Prof. Monika Płatek ostro o mediach, politykach i kościelnej tresurze: Dzisiejsze wiadomości wyściełają jutrzejsze kosze

Liczą się z opinią? To zobaczymy co stanie się z tą ustawą. Rzeczywiście, czuję obowiązek zwracanie uwagi, że ustawa, o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi, stwarzającymi zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób [tzw ustawa Gowina], przede wszystkim sama swoim tekstem stwarza poważne zagrożenie dla praworządności i bezpieczeństwa obywateli. Myślę, że pokusa jej nadużywania jest rzeczywistym zagrożeniem. To, że jej wprowadzenie odbywa się w atmosferze paniki moralnej, którą media bardzo podgrzewają, zwiększa groźbę bo ludzie nie zastanawiają się nad skutkami jakie z sobą niesie. Pozwala zaś bardzo prosto, bez popełnienia żadnego złego czynu, być odizolowanym na bardzo długo, nawet na zawsze i nawet wtedy, gdy trafiło się do więzienia choćby i na chwilę.

Zdecydowanie media są od tego, aby kształtować opinię publiczną i to robią. Bez względu na to co i jak pokazują, kształtują świadomość. Wydaje mi się, że media są w stanie sprawić, by nasza wiedza na temat działania instrumentów prawa była bardziej zaawansowana. Co więcej, wiem jak to zrobić. Metoda jest bardzo prosta: przestać się interesować co powiedział dany polityk czy polityczka, przestać żyć z sensacji i zająć się pokazywaniem problemów tak byśmy rozumieli ich źródła i złożoność i mogli zastanowić się nad rozwiązaniem także innym niż zmiana i zaostrzenie prawa karnego.

Gdybyście państwo zechcieli pójść w stronę rzetelnej informacji i problemów, zamiast zajmować się plotkami - bo dzisiejsze wiadomości naprawdę wyściełają jutrzejsze kosze na śmieci - byłoby więcej pożytku. Gdyby wasza praca była skupiona na problemie, moglibyśmy się uczyć nawzajem.

Tymczasem z "Erystyki" Schopenhauera, wynika wprost, że argumenty ad personam świadczą o braku merytorycznych uzasadnień. Rozumiem, że politycy starają się operować perswazją, by wpłynąć na emocje, ale to nie zmienia faktu, że często brak im wiedzy i argumentów. Chciałabym wiedzieć jakie merytoryczne argumenty przemawiają za tym, że uznają to co mówię za bzdurę? Co konkretnie uprawdopodabnia to, że jestem bezczelna? Co odbiera moim argumentom cechę „ludzkości”?

Dobrze tę taniznę ilustruje wypowiedź jednego z parlamentarzystów PiS-u, który skomentował ustawę Gowina: "my wiemy, że to jest niekonstytucyjne, ale będziemy głosować 'za'". Innymi słowy powiedział, że mają gdzieś nasze rzeczywiste bezpieczeństwo, bo to akurat wymaga przestrzegania prawa, i że pod pozorem, że chodzi o niebezpiecznego, będą głosować za przyjęciem ustawy, aby się nie wychylać, nie narażać. Powiedział, tym samym, że wyborcy mają oddać na niego głos, więc będzie działał pod publiczkę, skoro jest taki trend, a on chce być tu gdzie jest.

Dlaczego tak wiele "wypada" mężczyznom, bądź "nie wypada" kobietom? Dlaczego przy przestępstwie zgwałcenia mieliśmy tryb wnioskowy, znieśliśmy go niedawno i komisja kodyfikacyjna prawa karnego znów próbuje go z powrotem wprowadzić choć pozostaje to w sprzeczności z ratyfikowanymi przez Polskę konwencjami, tłumacząc że chodzi o to, by ofiara się nie wstydziła? A dlaczego ofiara ma się wstydzić?

Metoda genderowa pozwala, aby się zastanowić, jakie były obyczaje, jakie były zwyczaje i jaka kultura towarzyszyła relacjom kobiet i mężczyzn, które doprowadziły do przekonania, że zamiast ścigać sprawcę przestępstwa, lepiej go nie ścigać żeby "hańba" nie spadała na ofiarę. Gender to coś, co pozwala nam więc zajrzeć za kulisy naszego myślenia i dostrzec, że najczęściej tam, gdzie powołujemy się na „naturę” po uszy tkwimy w dyskryminujących stereotypach, bigoterii i hipokryzji .

Nazwa gender ma swoje źródła w języku angielskim i oznacza zwyczajnie „rodzaj”; czego nie znając angielskiego się nie wie, a ponieważ słowo "ideologia" ma wydźwięk pejoratywny, to pojęcie "ideologii gender" zostało użyte zupełnie celowo po to, aby zohydzić, zastraszyć i odsunąć naszą uwagę - co dzięki milczącym dziennikarzom się świetnie udaje - od oczywistego problemu, czyli krycia pedofilii w Kościele. Ten problem będzie istniał tak długo, dopóki będziemy pozwalali, by winą za molestowanie seksualne dzieci przez księży obciążać dzieci, a sprawców kryć i sprawy uciszać.

