Tak, ten film powinien zobaczyć cały świat. Recenzja "Nadzieja umiera ostatnia"

"Nadzieja umiera ostatnia" to kolejny film Jonathana L. Ramseya, który porusza temat katastrofy klimatycznej. W 2020 roku, kiedy koronawirus na dobre zagościł w naszej codzienności, Ramsey i prof. Szymon Malinowski w filmie "Można panikować" przypomnieli o jeszcze poważniejszej walce niż ta z wirusem. Walce o przetrwanie naszej planety i życia na niej. Kolejny film to odpowiedź na ten apel, bo młodzi panikują. Jednak nie jest to panika nagła, chaotyczna i bezrefleksyjna, lecz mająca podstawy naukowe. Przemyślana i przede wszystkim świadoma.

Głos młodych aktywistów

"Nadzieja umiera ostatnia" to film dokumentalny o grupie młodych aktywistów działających w Młodzieżowym Strajku Klimatycznym z sześciu regionów Polski: Mazowsza, Śląska, województwa łódzkiego, Opolszczyzny, Podlasia i Małopolski. Każda z tych osób opowiada historię swojej walki o uświadomienie innych, że czasu jest coraz mniej. To przejmujący obraz młodych i wrażliwych ludzi, którym odebrano beztroski czas dorastania, w którym problemem powinien być kolejny sprawdzian z fizyki czy nieodwzajemniona miłość. Zamiast tego wychodzą na ulicę i tłumaczą dorosłym i rządzącym, że gra toczy się o najwyższą stawkę. I muszą być na ulicy, żeby ich młodsze rodzeństwo mogło myśleć o przyszłości. Aby ta przyszłość w ogóle była.

Poprzedni film Ramseya miał jednego bohatera, tym razem jest ich więcej. To przejście jest symboliczne, pokazuje, że idee prof. Malinowskiego są przekazywane kolejnym osobom. Dużą wartością tego filmu jest przedstawienie aktywistów z różnych regionów Polski. Reżyser pokazał nam kontrast między działalnością aktywistyczną w dużym mieście a tą w niewielkich miejscowościach. To też brutalny obraz, bo okazuje się, że działanie na rzecz klimatu jest często niebezpieczne. Łączy się z wyzwiskami, fizycznymi atakami, hejtem, a nawet wizytą kuratora sądowego i zarzutem demoralizacji.

Z pandemią w tle

"Zaraz będzie po wszystkim" – mówi jedna z bohaterek i uświadamia, jak palący jest to problem. Film Jonathana L. Ramseya jest też rozliczeniem bohaterów z nimi samymi i refleksją nad skutecznością swojego ruchu - Młodzieżowego Strajku Klimatycznego. Tłem tych rozliczeń jest pandemia, która jest tu symboliczna. Która rysuje się jako moment zatrzymania i refleksji.

Tego chcą bohaterowie tego filmu – edukacji klimatycznej. Pokazania tych problemów na szerszą skalę. I mają prawo tego żądać. Bo to ich przyszłość jest zagrożona. Mają prawo bać się, że zostanie im odebrana szansa życia w miejscu, gdzie możliwe jest zdrowe funkcjonowanie. Dorośli zdają się tego nie rozumieć, a młodzi widzą, jak marnujemy czas, którego zostało nam niewiele. I wybierają drogę buntu.

Projekt "Prezydent"

Ten młodzieńczy bunt pokazali podczas projektu "Prezydent", kiedy pojawiali się na wiecach kandydatów w wyborach prezydenckich i przypominali o najważniejszym dla nich postulacie, czyli wprowadzeniu rozwiązań ograniczających skutki zmian klimatycznych. Ich ruch nie ma barw politycznych. Przemawiali na wiecu Kidawy-Błońskiej (ówczesnej kandydatki KO w wyborach prezydenckich), wykrzykiwali na spotkaniu wyborczym Kosiniaka-Kamysza i Hołowni. Stali w tłumie wyborców Andrzeja Dudy.

To właśnie tam spotykają się z największym niezrozumieniem ludzi. Brutalnie stykają się z odrzuceniem ich postulatów. Kilkuminutowa scena z wieców wyborczych Andrzeja Dudy w całej Polsce stała się pretekstem do ukazania kontrastu pomiędzy częścią społeczeństwa, która odrzuca narrację katastrofy klimatycznej a młodymi aktywistami. To obraz bardzo podsycanych nastrojów społecznych, niechęci i obawy przed nieznanym. Ale też niepojętej nienawiści. Skąd ta niechęć? Na to pytanie każdy powinien odpowiedzieć sobie po obejrzeniu filmu.

Film będzie dostępny na YouTube od 23 października, za darmo.