Były narkoman: Przestałem grzać dopiero, gdy mój przyjaciel się zaćpał

W ogóle nie należy walczyć. Właśnie na tym polega problem, że wszyscy chcą walczyć z narkotykami. Narkomanów najchętniej by powsadzano do więzień, aby społeczeństwo nie musiało na nich patrzeć. O uzależnionych trzeba zadbać, umożliwić im leczenie i szansę powrotu do normalnego życia.

Tak, są kretyńskie kampanie jak słynna "Zażywasz przegrywasz", przy których paliło się dżointy i rechotało z tego hasła. To było totalnie odrealnione. Brakuje kampanii skierowanych do rodziców, aby przynajmniej próbowali gadać z dzieciakami, by próbowali je zrozumieć. Z narkotykami się nie wygra mówiąc że są złe i aby dzieci ich nie brały. Jeśli dzieciak ćpa, to sam rodzic powinien iść do psychologa i zadbać o siebie. Dla niego też jest to bardzo trudna sytuacja. Syn nie zaczął ćpać bo hip-hop mu kazał, tylko zrobił to przez problemy, które wyniósł z domu. A co powinno się zrobić dla uzależnionych? Potrzebne są konkretne pieniądze na ośrodki dla uzależnionych.

O tym, ile pieniędzy przeznaczyć na terapię dla narkomanów, jakie powinny być programy terapeutyczne, resocjalizacyjne. Politycy mówią zaś o zaostrzaniu lub łagodzeniu kar za posiadanie narkotyków. Można wprowadzić dożywocie dla ćpunów, ale i oni dalej będą uzależnieni. Z tej dyskusji kompletnie nic nie wynika.

Politycy są kompletnie odrealnieni. Dramatem jest to, że oni mają rozwiązywać problemy uzależnionych. Na ten temat powinni wypowiadać się eksperci. U nas pisze się ustawy na kolanie. Tak było z tą dotycząca dopalaczy. To był gorący temat, sklepy pozamykano, ale dopalacze nadal funkcjonują. Trochę ograniczono dostęp, ale ci którzy się po drodze uzależnili, dalej mają przerąbane. Ekipa rządząca zmniejszyła społeczną dostrzegalność narkomanii. Oczywiście zamknięcie sklepów było dobre, ale politycy nie poszli dalej. Nie zagospodarowali ludzi, którzy się uzależnili. Takie załatwienie sprawy przypomina mi ćpanie. Jest problem, szybko się ustawę pier.... i problem z głowy.

Ja zawsze kłóciłem się z tymi, którzy mówili że miękkie narkotyki prowadzą do twardych. Podawali przykład, że palenie marihuany zaczyna się od papierosów, a ja nigdy nie paliłem tytoniu. Od razu zacząłem palić marihuanę. Koniec końców, tą drogą dojechałem do heroiny. Po drodze było oczywiście LSD, grzyby, kokaina i ostatecznie hera. Jak wpadłem w spiralę uzależniania, to starałem się po prostu być nawalonym. Byłem nastawiony na to, aby się czymkolwiek naje... . Po pewnym czasie przestałem być koneserem. Tylko na początku bierze się to, co się lubi. Później chodzi już tylko o to, aby się nawalić.

Uzależnia się człowiek, a nie marihuana. To straszne uproszczenie. Oczywiście że nie uzależnia fizycznie jak heroina. Ręce nie latają. Ale człowiek uzależnia się psychicznie. Można odtruć heroinistę, jego organizm będzie czysty, a on dalej biegnie, aby się naćpać. Człowiek uzależnia się od różnych substancji, aby uciec od problemów. Pytanie tylko, co kto wybierze. W Polsce większość dzieciaków sięga po alkohol. Ja chodziłem do liceum w Stanach Zjednoczonych, a diler nie sprawdzał dowodu osobistego, więc paliłem marihuanę. Mechanizm jest jednak ten sam. Człowiek sięga po to wszystko, aby się odrealnić, aby uciec, a to uzależnia. Marihuany nie przedawkujesz, ale przyzwyczajenie do niej jest destrukcyjne. Jak weźmiesz narkotyk, czujesz się dobrze. Ale jak jara się cały czas, to mechanizm przestaje działać. Trzeba wtedy tylko zmienić zabawki, np. na dopalacze, amfetaminę czy cokolwiek innego.

On starał się z tego wyjść, nawet się odtruł. Przestał grzać heroinę. Gdy rozmawiałem z nim przez telefon na kilka dni przed śmiercią to skamlał, że nie wytrzyma, że tak go ciśnie i czuje że znowu zaćpa. Później pojechałem do dilera i dowiedziałem się, że spotkali się rano. Wieczorem mój przyjaciel już nie żył. Zaćpał i popełnił samobójstwo, bo nie umiał z tego wyjść.

Śmierć przyjaciela bardzo mną wstrząsnęła. Wiedziałem, że narkotyki zabijają, ale tym razem trzepnęło kogoś, kto był bardzo blisko mnie. To był mój rówieśnik, kolega ze szkolnej ławki. Wtedy zacząłem walczyć o siebie i trafiłem na półtoraroczną terapię i zacząłem przygodę z trzeźwością. Przez parę lat starałem się nie pamiętać o tamtej historii, bałem się przeszłości. Moi kolejni przyjaciele umierali. To przypominało mi, jak bardzo narkotyki są niebezpieczne.

Dziś mam 32 lata, jestem trzeźwy i szczęśliwy. Znalazłem przepis na fajną trzeźwość. Gram koncerty, podrywam dziewczyny i generalnie jakoś fajnie i konstruktywnie sobie żyję.