Kościół nie ma żadnej odpowiedzialności za politykę w państwie, a jednak od wielu miesięcy nie mogę się doprosić raportu ze spotkania episkopatu i strony rządowej, które dotyczyło kwestii ratyfikacji konwencji rady Europy o przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy w rodzinie. Dotyczy ona również skutecznego zwalczania molestowania seksualnego dzieci. Rozumie pan, że istnieje sytuacja w której, niezależny rząd dużego kraju w środku Europy spotyka się z przedstawicielami obcego państwa, które mu dyktuje, jakie problemy mają być podnoszone i jak rozwiązywane, i że mamy czegoś nie ratyfikować bo to nie po myśli Kościoła? Co więcej władza skutecznie opiera się ujawnieniu dokumentacji z tych obrad.

Moim naukowym mentorem jest norweski kryminolog prof. Nilsem Christie. Dzięki niemu otrzymałam możliwość przeprowadzenia badań dotyczących wykonywania kary pozbawienia wolności we wszystkich krajach skandynawskich. Udało mi się zbadać całe więziennictwo skandynawskie z wyjątkiem Islandii (tam było w tamtym czasie zaledwie 57 więźniów). Sami Skandynawowie nie są zachwyceni swoim systemem. Mówią, że ich więziennictwo jest dobre tylko dlatego, że wszystkie inne systemy penitencjarne są tak dużo, od ich, gorsze.

Tam rzeczywiście przywiązuje się wagę do szacunku dla człowieka i do przestrzegania standardów prawa. W tych krajach ważne jest również poczucie wspólnoty, tego że jesteśmy razem, na dobre, ale i na złe. Myśląc kategoriami skandynawskimi trzeba dostrzec, że to nie jest tak, że Mariusz T. urwał się choinki. On wyrósł w tym, w naszym społeczeństwie. Nasiąkał tym jak sami się zachowujemy. Gdzieś po drodze, czego koniecznie nie chcemy dostrzec on też został, o ile wiem, dość mocno poturbowany. Był molestowany. To nie usprawiedliwia jego zbrodni, ale pozwala zrozumieć jej przyczyny i wziąć to pod uwagę choćby po to, by zapobiegać kolejnym, podobnym zbrodniom. A co do Mariusza T. – możemy potępiać jego zbrodnię, ale musimy uszanować prawo i to, że karę jaką mu wyznaczyliśmy, odbył. To nie on zerwał się z szubienicy. To my zdjęliśmy mu z szyi stryczek. My, bo zrobili to w naszym imieniu parlamentarzyści. Zresztą, niektórzy ci sami, co znów zmieniają prawo. Mariusz T., bez względu na nagonkę jakiej się poddaliśmy, ma prawo do życia wśród nas. My zaś mamy prawo, gdyby on, ale tak samo każdy inny, nauczyciel czy ksiądz który sięga, choćby usiłuje naruszyć prawo zastosować dostępne i dziś narzędzia, z dożywociem włącznie. Tyle, że ma to wymierzyć sąd, a nie dziennikarze czy tłum, który dyszy żądzą zemsty i krwi.

W państwach skandynawskich nie można sobie wyobrazić posła, nawet najbardziej skrajnej partii, który by wyszedł i powiedział, że miał nadzieję, że Mariusz T. zgnije w więzieniu. Nie mógłby tego powiedzieć nie tylko dlatego, że to jest nieludzkie, ale również dlatego, że to obraża wszystkich ludzi, którzy pracują w więzieniu. Obraża to także wszystkich posłów, którzy tworzą prawo. W Skandynawii jest dużo większa świadomość tego, że to, co się dzieje, jest w dużej mierze efektem naszych wspólnych działań, bądź zaniechań.

Dziś te społeczeństwa ulegają presji, która co ciekawe – idzie ze wschodu, z pozostałości państw totalitarnych. Nawet kraje skandynawskie skręcają więc nieco na prawo. Norwegowie są społeczeństwem małym i żyjącym w dobrobycie, ale nie tylko dlatego, że mają olej, gaz i inne surowce. Oni dzięki poczuciu równości, świadomości szkody jaką niesie dyskryminacja kobiet, gejów, ludzi starych i biednych i dzięki traktowaniu prawa na serio, są tam gdzie są.

Jeśli korzystamy z całościowego potencjału społeczeństwa, kobiet i mężczyzn, ludzi na wózkach i bez wózków, homoseksualistów i heteroseksualistów i nie robimy głupich różnic tylko dlatego, że ktoś nie słyszy bądź nie widzi, ale dbamy o to, aby te osoby również mogły funkcjonować w społeczeństwie, to jest się bogatym. Te społeczeństwa dbają przy tym o środowisko, o wypoczynek, o jakościowo dobry wolny czas, który jest tam wartością, a u nas niekoniecznie.

Nie, mają ogromne problemy. Jest to społeczeństwo ludzi, którzy mają problemy z bliskimi relacjami. Anders Breivik nie jest przypadkiem. Jest efektem daleko posuniętego rozbicia rodziny, ale nie w takim sensie, jak chcieliby to biskupi, którzy mają bzika na punkcie seksu. To nie bierze się z tego, że matki opuszczają rodziny i nie wychowują dzieci, a z kryzysu relacji międzyludzkich i ogromnej samotności. Ale proszę zauważyć, że nie stworzyli na potrzeby Breivika szczególnej ustawy – zastosowali istniejące prawo. Nie pozwolili, by Breivik roztrzaskał norweskie demokratyczne zasady sprawiedliwego, praworządnego państwa. Mieliśmy wzór. Mogliśmy z tego wzoru skorzystać. Zamiast tego uchwaliliśmy ustawę Gowina.