Żyć jak mormoński misjonarz. "Na misję musimy zarobić sami, z internetu korzystamy tylko godzinę tygodniowo"

Torres: Sami zadecydowaliśmy, że chcemy służyć na misji. Napisaliśmy list do naszych przywódców Kościoła i oni przekazywali według objawienia gdzie dana osoba ma służyć.

Torres: Tak, dokładnie.

Torres: Przed moją misją nie wiedziałem za dużo o Polsce. Wiedziałem tylko, że była tu II Wojna Światowa i tym podobne. Nie miałem jednak za wielu szczegółowych informacji.

Winnie: Ja już tu jestem prawie dwa lata, kolega półtora roku. I to tutaj uczymy się języka.

Winnie: Nie za bardzo. Regułą jest dwumiesięczny kurs jeszcze w Stanach o języku polskim, o ewangelii. Po prostu o tym, jak być misjonarzem. Jednak jeśli chodzi o język, nie było to aż tak pomocne. Większość nauki opierała się na wyrażeniach typu: „Dzień dobry”, czy „Jak się masz”, było też trochę gramatyki. Będąc tu w kraju, zanurzeni w języku, w kulturze, to jest dopiero prawdziwa nauka.

Winnie: Wynajmujemy mieszkanie w Warszawie. Jest tu około 14 misjonarzy, ale są oni w różnych dzielnicach. My jesteśmy na Mokotowie, inni są na Woli, inni na Żoliborzu.

Torres: Nie wszyscy, mamy misjonarzy z Walii, Norwegii, Anglii, Austrii, Australii czy Kanady.

Winnie: Nie jest obowiązkowe. Jak powiedział Starszy Torres, my wybieraliśmy, że chcemy służyć na misji. To był nasz wybór. Mam kuzyna, który nie służy na misji. Jeśli chodzi o edukację, jeszcze nie studiowałem na Uniwersytecie, ale już jestem na liście studentów.

Winnie: Tak można powiedzieć. Poświęcamy dwa lata naszego życia Bogu i jak jesteśmy tu w Polsce, nie otrzymujemy pieniędzy za naszą służbę – jesteśmy wolontariuszami.

Torres: Nie, przed misją zarabialiśmy pieniądze. Żeby służyć na misji, powinieneś ją opłacić. Ja byłem szefem w Burger Kingu

Torres: W naszym mieszkaniu jestem tylko ja i kolega. W Polsce jest dwóch misjonarzy na jedno mieszkanie.

Winnie: Mam wtedy wysłać e-mail do domu: „Potrzebuję pieniędzy, proszę!” (śmiech).

Torres: Tak, ale jako misjonarze jesteśmy zachęcani do oszczędzania. Nie powinniśmy kupować na przykład za drogiego zegarka, tylko normalne rzeczy.

Winnie: Czasami chcielibyśmy kupić te rzeczy, ale jak powiedział kolega, musimy być zaradni. Na miesiąc mamy określoną pulę pieniędzy, więc ta część jest na bilet miesięczny, ta na jedzenie, ta będzie na nowe ubranie, jeżeli na przykład potrzebuję nowych butów czy nowego szalika.

Torres: Chyba tak, ale wierzymy że nasze powołanie jest większe. Kiedy wrócimy do domu, będziemy mogli sobie kupić takie rzeczy, ale teraz na misji jesteśmy skupieni na Bogu.

Torres: Jako misja mamy już kilka mieszkań i kiedy zmieniamy miasto, jedna osoba wymienia się z drugą.

Winnie: Misja płaci za bilety międzymiastowe, za tak zwane nasze transfery.

Torres: To był po części koszt misji, po części nasz.

Winnie: Nie za bardzo, ponieważ ludzie są ludźmi wszędzie. Wszyscy mamy te same potrzeby, wszyscy potrzebujemy przyjaciół, jedzenia, wiatru. Wszyscy też potrzebujemy karmienia duchowego, a my tu jesteśmy jako misjonarze.

Torres: Zupełnie tak, jak w każdej innej rozmowie. Czasami są zainteresowani, czasami nie.

