Dlaczego mój chłopak nie chce iść do „knajpy roku” ?

Nie jestem oszczędna. Przeciwnie. Wywalam sporą część krwawicy na miłe doświadczenia. Wejściówki, treningi, wycieczki, przeróżne jedzeniowe przyjemności. Nie gromadzę pieniędzy, nie odkładam. Póki co nie muszę i nie myślę o tym. Jakiś czas temu jednak, zauważyłam, że jako konsument codziennie biorę udział w swego rodzaju głosowaniu. Wybierając zakupy na Hali Mirowskiej głosuję na niezależnych przedsiębiorców, kupując w Biedrze – na Jeronimo Martins. Idąc do Kaskruta zrzucam się na pensję kucharzy, którym z miesiąca na miesiąc ciągle nie brakuje fantazji – a także szacunku dla diety roślinnej. Dlatego też w zasadzie chętnie wybrałabym się do docenionego Zielonego Niedźwiedzia, zobaczyć co tam mają w karcie i dlaczego właśnie to miejsce zostało wybrane Knajpą Roku przez znajomych redaktorów i smakoszy z Wyborczej. Chłopak mnie tam jednak nie zabierze na randkę. Będę musiała go zaciągnąć. Tytuł "Knajpy Roku" spowodował, że tam w tym miejscu urosła lifestyle'owa bariera - która na wielu zadziała jak magnes. Będzie wypadało się tam pojawić w swojej najlepszej, wypastowanej wersji.

Mój chłopak nie czuje się dobrze w miejscach, w których obok snobuje się Rysiek Kalisz. To taka pozostałość pewnie po czasach, kiedy miał jeszcze długie włosy. Mi jest w zasadzie wszystko jedno, czy w knajpie spotkam Beyonce, Gulczasa, czy ekipę z pobliskiego placu budowy.

Liczy się to, co dostanę na talerzu, (trochę mniej już jaki to będzie talerz) jest też dla mnie ważne, żeby obsługa była kompetentna i gościnna. Ukochany jednak się buntuje na zjawisko, które opisał jakiś czas temu Maciek Nowak, w rozmowie z Anną Wittenberg.

Wiem, że restauracja to też swojego rodzaju produkt. Narobiłam sobie trochę złej karmy pracując dla agencji reklamowej. Restaurację jak każdy produkt trzeba skierować do konkretnej grupy docelowej, zaprojektować identyfikację wizualną, wnętrze – teraz od wszystkiego są profesjonaliści. I oni potrafią to robić naprawdę dobrze, a ja potrafię to docenić, bo piękne szyldy kocham, tak samo jak świetne wnętrza. Problem jest, kiedy okazuje się, że to wszystko tylko lukier (czy też dla tych co wolą wytrawnie – panierka) na wierzchu, w kuchni, szczytem fantazji jest ozdóbka z kiełków, a obsługa jest zestresowana i nieuprzejma. Wtedy wszystko jedno, czy knajpa jest targetowana pod białe kołnierzyki, czy Jana Kowalskiego - będzie, mówiąc potocznie - po prostu lipą.

„To jest drogie, a więc nasze” pokazuje klasa wyższa. A ja wiem, że za chwilę będziemy się z tych kwadratowych talerzy śmiać tak samo, jak teraz z garniturów na otwarciu McDonald's w Sezamie, w 1992 roku. Wartością nadrzędną, w każdym biznesie z sektora HoReCa jest przede wszystkim gościnność, klimat który sprawia, że w danym miejscu zostawiasz serce. Ulubiony kelner, który zna cię już z imienia i pamięta po co przychodzisz rano. Dlatego drodzy restauratorzy – nie stawiajcie na łupkowe talerze, dobry image i modne smaki . Szanujcie swoich dobrych kelnerów, nie zwalniajcie ich co sezon. Kucharzy doszkalajcie i otwierajcie im głowy na nowe smaki – także płacąc godziwie – żeby mogli skosztować u konkurencji, przynieść nowe inspiracje. Zaszalejcie i dajcie im umowę o pracę. Bądźcie gościnni i zawsze się starajcie. Wtedy ludzie zostawią u was serca i nie znikną tak szybko, jak zniknie trend. No i może mój chłopak weźmie mnie na randkę do jakichś „białych obrusów” nie przerażony przerażeniem obsługi.