Strasburger w nowym show Polsatu to absolutny król. "Lepiej późno niż wcale" wymiata
Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się tego. Obawiałem się, że "Lepiej późno niż wcale" wyzwoli dotąd nieznane pokłady żenady, a skład osobowy okaże się równie zabawny, co czwórka pijanych wujków na weselu. Obejrzałem pierwszy odcinek i zwracam honor – panie Strasburgerze, pan jesteś genialny!
Ale od początku. "Lepiej późno niż wcale" to nowe show Polsatu. Czwórka dojrzałych bohaterów – wspomniany już Strasburger, Piotr Polk, Władysław Kozakiewicz oraz najbardziej znany Hanys w Polsce - Krzysztof Hanke, wyjeżdżają na podróż życia po krajach Azji. Na szczęście nie jest to kalka programu "Azja Express". Program to polska wersja amerykańskiego "Better Late Than Never".
Karol Strasburger, Krzysztof Hanke, Piotr Polk, Władysław Kozakiewicz i Rafał Masny to ekipa programu "Lepiej późno niż wcale"•Fot. Polsat / Materiały prasowe
Porównanie do przedszkola, którego użył sam Masny w finale pierwszego odcinka, jest bardzo trafne. Na początku swojej azjatyckiej przygody panowie trafiają w sam środek jednej z największych betonowych dżungli świata - Tokio. Z odmiennością dalekowschodniej kultury ledwo radzi sobie Masny, a co dopiero ludzie wychowani w diametralnie innych realiach.
Pierwsze spotkanie z japońską rzeczywistością w wydaniu dżentelmenów z "Lepiej późno niż wcale" wygląda jak dzieci z Podlasia podjeżdżające rowerem pod okienko McDrive. Choć na początku woń cebuli wydaje się nie do zniesienia, nieudawana szczerość i urocze zagubienie uczestników w tym mitycznym "wielkim świecie" wygrywają. Bohaterowie są autentyczni i naturalni, jak dzieciaki z wspomnianego przedszkola.
Karol Strasburger to prawdziwy król beki.•Fot. Polsat / Materiały prasowe
Super momentem tego odcinka jest pierwszy nocleg bohaterów. Po przejściu przez najbardziej zatłoczone skrzyżowanie świata - Shibuya, panowie trafiają do hotelu. I pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby ta miejscówka nie wyglądała jak chłodnia, w której trzyma się zwłoki lub kuchnia z ogromną liczbą kuchenek mikrofalowych w rozmiarze XXXXXL.
Tak właśnie wygląda hotel kapsułowy - miejsce, w którym drzemią pijani japońscy biznesmeni, którzy w wirze pracy nie zdążyli wrócić do domu. I tu zaczyna się nasze "co nowego, to każdego dziwi". Okazuje się bowiem, że mężczyźni w Japonii nie krępują się wzajemnej nagości. Wielu z nich przechodziło przez wspólną sypialnię w rozchylonych szlafrokach.
Pierwsza noc bohaterów to również pierwsza impreza. W skrócie - tej nocy szerokiej publiczności objawił się bóg śmiechu - Karol Strasburger. A z nim ten drugi - alkohol. Kozakiewicz i Hanke ekspresowym przelewem zlikwidowali językowe bariery, które utrudniały im kontakt z tubylcami. Zostańmy jednak przy panu Karolu.
Część ekipy "Lepiej późno niż wcale".•Fot. Polsat / Materiały prasowe
Nie chcę za bardzo spoilerować, dlatego powiem tylko, że bohaterowie zjedli swój pierwszy ramen w miejscu bardzo odmiennym od tych znanych w Polsce czy Europie. Strasburger bardzo ubolewał nad niemożliwością wspólnego biesiadowania. Za to ja znów płakałem, patrząc jak Karol nie radzi sobie z pałeczkami lub rzuca bekowe komentarze w stronę Piotra Polka.
Krzysztof Hanke trenował w przeszłości judo, jednak sumo nieco go przerosło.•Fot. Polsat / Materiały prasowe
"Nieskromnie powiem, że ogarnęliśmy w ciul skomplikowanych rzeczy w krótkim czasie, i wykonaliśmy zlecenie o którym konkurencja powiedziała ponoć, że jest niemożliwe do zrobienia. W kategorii programów rozrywkowych kręconych w Tokio i Seulu niewiele widziałem programów, które poszły dalej z ambicją i rozmachem (mówimy o rzeczach typu "jak załatwić zawodników sumo, którzy mają do siebie dystans i będą mieli zgodę się powygłupiać")" – napisał na Facebooku Krzysztof Gonciarz, który pracował przy produkcji programu.
Ekipa "Lepiej późno niż wcale".•Fot. Polsat / Materiały prasowe
Wszystkie zachowania, jak np Hanke, który opędzlował samo jajo na twardo, bo potraktował je jako aperitifa a nie wkładkę do ramenu, to efekt wychowania w zupełnie innej rzeczywistości. I to ich zagubienie, podsycane żarcikami Strasburgera, jest naprawdę urocze, a w dodatku autentyczne. I ja tę szczerość kupuję.