Rehabilitacja grozy. "W Polsce pracę fizjoterapeutów ogranicza polityka. To paradoks"

Przy takiej wypłacie NFZ Beata może liczyć tylko na jedną godzinę rehabilitacji dziennie. To zdecydowanie za mało. W klinice w Berlinie, do której Beata ma jechać, będzie rehabilitowana pięć godzin dziennie. W Polsce żadnej placówki na to nie stać przy takim zarządzaniu funduszami. Mimo że mamy świetnych fachowców, są umiejętności, chęci, to nie mamy możliwości, żeby pomóc Beacie i innym pacjentom w podobnej sytuacji.

To kolejny nonsens. Pacjent jest operowany, dostaje skierowanie na rehabilitację, a kiedy dzwoni do ośrodka słyszy, że miejsce jest w styczniu przyszłego roku. To śmieszne. Z medycznego punktu widzenia nie ma nawet po co czekać na taką rehabilitację. Naturalnym powinno być, że po operacji pacjent trafia od razu na fizjoterapię. Problem polega na tym, że w Polsce najpierw musi trafić do lekarza rehabilitanta. Tych jest niewielu i to w kolejce do nich się czeka. Mimo że później lekarz i tak konsultuje przypadek z fizjoterapeutą i to przeważnie fizjoterapeuta podejmuje decyzję o leczeniu. To absurd. Przez 25 lat pracowałem jako fizjoterapeuta na Zachodzie i nigdzie nie ma takiego łańcuszka. Po urazie idzie się do prosto fizjoterapeuty.

Tak. To sztuczna specjalizacja, a ci lekarze pochłaniają 35 mln złotych rocznie z budżetu państwa. Kończą medycynę, później robią specjalizację, ale to nie oni, tylko właśnie fizjoterapeuci przecież rehabilitują i leczą. Taki lekarz rehabilitant przy łóżku Beaty Jałochy by się rozpłakał nie wiedząc co z nią począć. Nie ma przecież doświadczenia w rehabilitacji takich przypadków. To dziwny i niezrozumiały dla mnie układ. Mamy ogromne problemy systemowe i pacjenci bardzo na tym cierpią.

To urządzenie nazywa się fachowo ugul. W Polsce stosuje się je z uporem maniaka od 45 lat. Biorąc pod uwagę punkty NFZ jest to opłacalne, bo można na raz podpiąć 20 pacjentów i liczba punktów za pacjenta rośnie, do tego dorzuca się jeszcze maszynę chłodzącą kilka lampek i dla NFZ mamy pacjenta idealnego. Tyle tylko, że ma to niewielkie przełożenie na powrót do sprawności.

Tu widać ten nasz paradoks. Mamy wspaniałych specjalistów, którzy nie mogą postawić samodzielnego kroku. W ramach szkoły Reha Plus sami wykształciliśmy 16 tys. fizjoterapeutów. Niestety ci młodzi ludzie, jak tylko potrafią leczyć, przeważnie wyjeżdżają z Polski np. właśnie do Szwecji czy Norwegii, gdzie są przyjmowani z szacunkiem i z otwartymi ramionami, a ich pracy nie ogranicza polityka.

Przez brak ustawy powstaje coraz więcej uczelni prywatnych. W tej chwili studiuje na nich 20 tys. ludzi. Jesteśmy w tej chwili na 3. miejscu pod względem bezrobocia w grupach zawodowych. Problemem jest nie tylko liczba kształconych prywatnie fizjoterapeutów, ale i jakość. Ministerstwo Edukacji i Szkolnictwa Wyższego nie reguluje programu kształcenia, więc wielu absolwentów tych "uczelni" to terapeuci, a nie fizjoterapeuci. Z kolei ci świetnie przygotowani wyjeżdżają, bo państwo polskie nie stwarza im warunków do pracy. Fizjoterapeuta to zawód zaufania publicznego w wielu krajach, ale nie w Polsce. Państwo nie tylko nie wspiera swoich ekspertów i skazuje ich na emigracje, ale i świadomie działa na szkodę pacjentów odmawiając szansy na powrót do zdrowia.