Dorosłe dzieci, czyli Polak w pracy. "Zachowujemy się, jakbyśmy wciąż byli w liceum"

Kto z nas nie chciałby wrócić do beztroskich lat liceum, kiedy jedynym źródłem stresu była zbliżająca się matura. Niektórzy nie muszą jednak nigdzie wracać, bo tak naprawdę w ich życiu niewiele się zmieniło – tak przynajmniej twierdzą nasi ulubieni "amerykańcy naukowcy".

W niemal każdej klasie w liceum trafia się osoba, która już od pierwszych dni staje się obiektem żartów. Trochę nieporadna, być może wychowywana pod kloszem lub po prostu wyróżniająca się na tle innych. Jeśli do tego jest nieatrakcyjna fizycznie, ma przechlapane przez całe trzy (lub cztery) lata. Smutna rzeczywistość szkół na całym świecie.

– Ludzie potrzebują zabawy, również w środowisku pracy – mówi psycholog biznesu Karol Wolski. Nasz rozmówca wyjaśnia, że pracownicy potrzebują także dobrej atmosfery. – Żarty rodem z liceum są przykładem zachowań pozwalających na poprawę atmosfery, nabranie dystansu, sprawienie sobie i innym przyjemności. Są więc jak najbardziej naturalne i zaspokajają ważne potrzeby każdego człowieka – mówi psycholog. Jak to robić? Sposobów jest wiele.

Kasia z Legionowa nie wyobraża sobie dnia w pracy, wolnego od dowcipów w licalnym stylu. –  Mam w pokoju dwóch żartownisiów i często się zdarza, że oklejają mi cały komputer i biurko samoprzylepnymi karteczkami. Stałym numerem jest także taśma przyklejona od spodu myszki. Ciągle się na to nabieram i zastanawiam za każdym razem, czemu nie działa. Robią też barykadę z półek i kartonów eh... jak żyć premierze? – pyta z rozbawieniem Kasia.

Dość popularnym żartem jest także zamiana przycisków na klawiaturze numerycznej. Wystarczy podmienić cyfry 1, 2 i 3 z 7, 8 i 9. Niby wszystko się zgadza, a jednak można się przeliczyć. Osoby mniej obyte z klawiaturą qwerty dają się nabrać nawet na zamianę literek, co wychodzi na jaw najczęściej przy logowaniu do systemu.

Telefoniczne żarty mają także swoją wersję gastro. Jak mówi Marta z Brwinowa, w jej firmie od trzech lat panuje tradycja wspólnego zamawiania jedzenia. Zazwyczaj dostawca przyjeżdżał około godziny 12.30. Marta miała zaś czas na to, aby skoczyć do bankomatu. Tym razem nie zdążyła. – Usłyszałam w słuchawce "Dzin dybry, tu dania z Bambusa, ja już przyszedłym". Zaczęłam biegać po korytarzu i pytałam wszystkich, czy mają pożyczyć dwieście złotych. Po chwili oczywiście okazało się, że dostawcą jest kolega z pokoju obok – wspomina z sentymentem Marta.

Prawdziwym polem do popisu jest w dzisiejszych firmach Facebook. Wystarczy choć na chwilę odejść od komputera i nie wylogować się z systemu. Po powrocie przed monitor możemy spodziewać się w najlepszym przypadku "nowego" zdjęcia profilowego, a w najgorszym popełnionego przez "siebie" wpisu. Można wtedy dowiedzieć się o sobie naprawdę wielu ciekawych rzeczy. Pole do popisu jest gigantyczne.

Marta z Brwinowa wspomina także niewybredne żarty. – Kolega postanowił zrobić drugiemu zakątek homoseksualny. Wydrukował i powiesił przy biurku zdjęcia gejów z filmów porno, udekorował wszystko różową bibułką, kwiatkami, serduszkami, itp. wspomina czytelniczka naTemat.

Kasia z Legionowa wspomina, jak jej koledzy z pracy urządzili sobie amatorski kosz do gry w koszykówkę i tak spędzali ciągnące się godziny pracy. Mieli jednak pecha. Każdy z nietrafionych strzałów trafiał w ścianę, za którą siedziała kadrowa. Miarka przebrała się dopiero wówczas, gdy piłka zrobiła dziurę płycie karton-gipsowej. Tym razem zabawa skończyła się zwolnieniem.

Mogłoby się wydawać, że pracodawca widzący pracowników rzucających w siebie papierkami powinien się załamać, a potem zwolnić swoich "wykształtciuchów". Jak twierdzi psycholog biznesu, nic bardziej mylnego. – Coraz częściej sami pracodawcy zachęcają pracowników do takiego luźnego podejścia poprzez wprowadzanie tak zwanej gamifikacji, czyli takich aktywności, które sprawiają, że praca zaczyna przypominać dobrą grę i daję przyjemność – wyjaśnia Karol Wolski.