Na czym tak naprawdę polega podróżowanie? Co zmienia w życiu i dlaczego warto się odważyć? [wywiad]

Świat mnie zawołał. Zachłysnęłam się jego różnorodnością, niezliczoną liczbą pięknych miejsc, kultur, zwyczajów i wspaniałych ludzi. Nie było już odwrotu. Ktoś mądry powiedział kiedyś, że świat jest książką, a ci, którzy nie podróżują, czytają tylko jedną stronę. Bardzo mi się to porównanie podoba.

Według mnie najlepiej połączyć jedno i drugie, a proporcje zależą od danego człowieka, jego przyzwyczajeń, upodobań i tego, po co podróżuje. Ktoś, kto lubi porządek i nawet w codziennym życiu traci grunt, kiedy coś idzie nie tak, jak sobie zaplanował, nie będzie czuł się dobrze pozostawiony samemu sobie w miejscu, którego nie zna. Nie powinien jechać sam do Amazonii, nie będzie się pewnie czuł w chaotycznej Boliwii, spontaniczna zmiana planów raczej go sfrustruje niż ucieszy.

Z drugiej strony ktoś, kto lubi spontaniczne życie i przygodowe wakacje, będzie się dusił na wycieczce autokarowej z 40 osobami. On nie tylko wybierze się na własną rękę do wspomnianej Boliwii, ale i zjedzie na rowerze słynną Drogę Śmierci, ryzykując życie. Warto więc zadać sobie pytanie, po co nam te podróże, ile mamy do stracenia i ile chcemy zaryzykować. W obydwu przypadkach warto mieć oczy dookoła głowy, być gotowym wyjść ze swojej strefy komfortu. Po to w końcu podróżujemy, żeby było inaczej niż w domu.

Dla mnie podróż to odkrywanie nieznanego i wolność. Nie wierzę, że można ją przewidzieć od A do Z jeszcze przed wyjazdem. A jeśli można, to brakuje mi w tym wszystkim wyzwania, otwarcia się na to, co przynosi każdy dzień. Lubię, jak miejsce mnie zaskakuje, lubię dać się ponieść chwili, oczarować i otworzyć na ludzi. Słucham intuicji, nie zapominając o zdrowym rozsądku.

Można pozabezpieczać się na tysiące opcji, nie da się jednak przygotować na wszystko i to jest też piękno podroży. Każdy dzień cię zaskakuje i każdego dnia musisz podejmować decyzje ad hoc, słuchając intuicji. Intuicja to jest chyba zresztą dobre słowo w przypadkach tych zbiegów okoliczności, o które mnie pytasz. Poznajesz ludzi, którzy cię gdzieś zapraszają? Taksówka nie wygląda na bezpieczną? Bilet jest podejrzanie tani? Miałeś inny plan, ale właśnie dowiedziałeś się o magicznym miejscu w przeciwnym kierunku? We wszystkich tych przypadkach, co zrobić podpowie intuicja połączona ze zdrowym rozsądkiem. Chyba nie ma innej opcji.

Wróciłam właśnie z Kolumbii, gdzie wybrałam się sama. To była jedna z najmniej zaplanowanych ‘co – gdzie - kiedy’ wypraw w moim życiu, świadomy eksperyment podróżowania szlakiem zbiegów okoliczności i intuicji. Często pytano mnie, czy się nie boję. Nie bałam, ale byłam podwójnie ostrożna. Strach w podroży nie jest naszym przyjacielem. Człowiek, który wygląda na przestraszonego i zagubionego, jest niezłym celem zarówno kieszonkowców i złodziei, jak i po prostu pecha. Wierzę, że zła energia przyciąga złą energię, i na odwrót. Jeśli wybieramy się w dalekie podróże, trzeba mieć chyba jednak wiarę w to, że będzie dobrze i lubić ludzi. Zamiast strachu polecam po prostu rozwagę.

Nie bez znaczenia jest też jednak fakt, że przyjeżdżając do Chile po praz pierwszy, jeszcze zanim poznałam moja miłość, z miejsca poczułam się w tym kraju dobrze. To było dziwne, zaskakujące uczucie i trudno je wytłumaczyć. Choć byłam na końcu świata, choć mój hiszpański był w powijakach, czułam że to moje miejsce, że nie jestem tu przypadkowo, że mogłabym zostać na dłużej. Co ciekawe, do Chile pojechałam wprost z Brazylii, która jest absolutnie oszałamiająca, roztańczona i kolorowa. Ale to właśnie skromne i mało znane Chile miało intrygującą aurę, która sprawiła, że wróciłam tu bez wahania. Rozkochać się w nim na pewno pomogła mi też powalająca i absolutnie wyjątkowa natura kraju. Mieszkam tu już kilka lat i niezmiennie mnie zachwyca.

