Założył biuro coworkingowe dla... fryzjerów. "To są artyści, a człowiek twórczy jest niezorganizowany"

Krzysztof Kostro: Z fryzjerami jest tak, że każdy prędzej czy później chce spróbować swojego własnego biznesu.

Koszty założenia własnego salonu relatywnie nie są wysokie. Owszem, są fotele, krzesła jakieś narzędzia itd. Ale najważniejsze jest to, do czego człowiek się przywiązuje, czyli człowiek. Zdolny człowiek. Nie ma żadnej lojalności między fryzjerką a salonem. Podkreślam, żadnej.

Uczestniczyłem w wielu rozmowach i zaobserwowałem, że wielu fryzjerów występuje o dotacje unijne, aby rozpocząć własną działalność gospodarczą. Później mordują się przez dwa lata, aby nie musieć tych 15, czy 20 tysięcy oddawać. Zamykają salony i wracają grzecznie do poprzednich pracodawców.

Bardzo szerokie. Słyszałem wiele takich historii. Dziś np. gdyby chciał pan wystąpić jako fryzjer o dotację na otwarcie salonu, usłyszy pan: "Nie. Takich rzeczy już nie robimy". Za dużo osób próbowało i zbyt wielu osobom się to nie udało.

Ci, którzy są dobrzy, choć mam na myśli zwykłych ludzi, a nie gwiazdy fryzjerstwa, są przygniatani przez codzienną szarość obowiązków. Rachunki, zniszczony kran, przepalona żarówka itd. Oni chcą się koncentrować na tym, na czym się znają i robią to najlepiej.

Człowiek twórczy jest mega niezorganizowany. Może nie zawsze, ale często. Nowocześni fryzjerzy czasem nie nadają się do tego, aby ich włożyć w ramy ośmiogodzinnego dnia pracy i kazać mu siedzieć przy konsolecie. On się do tego nie nadaje.

Pewnie jeszcze śpią. [śmiech] Wczoraj imprezowali na Placu Zbawiciela i niedługo będą wstawać do pracy. Freelancerzy mają w sobie coś z artysty. Oni nie muszą tu siedzieć non stop i płacić miesięcznego abonamentu. Mogą wynająć fotel na godzinę, wtedy, kiedy chcą. Dziś pracują, później cztery dni ich nie ma. Nawet jeśli kupią abonament miesięczny i następny miesiąc chcą spędzić na wakacjach, to świetnie. A w tym czasie nie muszą płacić za utrzymanie biura.

Jeśli oni sprawdzą się w tym trybie pracy, w tej koncepcji, jest duża szansa, że później poradzi sobie również we własnym biznesie. Jeśli jednak nie wyjdzie mu u nas, może mieć problemy w przyszłej działalności, a przy tym tracić zainwestowane pieniądze i energię.

Mnie nie obchodzi, czy ktoś zajmuje się lakierowaniem, czy modelowaniem. Mnie interesuje tylko to, że fryzjer przychodzi o godzinie godz. 12.00 i wychodzi np. o godz. 14.00. Płaci wówczas za dwie stawki godzinowe. Mnie nic więcej nie interesuje.

Dokładnie. Gdy fryzjer przychodzi do naszego salonu, jego też nic nie interesuje. On ma stworzone cieplarniane warunki pracy, a na mojej głowie jest, aby o to dbać. Każdy fryzjer korzysta ze swoich kosmetyków, my w to nie ingerujemy. Robimy wszystko, aby stworzyć takie warunki dla tego fryzjera, by czuł się tu jak u siebie. Jak szef własnej firmy, którym de facto jest.

Każdy ma swoje ulubione miejsce. Sylwia lubi pracować przy oknie, obok strzyże Sebastian itd. To są ich nawyki, o które my dbamy i pielęgnujemy.

Na pomysł wpadłem w styczniu 2012 r. a już w maju otworzyliśmy salon.

Tak, jest to nisza. Ale cały czas nie wygląda to jeszcze tak, jak powinno. Ludzie lubią jadać takie dania, które znają. A mój pomysł jest nowością. Oczywiście, że jak jest dobry kelner, to jest w stanie pana ośmielić i skłonić do spróbowania czegoś nowego. Później klient jest szczęśliwy, że ktoś go namówił, bo zjadł pyszne danie. Musiał jednak zaryzykować i komuś zaufać.