Winnie: Nie ma żadnego specyficznego zapisu, co mamy powiedzieć. Możemy powiedzieć: „Dzień dobry, jestem Starszy Winnie, to jest Starszy Torres i rozmawiam ze wszystkimi dzisiaj o Chrystusie, co ty na to?” – może być tak prosto, ale może też być: „Dzień dobry, jesteśmy mormońskimi misjonarzami i dzisiaj prowadzimy rozmowę o naszym Zbawicielu i kim jest Zbawiciel dla ciebie” – może też być coś takiego.

Torres: Jako misjonarze budzimy się o 6:30 rano i studiujemy ewangelię czy języki. Potem chodzimy na ulicach i staramy się rozmawiać z ludźmi o Chrystusie.

Winnie: Czemu nie? Jak jest śnieg,czy deszcz, to mamy kurtki.

Torres: Jest teraz około 400 wiernych członków Kościoła w Polsce. Myślę, że to jest jeden z powodów, dlaczego tu jesteśmy. Informujemy ludzi, kim naprawdę jesteśmy.

Winnie: Tak, czasami ludzie mówią, że jesteśmy amiszami. Ale nie – mamy normalnie komórki, przyjechaliśmy tu metrem, więc nie jesteśmy amiszami.

Winnie: Nie pijemy alkoholu, nie palimy tytoniu, nie pijemy kawy. ani herbaty, nie używamy też narkotyków. Wierzymy, że nasze ciało jest darem od Boga i powinniśmy je szanować. Musimy być wolni od uzależnień. Znam ludzi, którzy zaczynają dzień od dwóch papierosów. To jest uzależnienie, oni nie są wolni.

Winnie: W każdej kulturze można znaleźć ludzi, którzy mają swoje zasady. Wielu z moich przyjaciół piło alkohol, ale wiedzieli, że ja nie piję i mieli szacunek do tego. Starali się nie pić przy mnie, pomagali mi w tym.

Torres: Dotyczy to nas jako misjonarzy. Kiedy wrócę do domu, normalnie mam Facebooka, korzystam z YouTube. Normalne życie, tylko jako misjonarze jesteśmy skupieni na Bogu. Nic nie powinno nas rozpraszać.

Torres: Co dwa miesiące mamy jedną noc, która jest nazwana „nocą kulturalną” i możemy wtedy zwiedzić jakąś atrakcję turystyczną. Widziałem między innymi kopalnię soli, bardzo mi się podobała.

Winnie: Jesteśmy na ulicy od 11 do 21.

Winnie: Mamy jeden dzień w tygodniu, kiedy robimy zakupy, mailujemy do naszych rodzin. Mamy jeden dzień w tygodniu, w którym możemy komunikować się z rodziną.

Torres: Według mnie ewangelia błogosławi moją rodzinę i chcę, żeby każda osoba na ziemi miała to samo błogosławieństwo. Jeżeli więc moje bycie w Polsce daje rodzinie większe szczęście, to mi to daje większą satysfakcję, niż bycie z nimi w Stanach.

Torres: Jestem pierwszy, ponieważ moja mama i tata są nawróconymi na Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Mój tato był katolikiem, a mama była zielonoświątkowcem.

Winnie: Tam, gdzie ja mieszkam, jestem z Georgii w Stanach, wielu ludzi nie jest z tego Kościoła, ale jednak większość moich przyjaciół jest wierzących. Wielu z nich było gdzieś na misjach, ale raczej na kilka tygodni, czy na miesiąc. Jak usłyszeli, że będę tu dwa lata powiedzieli: „Co?! Powtórz to jeszcze raz!”. Mają jednak do tego duży szacunek.

Winnie: Wszyscy się zmieniamy. Jak zaczynałem moją misję, byłem inną osobą niż teraz. Uważam, że tak samo jest u wszystkich. Myślę jednak, że nadal będziemy przyjaciółmi.

Winnie: Ludzie tu są bardzo uczciwi i bardzo otwarci. Jeżeli komuś się nie podoba, to, co mówię i jak mówię, to mi to jasno komunikują. Polacy mówią to, co myślą. W Stanach, kiedy jesteśmy w sklepie, ludzie są mili. Ale kiedy wychodzimy z niego, to pracownik mówi: „On był głupkiem, był dla mnie niegrzeczny”, chociaż tak naprawdę pokazuje coś zupełnie innego.

Winnie: Zdarza się, czasami jest tak w Stanach. W Polsce jeżeli ktoś jest niegrzeczny, to ludzie mówią ci to prosto w twarz.