Czy zostanę tu na zawsze? Nie wiem, bo nie czuję, że muszę podejmować tak kategoryczne decyzje. Niezależnie jednak od tej ‘wolności’ Chile wydaje się dobrą opcją na zapuszczenie korzeni i bardzo możliwe, że to właśnie tu spróbuję spełnić moje marzenie o domku nad oceanem. Ale wiesz, pomimo tego że świat jest piękny i duży, ważniejsze chyba jest jednak nie gdzie, a z kim. A z kim na zawsze to już wiem (śmiech).

Podróżowanie zdecydowanie uzależnia. Zgadzam się w pełni z Kapuścińskim, który twierdził, że istnieje coś takiego, jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej. Po powrocie z jednej podroży od razu przeglądam ceny biletów w kolejne miejsce. Poluję na promocje. Nawet jeśli miałabym wyruszyć za trzy czy cztery miesiące, muszę mieć na mailu mój e-ticket i potwierdzenie zakupu. Inaczej coś mnie uwiera i czegoś mi brak. Rzadko zresztą wytrzymuję trzy miesiące bez ruchu, w międzyczasie organizuję mniejsze wypady, zwłaszcza częste w Chile ‘sandwich weekend’, czyli długie weekendy, które potrafią mieć nawet 5 dni. Często już na początku roku, kiedy ogłaszane są wszystkie dni wolne, przeglądam oferty na ‘sandwich weekend’ w sierpniu czy wrześniu. Tak można latać nawet za 1/3 normalnej ceny.

Nie muszę też dodawać, że na podróże wydaję większą część moich oszczędności. No ale zarażenie podrożą to choroba, a zdrowie jest w końcu najważniejsze, więc trzeba w leczenie inwestować.

Stojąc przy tej kasie podałam jej przepis na sos jogurtowo-czosnkowy, który był dla niej interesującą nowością, zaczęła więc wypytywać po kolei o inne możliwości. Kolejka przy kasie rosła i rosła, ale zamiast oznak zniecierpliwienia usłyszałam od ludzi za mną ‘O! ciekawe! Co jeszcze robisz z tym koprem? Opowiadaj’. A przecież mogliby się tak po ludzku (nie mówiąc ‘po polsku’) zdenerwować, że zabieramy czas, że to nie kuchnia, że gadamy o głupotach... Nawet mi wszyscy na końcu podziękowali, zapewniając że spróbują w domu! Wyobrażasz sobie tę sytuację w Polsce? Może i byłoby podobnie, ale historia byłaby znacznie krótsza i miałaby dużą ilość gwiazdek.

Latynosi są też nieco bardziej dosłowni w tych procesjach. Zwłaszcza w Ameryce Środkowej, która słynie z widowiskowych inscenizacji drogi krzyżowej, jak np. w Antigui, gdzie co roku zjeżdżają miliony turystów. Tam nie tylko należy odegrać rolę, ale się przy tym naprawdę zmęczyć, ubrudzić, wysmarować krwią, poświecić.

Rozczarowująca w tym kontekście może być za to Wyspa Wielkanocna, przyciągająca co roku tysiące turystów w okolicach Wielkiego Tygodnia. Tak naprawdę nic wspólnego z obchodem tych świąt nie ma. Została po prostu odkryta przez Jacoba Roggeveena w niedzielę wielkanocną w 1722 roku i temu zawdzięcza swoja nazwę.

W wielu latynoskich krajach dopiero co skończyły się wakacje. Niesie to za sobą niższe ceny biletów lotniczych, hoteli, a często i biletów wstępu. To również dobry czas dla tych, którzy nie lubią upałów. Chile, Peru, Boliwia powitają was jesienna aura. Miłośnicy tropików zawsze za to mogą ruszyć nad Pacyfik czy Karaiby i odreagować polską zimę nad turkusową wodą pod palmą. Ciekawie może być wszędzie, wystarczy tylko przylecieć i rozejrzeć się dookoła.