Spotyka się on z wielkim niezrozumieniem. Wiele osób woli wynajmować fotel w jakimś zapyziałym salonie na przedmieściach. Kiedyś przyszedł do nas znany człowiek ze środowiska i stwierdził, że w Warszawie jest dużo "zakładów" i jeden salon. Coraz więcej osób to dostrzega.

Mamy na stronie internetowej opis działalności i każdego fryzjera, który pracuje w naszym salonie. Oni piszą o sobie całą prawdę. Co tydzień pojawiają się nowi, zazwyczaj są to bardzo młodzi ludzie. Mają fajne kontakty i doświadczenie. To muszą też być ludzie, którzy są bardzo świadomi i mają pomysł na siebie. Przepracowali sporo czasu w salonach i chcą się uwolnić, zarabiać więcej. Dziś dzwoni do nich prywatny telefon, a nie stacjonarny w salonie.

Jeśli freelancer ma pracę codziennie, to najbardziej opłaca mu się wykupić abonament. Wtedy nie ma żadnych limitów i przychodzi kiedy chce. Kosztuje to 1999 zł. Może siedzieć od rana do wieczora codziennie i nic go nie interesuje. Zapewniamy szampon, maskę i ręczniki do wycierania, a kosmetyki ma własne. Kawa, herbata, obsługa i sprzątanie również spoczywa na naszej głowie. Jeśli mamy mniej klientów, możemy wynająć stanowisko na godzinę, za 25 złotych.

Mnie to nie interesuje. Ja im wystawiam paragon fiskalny. Nie jestem urzędem skarbowym, mam firmę i płacę podatki. Fryzjerstwo nie jest działalnością koncesjonowaną. Jeśli przyjdzie ktoś, kto chce posiedzieć sobie na fotelu i wypić kawę, bo mu się u nas podoba, albo zdecyduje się umówić z koleżanką - zapraszamy. To miejsce jest dla wszystkich.

Zajmuję się kilkoma biznesami i przyglądam się wielu profesjom. Obserwuję to pod kątem ludzi, którzy mogliby pracować dobrze w redakcji i okazuje się, że takich ludzi nie ma. Mogliby pracować dobrze jako kucharze, nie ma takich ludzi. Mogliby pracować dobrze jako kelnerzy i też jest z nimi problem.

Czasem ktoś do mnie dzwoni i mówi: Mam świetną fryzjerkę, mistrzyni świata, jest doskonała, ale salon się zamknął i straciła pracę. Mi od razu się to nie podoba. Bo jak ktoś jest dobry w tym co robi, nie musi nikogo o nic prosić. To praca się sama o niego prosi. Nie mówię, że tak jest wszędzie. 200 kilometrów od Warszawy pewnie jest inaczej i bezrobocie istnieje. W tym mieście bezrobocia nie ma. Jeśli ktoś nie chce pracować, nie możemy go nazwać bezrobotnym. Możemy go nazwać leniem.

Ludzie nie chcą iść do pracy za 2 tysiące, bo to będzie zagrażało ich godności osobistej. Nie pójdą do takiej pracy, bo nie będą pracowali na kapitalistów. Ale moim zdaniem jest to głupota, bo od czegoś trzeba zacząć.

Jeśli chodzi o fryzjerów - freelancerów, którzy chcą pracować w tym mieście, to praca jest. Wystarczy przejrzeć ogłoszenia. Rozumiem, że są ciężkie czasy i nie zarabiamy 2 tys. euro tylko 2 tys. złotych.

U nas w salonie jest miejsce dla tych najlepszych, którzy są najfajniej zorganizowani i najmocniej stoją na nogach. Mają swoje pomysły i wiedzą jak to realizować i do czego zmierzają.

Z braku elastyczności. Podobnie sytuacja wygląda z mieszkaniami. Można kupić własne cztery kąty, tylko po co? Dziś pracuje pan na Mokotowie, wynajmuje pan mieszkanie na Mokotowie. Zatrudnią pana w Łodzi, to nie będzie pan codziennie dojeżdżał. Biorąc pod uwagę koszty kredytu, lepiej sobie odłożyć i potem kupić za gotówkę, niż kredytować i płacić horrendalne stawki. Ale czasem ludzie nie potrafią tego policzyć. To się naprawdę nie opłaca.