"Gdy jestem w depresji, diabeł przychodzi, by ze mną pogadać". O alkoholu i hazardzie opowiada słynny piłkarz

Zgadza się, tak właśnie myślę. Nawet bym nie chciał dożyć tego wieku. Emerytury się chyba nie dorobię, pieniędzy nie udało mi się odłożyć. Tak sobie myślę, choć wiem że to brzmi dziwnie, że ciężko mi będzie dociągnąć. Natomiast ja pisząc tę książkę, znaczy się – opowiadając moją historię – bardzo często się uśmiechałem. Ale nie ukrywam, były też momenty, gdy głos wiązł mi w gardle.

Na tę chwilę wszystko wskazuje na to, że nie powinno. Niemniej ja mam taki organizm, charakter, że często popadam w stany depresyjne. Wtedy diabeł przychodzi, by ze mną pogadać. Wiem, że to trochę brzmi jak słowa wariata, ale przecież ja nim w dużej mierze jestem. Normalny człowiek nie robił takich rzeczy jak ja robiłem. Więc, no, niestety, może być tak, że … (Iwan na chwilę milczy) Ale nie, nie wybiegajmy teraz tak w przyszłość.

Oczywiście, że tak. Chociaż paradoksalnie pod koniec kariery mogłem jeszcze pograć rok w Austrii. Ale jakoś odwidziało mi się to w ciągu jednej nocy. Ja generalnie robiłem wszystko by w piłkę grać jak najkrócej. Alkohol to moja największa porażka. Druga to hazard, ale na tym nie koniec. Należałoby do tego dodać moje podejście do treningów, do rehabilitacji. Dziś ja też czasami ulegam namowom i krytykuję to, co robi Patryk Małecki. A potem tak sobie myślę, że ja w jego wieku miałem dużo więcej na swoim sumieniu.

Na pewno swego czasu uchodziłem za wielki talent. Ale ja musiałbym w takich klubach być cały czas prowadzony za rękę. Być może teraz jest nieco łatwiej bo pojawiły się pewne instytucje, jak PR czy menedżerowie. Pojawili się ludzie, którzy pomagają piłkarzom określić swoją drogę.

Rzeczywiście gra podobnie do mnie z czasów, gdy jeszcze miałem zdrowe wszystkie części ciała. Oczywiście przy zachowaniu wszystkich proporcji bo on jest dziś jednym z najlepszych piłkarzy świata. Ale fakt, ta sama agresja, bezkompromisowość w grze, do tego skuteczność.

To jest absolutnie bujda na resorach. Myślę, że teraz jest większa świadomość co powoduje alkohol, czym to się kończy, w klubach są wyspecjalizowani lekarze. W naszych czasach nie było z kolei tylu rozrywek, by można było inaczej spędzać czas. Dlatego w porównaniu z tym co mamy dziś, ja i moi koledzy piliśmy dużo więcej.

Tak, chociaż też nie do końca. Mieliśmy rodziny, do tego gdzieś można było wyjechać. Tyle że my zarabialiśmy takie pieniądze, że nie było nas stać na żaden wyjazd do ciepłych krajów. Tak jak teraz jeżdżą piłkarze – na Cypr czy nawet do Dominikany – my nie mogliśmy. Ale wydaje mi się, że pod jednym względem mieliśmy lepiej. Byliśmy na pewno bardziej zintegrowani, lubiliśmy się, była całkowita beztroska. Pieniądze płynęły szerokim strumieniem i tak na dobrą sprawę nie były tak wiele warte. Do tego my w Krakowie byliśmy wszyscy z jednego miasta. Stale ze sobą przebywaliśmy, mieliśmy różne pomysły, większość była głupich, szalonych. Ale niech pan zaznaczy, że nie wszyscy piłkarze pili. Po prostu jak chciałem gdzieś iść, zawsze miałem kompanów.

Jasne, że tak. Wielu z nas znało się z cinkciarzami, takie były czasy. Do tego na porządku dziennym były imprezy z artystami, choćby z aktorami Starego Teatru.

Różnie. Ale na ważnych turniejach, gdy mieliśmy kilka dni przerwy, zazwyczaj puszczali nas w miasto. - Tylko się nie upijcie – mówili. Radzili poprzestać na jednym piwku. Ale my, wiadomo, zazwyczaj waliliśmy po pięć albo i dziesięć. Może pan napisać, że to była taka wewnętrzna chęć oszukania trenera.

Smuda zastąpił Adama Nawałkę, przyszedł do Wisły i zaproponował mi miejsce w sztabie. Ale ja nie chciałem. Wiedziałem, że on jest ciężkim człowiekiem. Wydaje mi się, że wtedy już powoli wyczerpywała się formuła prowadzenia zespołu przez Smudę.

I tak, i nie. Tak, bo pamiętam Smudę z Widzewa Łódź, gdzie odnosił sukcesy i ekipę miał barwną, lubiącą zabalować. Taką i do tańca i do różańca. W Wiśle Kraków podobnie, też piłkarzy tak bardzo nie kontrolował. A potem nagle zaczynała pojawiać się presja a Franek przestawał być sobą. Najpierw po raz drugi w Wiśle, potem w Legii a teraz apogeum pojawiło się w reprezentacji. On chyba nie spodziewał się takiej presji ze strony mediów. Nie jest do końca sobą, nie postępuje w zgodzie ze swoim charakterem. Jest zagubiony, nie wie jak rozwiązywać problemy. On stara się być konsekwentny, ale swoimi decyzjami wszelką logikę rujnuje.

Dokładnie. Mogę iść o zakład, że jakby chodziło o kluczowego piłkarza reprezentacji, jego reakcja byłaby zupełnie inna. A tak, kto wie, czy przy okazji nie pozbył się po prostu pewnego problemu. Nie będzie musiał szukać dla niego miejsca na lewej pomocy.

Nie, w zasadzie wtedy Krzyśka poznałem.

Oczywiście, że przepraszałem. Ja generalnie zamykałem się, leczyłem moralniaka. Ale różnie to bywało. Przede wszystkim nie chciałem, żeby moje dzieci wiedziały. Dlatego do domu często wracałem po kilku dniach, gdy byłem już trzeźwy. Ale z czasem przyszły pobyty w szpitalach, detoksykacja i one się dowiedziały. Ale dzieci jak to dzieci, wszystko wybaczają.

Oj, tak.Tak. Bartek ma rację.

Najgorsze jest ich połączenie. Wie pan, ja miałem tak, Najpierw żeby pójść grać, musiałem się trochę napić. Grałem, grałem, w końcu przegrywałem i potem piłem by utopić smutki, żale. Takie błędne koło. Zresztą ja przeszedłem przez wszystkie nałogi bo też do tego palę jak smok. Paleniem na szczęście nikomu tak nie zaszkodziłem, gdzieś najwyżej kogoś zadymiłem. Ale nie miało to aż takiego wpływu na życie bliskich mi osób.

Pewnie wyszedłbym teraz przed domek, podziwiał krajobraz i myślał jak pięknie byłoby dożyć siedemdziesiątki (śmiech).