Podróż na Filipiny dobiegła końca. Czy da się odnaleźć raj za 1600 zł? Ja swój znalazłem

Chłopaki z "Ucieczki do raju" twierdzili, że na Filipinach do życia przez miesiąc wystarczy 1600 zł. Koszty mojego wyjazdu to: 2600 za bilety, 300 zł za ubezpieczenie, 400 dolarów które zabrałem w gotówce (z tego 70 dolarów wydałem na trzy doby w dwuosobowym pokoju hotelowym w Manili), 10000 peso (750 zł) wyciągnąłem z bankomatu na wyspie Siquijur, bilety lotnicze między wyspami kosztowały ok. 1000 zł. Razem? Około 5850 zł na trzy tygodnie, z czego ponad 4 tys. peso mam wciąż w kieszeni (ok. 300 zł).

Co kryje się za kwotą 5850 zł? Wyjazd na drugi koniec świata planowany w ostatniej chwili, opłata za hotele (dla mnie i mojego przewodnika), bilety lotnicze między wyspami kupowane tak, jak wszystko inne, niemal dzień przed odlotem (część z nich dla dwóch osób bez żadnych promocji), liczne opłaty lotniskowe, promy, taksówki i wiele innych. Ale gdybym miał podać kwotę, jaką wydałem "na życie" na Filipinach, a nie turystyczno-dziennikarskie extra dodatki, sprawa zaczęłaby wyglądać zupełnie inaczej.

Po odjęciu kosztów dojazdu, przewodnika, biletów do miejsc, w których realizowałem materiały dla naTemat oraz dość drogie ubezpieczenie (wystarczyłoby Euro26 za kilkadziesiąt złotych), wyjazd na Filipiny byłby zdecydowanie "odchudzony". Gdyby ktoś zdecydował się na dłuższy pobyt, który można by uznać za "życie na Filipinach", koszty jego utrzymania byłyby bardzo niskie. A gdyby jeszcze się targować i zwracać uwagę na ceny, zrobiłoby się wręcz śmiesznie tanio. Na jedzenie dla dwóch osób (przez kilka dni był ze mną mój przewodnik), opłaty lotniskowe, taksówki oraz imprezy, wydałem 1425 zł, a więc mniej więcej taką kwotę, o jakiej była mowa w wywiadzie.

Pokój na cały miesiąc (w regularniej, a nie turystycznej cenie) można tu wynająć za około 400 zł. Dzienne wyżywienie (3 posiłki) w moim przypadku kosztowało na ogół około 13-16 zł, przy czym właściwie nie patrzyłem na ceny i oczywiście nie oszczędzałem (wybierałem to, co najlepiej wyglądało). Jadłem kiedy chciałem i co chciałem. Wynajęcie skutera (co w zasadzie nie jest niezbędne do przeżycia) kosztuje 250 peso, czyli jakieś 19 zł dziennie. Mieszkanie i jedzenie na Filipinach to zatem koszt około 800 zł. Z drugą połową obiecanych 1600 zł robisz już właściwie co chcesz. Ceny na Filipinach opisałem we wcześniejszym artykule.

Trzy tygodnie okazały się być zbyt krótkie, aby zrealizować wszystkie tematy, o których myślałem przed wyjazdem. Nie udało mi się dotrzeć na północ kraju, gdzie miałem zobaczyć trumny zawieszone na skałach. Nie spotkałem się również z byłym szefem mafii, który przez większość zawodowego życia zajmował się porywaniem białych dla okupu. Po przyjeździe na Filipiny okazało się, że mężczyzna nie żyje.

Czy, mimo to, Filipiny okazały się dla mnie rajem? Pod wieloma względami tak. Przede wszystkim dlatego, że jest to przepiękny kraj i dokładnie trafia w europejskie rozumienie "raju". Palmy, błękitna woda, piękne plaże i rafa koralowa – czego chcieć więcej? Na szczególną uwagę zasługują oczywiście małe wyspy (oraz te polecane w przewodnikach), a nie duże miasta. Te polecałbym raczej omijać, bo ani ceny, ani widoki nie są rewelacyjne (choć z pewnością ciekawe).

Jest to również bez wątpienia raj dla osób, które mogą pracować zdalnie. Nawet przy polskich stawkach, zarabianie w złotówkach gwarantuje tu dostatnie życie. Informatycy, graficy, szkoleniowcy – przedstawiciele wszystkich tych zawodów mogliby czuć się na Filipinach jak królowie. Tak naprawdę mogą oni popracować kilka godzin miesięcznie, aby tu żyć. Spotkałem tu kilka osób, które były na dłuższych wakacjach i pracowały przez internet.

Oczywiście raje istnieją jedynie na poziomie idei, dlatego też i Filipiny mają swoje ciemne oblicze. Jeśli ktoś będzie go szukał, tak jak ja to robiłem, aby poznać różne odcienie tego kraju, to je znajdzie. Ale jeśli ktoś będzie chciał wypocząć, przeżyć przygodę życia lub po prostu zamieszkać w raju - znajdzie to, czego szuka (i nie zmieni tego nawet nie najlepsze jedzenie). Właściwie ani przez chwilę (poza krótkim szokiem zaraz po wylądowaniu) nie czułem najmniejszego powodu do niepokoju. Filipińczycy okazali się być zdecydowanie bardziej przyjaznymi i pomocnymi ludźmi niż Polacy. Nawet idąc samemu w nocy przez nieznane sobie miasta czułem się tu dobrze, co nawet w Warszawie nie jest przecież regułą.

Filipiny to również raj dla osób, które chciałyby "odnaleźć siebie". 12 tysięcy kilometrów to wystarczająco daleko, aby spojrzeć z boku na swoje życie, cele i wartości, którymi się na co dzień kierujemy. Okazuje się, że ludzie potrafią być szczęśliwi mieszkając w bambusowym domku, mając w kieszeni pieniądze wystarczające na najbliższe parę dni. Nie mają samochodów, iPhone'a ani NewBalance'ów. Nie chodzą do Charlotte'y, nie pracują w TVN-ie i nie wiedzą, czy są uczuleni na gluten. Filipiny to miejsce, gdzie możemy zdać sobie sprawę, że droga do raju to przede wszystkim wyzbycie się potrzeb, które tak naprawdę nimi nie są.