Winnie: Tak, zdarzyło się, że ktoś krzyczał do nas: „Jesteście sługami szatana”. Mówiłem wtedy: „O, to nowość. Dziękuję, miłego dnia i wszystkiego dobrego”. Czasami się to zdarza, ale większość ludzi jest bardzo miła.

Torres: W Warszawie jesteśmy kilka miesięcy. Możemy tu zostać, ale możemy też zmienić miasto. To nie jest nasz wybór. Miejsce zależy naszego prezydenta misjonarzy tu w kraju. Ostatecznie wrócę już do domu w kwietniu.

Winnie: Czasami to się zdarza, ale to jest bardzo rzadkie. Przeważnie, jak ktoś wraca z misji do domu, jest to związane ze zdrowiem. Na przykład był misjonarz, który miał problem z plecami, więc powrócił do domu na leczenie. Później może z powrotem wrócić na misję. Nawet wczoraj powrócił misjonarz, który miał problem z biodrem. Będzie tutaj jeszcze na rok.

Torres: Jest zasada, że mężczyźni mogą służyć pomiędzy 18 a 25 rokiem życia. Siostry misjonarki mogą służyć całe życie.

Winnie: Po części tak. Ludzie zawsze mówią, że dobrze jest służyć na misji, ale powinieneś też uzyskać edukację. Kiedy jestem tu, jest dobrze i dużo mi to pomaga, ale jeżeli chcę być kiedyś ojcem i mężem... Jako misjonarze nie możemy chodzić na randki, nie możemy nic w tej kwestii robić.

Torres: W naszym Kościele nie ma hierarchii, działa się na zasadzie powołania. Ktoś, kto był biskupem, później może być nauczycielem dzieci. Kiedy powrócimy do domu, możemy być normalnym członkiem Kościoła, ale też możemy mieć powołanie do innej funkcji.

Winnie: Tak. Wszystko jest dokonane przez objawienie. To znaczy, że ktoś otrzymuje objawienie i na przykład mówi: „Czuję od Boga, że ty powinien być nauczycielem młodych dorosłych”.

Winnie: Tak, może.

Winnie: Tak, chciałbym studiować medycynę. Chciałbym być dermatologiem.

Winnie: Jak powiedziałem, chciałbym być ojcem i mężem.

Torres: Tak, jest to właściwie najważniejsza część. W rodzinie możemy mieć prawdziwe szczęście. Myślę, że to jest cel ewangelii, że możemy widzieć męża, żonę i dzieci szczęśliwych. To jest dla nas bardzo ważna kwestia.

Torres: To nie jest „niedobrze”. To jest osobista sprawa. Decyzja w twojej rodzinie jest pomiędzy tobą, twoim mężem czy żoną i Bogiem.

Torres: W naszym Kościele nie mówimy, że ktoś niewierzący jest zły. Ale ja widzę w swoim życiu, że kiedy mam wiarę, kiedy ufam w Boga, daje mi to większe szczęście.

Winnie: Nie jest tak, że mam z tym problem. Chciałbym jednak dzielić się ze wszystkimi szczęściem, które przynosi mi wiara. Oczywiście nie możemy nikogo do tego zmusić, a ja też nie mogę mieć wiary za inne osoby.

Winnie: Kiedy ludzie są niegrzeczni wobec nas. Kiedy byłem w Pruszkowie razem z innym misjonarzem, zdarzyły się trzy nieprzyjemne rzeczy w tym samym dniu, raz po raz. Najpierw byliśmy umówieni z ludźmi, którzy zanim się z nami spotkali wyszukali o nas jak najgorsze informacje. Był to czas wakacyjnych upałów, dlatego podczas kolejnej rozmowy ktoś zapytał nas, czy chcemy wody. Powiedziałem, że chętnie, a on wylał całą butelkę na moją i kolegi głowę. Powiedział przy tym: „Idźcie do piekła”. Później pukaliśmy do następnych drzwi i pojawił się mężczyzna z siekierą, był bardzo pijany… Ale tego samego dnia spotkaliśmy też kogoś, kto był zainteresowany rozmową. Za każdym razem, kiedy zdarzają się złe rzeczy, zdarzają się też dobre.