"Czy chodzisz już do gimnazjum?", czyli jak to jest wyglądać zbyt młodo

-A dowód to masz?

Podnoszę głowę i spoglądam na kasjerkę dość poirytowana, bo trochę mi się spieszyło, ale oczywiście szukam dokumentu w torebce i w międzyczasie pytam:

-A na ile wyglądam?

-No, na pewno nie na osiemnaście – odburknęła pani i zdziwiła się bardzo, gdy na dowodzie widniało jak byk: rok urodzenia 1992.

Alkohol sprzedała, ale nie obyło się bez nagłego przejścia z „ty” na zwroty oficjalne i miłych komentarzy w stylu „Widzi pani! Ja to bym chciała tak młodo wyglądać!”. Do rozmowy, rzecz jasna, przyłączyły się inne kobiety z kolejki, które uważały podobnie. Sęk w tym, że mnie zbyt młody wygląd nie cieszy i zaraz wam wytłumaczę dlaczego.

Zacznijmy od analizy sytuacji w sklepie. Jest to dość powtarzający się scenariusz - ludzie zwracają się do ciebie jak do rozwydrzonego nastolatka, który próbuje kupić sobie ruskiego szampana i ma nadzieję, że go nie przyłapią. Nie ma nic gorszego, niż mówienie do obcej osoby, jakby była dzieckiem sąsiadów, a potem – przy zdaniu sobie sprawy z tego, że jest dorosła – nagłe przeskoczenie na „droga pani”, „dziękuję”, „z wyrazami szacunku”, „do widzenia”. Nie jestem znanym językoznawcą i nie rzucę torbą zakupów w oburzeniu, ale kultura języka wymaga szacunku. Do tego współtowarzyszki kolejki, które „same chciałby tak wyglądać”. Drogie panie, gdybym była matką albo babcią, też marzyłaby mi się nastoletnia twarz, w tym momencie jednak wolałabym wyglądać na swój wiek.

Tutaj przypomina mi się też jeszcze sytuacja z poprzednich wakacji, gdy w całodobowym sprzedawczyni nie wierzyła, że w 2013 jestem już dawno po osiemnastce i kilka razy odejmowała 1992 od aktualnego roku na kalkulatorze. W końcu jednak zmuszona była sprzedać mi to jabłkowe babskie piwo, sztuk jeden.

Motyw z gimnazjum rzeczywiście działa. Czasem, dla zwykłego eksperymentu, podaję ludziom młodszy wiek, gdy ich poznaję. Łykają nawet piętnastolatkę. Gdy mój kolega zabrał mnie kiedyś ze sobą na spotkanie z uczelnianymi znajomymi, jednemu z nich powiedziałam, że jestem w trzeciej klasie gimnazjum. Odrzekł mi na to: „O, tak myślałem. A do którego chodzisz?”. Potem nie chciał uwierzyć, że to był żart. Musiałam chyba wyglądać na odstawioną małolatę. ‘

Zupełną przeciwnością tego są podrywający nastoletni chłopcy. Ci, których poznałam, nie są tak obleśni w swoich umizgach. Zazwyczaj wgapiają się w metrze lub na ulicy, ale są też i odważniejsi. Jechałam kiedyś na kolokwium, kiedy w autobusie z Placu Bankowego postanowił dosiąść się do mnie jeden z nich.

-Przepraszam panią, czy tu jest wolne? –zapytał, na co, znad stosu notatek, rzuciłam:

-Jasne, siadaj.

I zaczął rozmowę. Że on nazywa się Oskar i z czego się uczę, że ładnie dziś wyglądam i czy możemy przejść na „ty”. Ładna pogoda, w autobusie śmierdzi, jakiej muzyki właśnie słuchałam. W końcu, że on wybiera się z kolegami po lekcjach na piwo i czy chciałabym dołączyć. Niestety, zasmucił się bardzo, gdy po pytaniu o moje liceum, uzyskał odpowiedź, że parę lat temu skończone. Zaproszenie podtrzymywał, jednak z tego wszystkiego zapomniał podać nazwy knajpy.

Tak więc to w skrócie wygląda, gdy masz 22 lata, a dają ci maksymalnie 16. Jest zabawnie, nie powiem, że nie, ale potrafi być irytująco. Przeszkadza, gdy musisz coś załatwić, a ludzie bez pokazania papierka nie chcą traktować cię poważnie. Gdy pogrywają z tobą starsi, bo myślą, że mogą. I tak dalej. Może więc teraz te panie z kolejki, które rzucają wiecznie „Wyluzuj, ja też bym teraz chciała młodziej wyglądać, za dziesięć lat docenisz” ugryzą się w język. Bo wcale nie jest powiedziane, że w przyszłości dalej będą mi odejmować parę lat. I bo najlepiej jest wyglądać na tyle, ile się ma.