzwyczajniej w świecie GOTOWE, chcą zmiany, sprawiedliwości i można by tak mnożyć bez końca.

Kiedy podzieliłam się swoją historią, poczułam ulgę. Jakby ktoś zdjął mi tonę z ramion. Co ciekawe, przestałam się malować. Wcześniej robiłam to każdego dnia. Mam poczucie, że to jest metafora prawdy o sobie. Nosiłam tajemnicę. Teraz dałam ją światu. Nie mam potrzeby się chować ani kolorować rzeczywistości.

Przytulam Cię mocno do serca. Wysyłam ogrom miłości. Nie jesteś sama.