Barciś w wieku 30 lat jeździł maluchem, Środa mieszkanie dostała, a Młynarska wynajmowała. Rozumieją jednak aspiracje

– Teraz jest paradoksalnie trudniej – mówi naTemat Tomasz Wołek, który na naszą prośbę porównał sytuację dzisiejszych trzydziestolatków do czasów, gdy sam był w tym wieku. Też miał wówczas wysokie aspiracje i marzenia, które z powodów politycznych nie zawsze mogły być realizowane. I choć nie miał swojego własnego samochodu czy mieszkania, doskonale rozumie dzisiejszych trzydziestolatków, odczuwających ogromną potrzebę posiadania.

Zarobki w Polsce nie pozwoliły mu jednak na to, aby swoje marzenia spełnić. – Wykupiłem swoje mieszkanie tylko dlatego, że pojechałem na saksy i udało mi się zarobić trochę pieniędzy na Zachodzie. Po tym wyjeździe wystarczyło mi mi jeszcze na używanego, dwuletniego malucha. To było spełnienie moich marzeń – wspomina aktor.

Artur Barciś w wieku trzydziestu lat mógł kupić sobie więcej niż jego rówieśnicy. – Przyzwoicie zarabiałem i na przykład dżinsy nie były dla mnie wielkim wydatkiem. Mogłem sobie pozwolić na to, aby chodzić do Pewexu i kupować prezenty – mówi Barciś, który trzydzieści lat skończył w 1987 roku.

Paulina Młynarska dużą część życia spędziła we Francji. Gdy miała trzydzieści lat, nie myślała jednak o własnym mieszkaniu. Zamiast niego, wybrała podróże zagraniczne i ukochane przez siebie książki, które zabierała ze sobą do kolejnych, wynajmowanych mieszkań. – Temat posiadania własnego mieszkania w Paryżu praktycznie nie istniał w moim środowisku. Byli to ludzie świata sztuki, filmu, reklamy, czyli raczej dobrze radzący sobie w życiu. Własne mieszkanie posiadali jedynie ci ludzie, których nazywaliśmy burżujami, czyli tak zwani synowie i córeczki bogatego tatusia. Dla nas własne cztery kąty były tematem kompletnie nierealnym – mówi dziennikarka.

Paulina Młynarska ma dziś 42 lata, a zaledwie dwa lata temu wyprowadziła się do własnego mieszkania. – Gdybym wzięła wtedy kredyt, byłabym dziś w dupie, patrząc na obecną cenę franka. W wieku trzydziestu lat miałam zaś swój samochód, który wzięłam na raty. Nie było to auto moich marzeń, ale było fajne i w zupełności mi wystarczało. oprócz samochodu miałam jeszcze sporo mebli kupionych na bazarach ze starociami i dużo książek – wspomina Paulina Młynarska.

– Każdy marzy o własnym mieszkaniu – twierdzi zaś profesor Magdalena Środa, której owego pragnienia nie udało się zrealizować. – Nie było wtedy prywatnych szkół i jedynym źródłem skromnego dochodu był uniwersytet. Nie miałam perspektyw, aby zarabiać lepiej niż to, co dawało mi państwo. Mieszkania mogli sobie kupić tylko bardzo bogaci ludzie. Ja swoje dostałam w prezencie od mamy, bo ona po ślubie miała dwa – mówi profesor Uniwersytetu Warszawskiego.

– Gdy trzydziestolatkowie mojego pokroju cierpieli lub mieli poczucie niespełnienia, to chociaż wiedzieli dlaczego – twierdzi publicysta Tomasz Wołek. – Dziś brutalne prawa rynku sprawiają, że gdy upada firma, to ludzie lądują na bruku i muszą szukać nowej pracy. Nie ponoszą winy za to, że stracili pracę, czy też nie mogą znaleźć nowej. Zmusza ich do tego sytuacja ekonomiczna – zauważa Wołek.

