Matka Polka 2.0 – piękna, silna i skłonna do poświęceń

Postanowiłam we wczorajszy Dzień Matki zrobić mamie niespodziankę i przyjechać do domu, by móc spędzić z nią tę niedzielę. Tęskniłam. Nasze relacje nigdy nie były perfekcyjne, jednakże zawsze wypełnione miłością i przede wszystkim zrozumieniem. Dzieli nas jedynie 19 lat, więc nie tylko często wymieniałyśmy się ubraniami i kosmetykami, ale także spostrzeżeniami na temat wszystkiego, co nas otaczało – nasz punkt widzenia często był bardzo podobny.

Dowiedziałam się wiele nowego o niej i o sobie. Jednocześnie odkryłam, że mam przed sobą Matkę Polkę 2.0, którą jest piękna, wygląda jak moja siostra, łapie spojrzenia na ulicy - nie jest spracowaną, smutną kobietą, mimo że od 20 lat dba o dom i rodzinę. I to dba na serio, nie wyręczając się nikim. Mimo prowadzenia firmy nigdy nie zatrudniła dla mnie i mojego młodszego brata niańki. Nie chciała pozwolić na to, aby to ktoś obcy przybliżał się do jej roli w naszym życiu. Po powrocie ze szkoły zawsze czekał przygotowany przez nią obiad, a później wraz z nami odrabiała zadanie. Jak to było możliwe? Nie wiem.

Mimo tak dużej siły, jaką mama ma w sobie, siły która pozwoliła jej przeżyć poważne choroby mojego brata, urodzonego w siódmym miesiącu ciąży, bez szans na normalne życie według lekarzy (którzy na szczęście się mylili, bo Błażej jest teraz zdrowym nastolatkiem) wciąż jest cicha i trochę wycofana. W momencie kiedy zadaję jej pytania widzę, że trochę wstydzi się na nie odpowiadać, a w niektórych momentach jej oczy powoli napełniają się łzami. Ale na szczęście nie zaczyna płakać.

Czułam radość i jednocześnie obawę o twoje zdrowie, czy się w ogóle urodzisz. Myślałam ciągle o tym jak dużo jest poronień i komplikacji ciąży. Trochę histeryzowałam. Od razu przyszedł do mnie ten strach. Cały czas byłam niepewna.

Nie musiałam się niczego bać. Zawsze miałam doświadczenie z dziećmi. Wokół mnie ciągle kręciło się pełno kuzynów i kuzynek - zawsze byłam najstarsza, niektóre dzieci w rodzinie były nawet kilkanaście lat młodsze ode mnie i nimi się opiekowałam. Już w wieku sześciu lat brałam młodszego kuzyna na spacer. Dałabyś sześciolatce dziecko?

Bardziej mi zależało na tym czasie teraz. Chciałam jak najbardziej bardziej was odchować, bałam się tego, że mi zostanie mało życia. Gdybym urodziła dziecko w wieku 35 lat teraz szło by do przedszkola zamiast być na pierwszym roku studiów. Chciałam jak najdłużej być z wami, zobaczyć wasze dzieci. Twój tata był wtedy ode mnie dużo starszy. Gdybym poznała chłopaka w moim wieku nie mogłabym mu zaufać, że się nami zaopiekuje, musielibyśmy dopiero dojrzewać razem.

Starałam się to w ogóle odsunąć od siebie, nie myśleć za dużo o tym, żeby nie zwariować. Bałam się o ciebie. Nie wiedziałam, czy sobie poradzisz.

Wiem, ale zawsze może być źle, więc czuwam. Dzieli nas duża odległość i boję się, że nie mogę niczego zrobić kiedy będę potrzebna.

Tego czasu czekania od porodu do wyjścia ze szpitala nawet nie pamiętam - ciągle byłam nafaszerowana tabletkami, w dodatku moja psychika zachowuje się teraz, jakby chciała to wyprzeć. Błażej był taki mały i bezbronny, że nie wiedziałam o co się mam modlić, czy o to, żeby Bóg mu oszczędził cierpienia czy o to, żeby żył. Wmawiałam sobie, ze on nie będzie tego bólu pamiętał. To było egoistyczne, pragnęłam, żeby był dla nas. Wypuścili go ze szpitala na naszą prośbę jako dziecko leżące, warzywo, które nigdy nie będzie chodzić. Na szczęście lekarze się mylili.

Wiedziałam, że on potrzebuje ode nas tylko miłości. Kiedy był już w domu, to mieliśmy z nim naprawdę ciężko, krzyczał jak szalony, cały czas trzeba go było nosić na rekach, żadnej nocy nie spał spokojnie. Zawsze jednak z tatą powtarzaliśmy: niech krzyczy, niech jest niegrzeczny, niech robi problemy - byle tylko żył.

Starałam się nie wymagać wiele, ale jednocześnie móc was dyscyplinować. Mieliście się uczyć, szanować nas i dobrze się zachowywać. Według mnie nie do pojęcia jest jak mogłabym dziecko wychowywać "bezstresowo". To oznaczałoby, że mi na nim nie zależy.

Żebyście wiedzieli, że możecie osiągnąć wszystko czego chcecie, żeby nic was nie blokowało.

Niby tak, ale tylko tak mówią. Chyba nie do końca wiedzą, jak to im pokazać. Najbardziej chciałam, abyś była odważna. Wiem ile straciłam przez to, że się wstydziłam otoczenia. Właściwie do teraz się wstydzę. Zawsze zależało mi na tym, żebyście się nie bali ludzi. I chciałam, abyście mieli we mnie oparcie. Ja kiedy byłam dzieckiem czasami czułam, że jestem sama i muszę się wycofać. Zostawał żal, bo nikt mi nie pomógł. Mówiłam sobie: "moje dzieci tak nie będą miały".