Odsłaniamy prawicowe poglądy. To niepokorni dziennikarze zajmują się promowaniem środowisk LGBT!

Jednym z zadań prasy jest edukowanie. Pod tym względem tygodnik "W sieci" zdecydowanie się spisał. Jaka płynie nauka z demaskatorskiego tekstu o "odkrywaniu Grodzkiej"?

Dowiedziałam się dzisiaj, że mam prawo wiedzieć z kim Anna Grodzka je i śpi. Odmawianie mi tych informacji jest jak pogwałcenie podstawowych zasad demokracji. Rozumiem, że w myśl tej zasady tekst o Annie Grodzkiej był dopiero początkiem wielkiego cyklu o odkrywaniu. W tym momencie dziennikarz "W sieci" czatuje pod oknem Piotra Dudy czy Bronisława Komorowskiego, by sprawdzić, czy aby na pewno prowadzą przykładne małżeńskie życie.

To w końcu ważne i powinnam wiedzieć, czy osoby schlebiające konserwatywnym wartościom same żyją w zgodny z nimi sposób. Co się dzieje w domach kandydatów, gdy okna nie są szczelnie zasłonięte? Czy przechadzają się po swoich pokojach w strojach męskich, czy damskich? Czy brama wjazdowa im się zacina oraz jaki mają kolor samochodu. OK – w przypadku Komorowskiego będzie to o tyle trudne, że jest on urzędującym prezydentem, dlatego podglądanie go może wymagać nieco większej ekwilibrystyki, ale dla dziennikarza śledczego tygodnika "W Sieci" nie ma przecież rzeczy niemożliwych.

Kolejną sensacją na miarę afery Watergate było ujawnienie obscenicznych praktyk seksualnych wieloletniego partnera posła Biedronia. W tym przypadku na trop afery wpadł dziennik "Gazeta Polska". Solidną robotę wykonał informator. Zarejestrował się bowiem na ogólnodostępne forum dla gejów, na którym to znalazł  profil Krzysztofa Śmiszka (jak napisała GP człowieka "występującego w roli chłopaka Roberta Biedronia"). Właściciel profilu wawaevil na portalu gayromeo.com lubi niegrzeczne zabawy. Skąd wiadomo, że profil należy do Śmiszka? Bo jest on opatrzony zdjęciem pana Krzysztofa – proste!

Nie można odmówić dziennikarzowi obiektywizmu, wszak próbował się skontaktować z Lalką Podobińską, rzekomą partnerką Anny Grodzkiej. Wysłał do niej nawet zestaw pytań, który za zgodą adresatki został opublikowany na fanpage'u stowarzyszenia Trans-fuzja.

Naprawdę, nie potrafię zrozumieć dlaczego pani Podobińska nie zdecydowała się odpowiedzieć na te pytania. Są to przecież standardowe kwestie, które porusza się w wywiadach, zwłaszcza, gdy dotyczą osób startujących na najwyższy urząd w państwie. Wszak niebagatelne znacznie ma fakt, czy przyszły prezydent je śniadania samotnie czy w towarzystwie.

Jednym z moich największych odkryć jest natomiast fakt, że zdaniem publicystów tygodnika "W Sieci" w Polsce większe szanse na zdobycie prezydenckiego fotela ma transseksualna kobieta niż heteroseksualny mężczyzna w średnim wieku, biznesmen. Z tekstu wynika bowiem, że całe zamieszanie związane z operacją zmiany płci zimną kalkulacją. Cynicznym oszukaniem wyborców, byleby tylko dostać się do polityki.

Władza jest przecież nie lada pokusą, z pewnością na tyle pociągającą, by zmienić dla niej płeć, narazić się na publiczny ostracyzm, drwiny, niewybredne komentarze, żenujące okładki, bycie prezentowanym przez oponentów w odhumanizowany sposób (słynne Grodzkie), stracić czy nadszarpnąć relacje z rodziną. Po co to wszystko? Dla stuprocentowej pewności, że zostanie się wybranym na urząd prezydenta. W końcu dorośli mężczyźni, którzy zdecydowali się na operację zmiany płci są w Polsce czarnymi końmi w każdych wyborach. Społeczeństwo głosuje na nich jak zahipnotyzowane. I właśnie dlatego psim obowiązkiem dziennikarzy jest zdemaskowanie każdego, kto podstępnie zmienia się w transseksualistę, by zwiększać swój elektorat.

Czyli nie zgadzamy się na parady gejów, nie pozwalamy na ich małżeństwa nie chcemy ich widzieć w przestrzeni publicznej, ale jednak chcemy? Owszem, ale w bardzo konkretny sposób, taki, który odziera mniejszości z jakiejkolwiek prywatności, który ma udowodnić, że to sodomici, zbereźnicy, kłamcy i zboczeńcy. Tylko jeśli narracja poprowadzona jest tym torem, dla przedstawiciela mniejszości jest miejsce w społeczeństwie.

Zabawne, że prawicowe tuzy intelektualne prawicy wątpią w prawdziwość zmiany płci Anny Grodzkiej tylko dlatego, że nigdzie publicznie nie przyznała, że ucięła lub nie ucięła penisa. Przecież to jest rozumowanie na poziomie przedszkolaka - masz fiutka jesteś chłopakiem, nie masz jesteś dziewczyną. Na nic tłumaczenia, na nic tyrady o płci kulturowej. A nie, zapomniałam, gender to przecież też sekta.

Publicyści "W sieci" co najmniej trzy razy tłumaczą się w tekście, że nie kieruje nimi brudna ciekawość, tylko misja społeczna. Nie widzę tu żadnej misji. W tekście o Annie Grodzkiej jest stek kłamstw. Zdjęcie zaprezentowane w materiale jest fotografią domu Lalki Podobińskiej, a nie Anny Grodzkiej. W posesji mieszka nie tylko Podobińska i jej matka, lecz także mąż pani Lalki. No sodoma i gomora!

Żenujące jest to, że trzeba o tym pisać i tłumaczyć w jakich prywatnych stosunkach pozostają bohaterzy tej tragifarsy. Lalka Podobińska oświadczyła na swoim Facebooku, że razem z mężem składają pozew przeciwko tygodnikowi "W Sieci".

I szczerze ją podziwiam z jaką cierpliwością i kulturą osobistą znosi zamieszanie w okół swojej osoby.

Dlatego tym bardziej chybiony jest argument, że Grodzka afiszuje się ze swoją płcią i dlatego zweryfikowanie prawdziwości jej przemiany jest niezbędne. Dziennikarze "W sieci" pomylili dziennikarstwo śledcze z cyklem "z kamerą wśród zwierząt", tylko że w tym układzie, to zwierzęta trzymają kamerę.