Adam Małysz: Teraz się ścigam, ale od skoków już się nie odetnę [wywiad]

Jaka jest popularność? Miła czy raczej męcząca?

Dzisiaj jest miła. Kiedyś była męcząca, pewnie głównie dlatego, że to się stało tak nagle i nie byłem do niej przyzwyczajony. Ale też teraz ona jest stonowana. Ludzie się przyzwyczaili i Małysz to dla nich normalny człowiek (śmiech).

Miał pan kiedyś dom w takiej dolince, prawda?

Zgadza się.

Rzadko wychodzę, w centrum mnie raczej nie ma (śmiech). Wisła jest małym miasteczkiem i żeby coś załatwić, najczęściej dojeżdżam gdzieś samochodem.

Zastanawiał się pan kiedyś, skąd ta małyszomania? To było zjawisko na niespotykaną skalę w polskim sporcie.

Nie wiem, ale pamiętam inną rzecz. Turniej Czterech Skoczni, konkurs w Bischofshofen, drugi skok. Ten, który przypieczętował moją zdecydowaną wygraną w turnieju. Miałem zawsze coś takiego, że jak wylatywałem z progu, to już na początku mi te narty tak falowały. Wtedy był wiatr z tyłu, trudny, odległości nie były imponujące. Trener Tajner opowiadał mi, że to było tak: dojechałem do progu odbiłem się, i wtedy tuż za sobą usłyszał takie wyraziste „O, fuck!”, powiedzmy że „O, kurcze” (śmiech). I wie pan co? To był Mika Kojonkoski, który zobaczył to falowanie nart, odchylił tylko głowę i już doskonale wiedział, że wszystkich przeskoczę.

Nie mam takiego jednego wyraźnego, ale na pewno często wracam myślami do skoku w Trondheim. Wtedy zaraz po wybiciu poczułem, że będzie dobrze, że łapię świetne powietrze. Odczucie było takie, jakby tyłek chciał wyprzedził moją głowę. To jest ciężko wytłumaczyć normalnemu laikowi.

Spróbujmy.

Skoczek wcześnie wie, jaki osiągnie rezultat?

Najczęściej zaraz po wyjściu z progu.

Czytałem i na początku było mi przykro. Bo upadł król, czyli coś złego. Jest niby jakiś koniec, schyłek, a przecież ja jeszcze wtedy nie zakończyłem skakania. To był tylko upadek. Ale tytuły w gazetach muszą takie być. Z podtekstem, żeby zainteresować, żeby ktoś kupił. Dlatego ten żal mi przeszedł i potraktowałem to całkiem normalnie.

Stoch to godny następca Adama Małysza?

Ale problemy z alkoholem ma wielu skoczków. Harri Olli przyznał, że kiedyś skakał na bani i zajął świetne miejsce. Do tego Norweg Lars Bystoel. Albo Matti Nykaenen – Fin, który zdaniem wielu był skoczkiem wszech czasów.

Widzi pan, kogo tutaj wymienił?

Siedzimy kilkaset metrów od pana domu (w restauracji Karolkowy Dwór – red.) i kilka kilometrów od skoczni, na której niedługo po raz pierwszy w historii rozegrane zostaną zawody Pucharu Świata. Szczerze – nie będzie pan żałował, że skończył karierę?

Fajnie by było startować, ale z drugiej strony ja już na tej skoczni skakałem. Poza tym wiem, ile potrzeba czasu, ile różnych prób, by doprowadzić do zorganizowania takich zawodów. W Wiśle to trwało latami – najpierw były FIS Cupy, Puchar Kontynentalny, potem jeszcze Letnie Grand Prix. I dopiero teraz FIS wyraził zgodę.

Właśnie przed chwilą mówiłem to w rozmowie z „Dzień dobry TVN” (zaczęliśmy rozmawiać zaraz po tym, jak odjechały wozy stacji – red.) To jest tak – nie ma już trzody, nie ma już bydła, a kosić trawę trzeba. Babcia by sobie już raczej z tym nie poradziła. Dlatego zaproponowałem, że będę tam trenował, a w zamian skoszę jej trawę. Zgodziła się. A trawę trzeba kosić, jak ma się tego typu gospodarstwo.

Co ma w sobie rajd Dakar, do którego pan teraz trenuje?

Jakąś taką magię. Gdy rok temu jechałem tam po raz pierwszy, mówili mi, że od razu będę chciał wrócić. Nie wierzyłem. A dzisiaj nie mogę się już doczekać pierwszego odcinka.

Jest jakiś cel?

Pierwsza dwudziestka. Ale łatwo nie będzie, bo ona jest bardzo hermetyczna, pełna świetnych kierowców.

W ubiegłym roku pobił pan rekord prędkości w jeździe terenowej. 180 kilometrów na godzinę, nieźle. Chwilę potem był wypadek, drobny, otrzepał się pan, a potem dał wywiad. I pana słowa: „Gdyby to mnie zniechęciło, nie byłbym Małyszem”. Małysz to człowiek, który nigdy się nie poddaje?

Mam takie powiedzenie, że niepowodzenie powinno cię wzmocnić. Ten rok był bardzo ciężki. Startowałem w wielu zawodach, czego to my nie mieliśmy: urywanie kół, ze trzy dachowania, samochód był rozbijany, trudne momenty. Ale jednocześnie widziałem, że jeździliśmy coraz szybciej, że jest widoczny postęp. I potem wygraliśmy mistrzostwo Polski, do tego mistrzostwo Czech. To duże sukcesy.

Było o skokach, o rajdach. A jak czuje się Adam Małysz – komentator?

Pamiętam, że pierwsza relacja była dla mnie dużym wyzwaniem. Trochę się bałem, nie wiedziałem, co mogę, a czego nie. Wie pan, co pomogło? Obrałem sobie taktykę. Postanowiłem, że nie będę mówił, o tym, co gdzieś tam jest zapisane i nawet sam zawodnik może tego nie wiedzieć. Czyli na przykład ile razy był mistrzem Polski, Czech, Norwegii. Nie znam się na tym, poza tym to mnie nie interesuje. Mówię, jak widzę dany skok. Czy zawodnik go spóźnił, co mógł zrobić lepiej. Od strony technicznej czuję się ekspertem. Dlatego to chyba dobrze, że jest sobie dwóch komentatorów, którzy tak się uzupełniają.

Jak powiedziałem znajomym, że widzę się z panem, prawie wszyscy prosili mnie bym zadał jedno pytanie. Są jakieś szanse, że będzie pan kiedyś trenerem?