Gdy sam miał trzydzieści lat, oglądał zachodnie filmy które pokazywały, jak człowiek może żyć i co posiadać. – To było w ogóle nieosiągalne dla nas. Ja dokonałem pewnego wyboru życiowego i moje aspiracje musiały zostać zaniżone. Różnica polega na tym, że wtedy wiedziałem, za co wyrzucają mnie z pracy i dlaczego nie wyjeżdżam zagranicę – mówi Wołek. Jak wspomina, jego ówczesnym źródłem dochodu było pisanie na tematy sportowe, które były względnie bezpieczne. – Pensja nie była wysoka i dało się jakoś przeżyć – dodaje.

– To są czasy i sprawy nieporównywalne – mówi Tomasz Wołek. Pomimo to, że z pewnością zmieniła się kwestia dostępu do podstawowych dóbr, to problemy związane przede wszystkim z mieszkaniami nie polepszyły się. Przeciwnie. Dla wielu osób szansą na mieszkanie pozostaje jedynie spadek po dziadkach lub rodzicach. – Ja mieszkałem w domu rodzinnym, więc nie było problemu z dachem nad głową – wspomina publicysta, który nawet po latach nie kupił własnego mieszkania. To pojawiło się w jego życiu wraz z drugą żoną. – Gdy ożeniłem się po raz drugi, wprowadziłem się do mieszkania żony w Warszawie – mówi.

Dla dzisiejszych trzydziestolatków swoistym pomnikiem własnych dokonań bywa auto. Nie może być byle jakie. Powinno pokazywać nam samym, że jesteśmy w stanie pozwolić sobie na pewne luksusy, które wynagrodzą nadgodziny spędzane w szklanych biurowcach. Tomasz Wołek rozumie takie potrzeby, choć sam nie mógł w podobnym wieku pochwalić własnymi czterema kółkami. – Ja samochodu nie kupiłem sobie nigdy. W wieku trzydziestu lat nie tylko nie było mnie stać, ale nawet nie miałem takich aspiracji – mówi publicysta.

Wołek ze względu na swoją działalność nie mógł sobie także pozwolić na jakiekolwiek wyjazdy do innych krajów, czyli na to, co dziś mamy na wyciągnięcie ręki. – Wyjazdy zagraniczne nie wchodziły w grę, choćby z uwagi na brak paszportu. Po raz pierwszy za granicę wyjechałem w 1986 roku i to od razu do Meksyku na Mistrzostwa Świata w piłce nożnej – wspomina.

Trzydziestoletnia w 1987 roku prof. Magdalena Środa nie miała nawet paszportu, więc nie marzyła o zagranicznych wyjazdach. – Problemem było to, aby związać koniec z końcem. Nie wyjeżdżałam za granicę. Moim największym marzeniem było to, aby wysłać dzieci na wakacje w fajnym miejscu – mówi Środa.

Nikt nie lubi narzekania i narzekających. Lepiej bowiem wziąć się do roboty i zmieniać swoje życie, niż użalać się nad jego ciemnymi stronami. Jednak ludzie, mający za sobą trzydziesty rok życia, wykazują bardzo wiele zrozumienia dla pokolenia, które swoją młodość spędza w korporacjach i wraca do wynajmowanego mieszkania. – Staram się rozumieć niepokoje, frustracje i obawy młodych ludzi, bo nie są one podbudowane jakąkolwiek rekompensatą moralną, jaką miałem ja działając w opozycji – zauważa publicysta najważniejszych polskich tytułów prasowych.

Tomasz Wołek przyznaje, że warunki życia młodych Polaków stawiają przed nimi wiele barier, których często nie da się pokonać jedynie ciężką pracą i dobrymi chęciami. – To brutalne zderzenie z rzeczywistością. Bezlitosne prawa rynku zbierają swoje żniwa i to jest fundamentalna różnica między naszymi czasami. Doskonale to rozumiem – podsumowuje publicysta.

– Fajnie jest mieć własne mieszkanie – uważa zaś profesor Magdalen Środa. – Ale konsumpcjonizm widoczny na ulicach, to że każdy musi dziś chodzić w koszulce Lacoste, to już jest pewna przesada – mówi etyk z Uniwersytetu Warszawskiego.