Nie, nie spokojnie. Nie świadczy to o nas wbrew pozorom źle. Powiedziałbym nawet, że wręcz przeciwnie. “Za jakie grzechy, Panie Boże” Philippe’a de Chauverona owszem wyśmiewa, ale… rasizm i uprzedzenia. A tych w USA i Anglii nie brakuje. Tak jak zresztą w Polsce. Skąd jednak różnica w podejściu?
"Za jakie grzechy, Panie Boże" Fot. Materiały prasowe
Reklama.
"Za jakie grzechy, Panie Boże" Fot. Materiały prasowe
"Za jakie grzechy, Panie Boże" Fot. Materiały prasowe
“Rasizm potrafi bawić? Za jakie grzechy Panie Boże”. Tak brzmiał tytuł mojej recenzji franuskiego fimu komediowego, który podbija europejskie kina. W sumie “Za jakie grzechy, Panie Boże” obejrzało na starym kontynencie około trzynaście milionów ludzi. Dlaczego? Bo, jak już pisałem, obraz Philippe’a de Chauverona to “remedium na nasze uprzedzenia i spięcia we współczesnym świecie. To filmowa aspiryna na ból, jakim jest wciąż panoszący się w krajach tej części świata, rasizm.”
Polakom się obraz spodobał, mój tekst zachęcił grono znajomych do wybrania się do kina i każdy potwierdził, że to jeden z najlepszych filmów komediowych, jakie ostatnio widział. Niestety, nie wszystkich bawi poczucie humoru Francuzów.
USA i Anglia mówią filmowi - NIE
Dystrybutorzy w obu krajach odmówili zakupu praw do filmu, twierdząc, iż jest on zbyt niepoprawny politycznie, być może nawet rasistowski, a brytyjscy i amerykańscy widzowie w dzisiejszych czasach nie pozwoliliby sobie na śmianie się z Żydów, Arabów czy czarnoskórych. Jest tylko jedno ale - film faktycznie uderza w Żydów czy czarnoskórych, ale tych, którzy sami są rasistami! To obraz, który otwiera nam oczy i mówi - każdy może nim być, bez względu na to skąd pochodzi i jakiego jest koloru skóry.
Niestety, większość angielskojęzycznych recenzji zarzuca filmowi utrwalanie rasistowskich stereotypów, co jest absolutną bzdurą. Stereotypy budują ten film, ale są, powtórzę to raz jeszcze, wy-śmie-wa-ne!
Zdaniem reżysera „Za jakie grzechy, dobry Boże?” dzieło “przekłuwa balon uprzedzeń pompowany przez coraz popularniejszy we Francji anty-imigrancki Front Narodowy i podkreśla, iż mimo że Francuzi bywają czasem rasistami, to zdrowy rozsądek wygra i w ostatecznym rozrachunku wszyscy – bez względu na kolor skóry czy wyznanie – będą potrafili żyć obok siebie w harmonii.”
Jedna rzecz mnie w całej sytuacji cieszy. Nasz kraj, mimo że wciąż pełen jest ludzi uprzedzonych czy nieakceptujących odrębności, ten mądry film przyjął z otwartymi ramionami. I potrafi się przy nim dobrze bawić (długo nie byłem na seansie, podczas którego cała sala kinowa się śmieje), choć wyśmiewa w dużej mierze nas samych. Bo jeżeli potrafimy dostrzec w sobie złe cechy, łatwiej będzie się z nimi rozprawić. Czego życzę Amerykanom i Anglikom.
Chcesz więcej? Zapraszamy do działu Styl. Polub nas także na facebooku!
