"Jestem zbyt stary, żeby nie być szczerym". Robert Janowski, jakiego jeszcze nie znaliście

Ale nigdy się nie czułem rockandrollowcem, dlatego chyba odstawałem od tego składu. Miałem inny sposób myślenia, ubierania się, W odróżnieniu od pozostałych chłopaków z zespołu nie umiałem żyć "tu i teraz", myślałem o swojej przyszłości i nie były to marzenia o egzystencji w trasie. Już od dzieciństwa wiedziałem, że jestem przygotowywany na ważniejszą rolę w swoim życiu: rolę ojca. I bardzo chciałem doczekać tego momentu.

Raz przeżyłem taką trasę. I później się trochę tego przestraszyłem

Po takich tabletkach, jakie wtedy zażyłem, też by pan usnął... To był jeden z moich wybiegów. Nie chciałem uczestniczyć w niekończących się libacjach, więc zażywałem środki nasenne. Szybko odpływałem, ale przynajmniej budziłem się później trochę bardziej szczęśliwy niż reszta. (śmiech)

Tak. Byłem na pierwszym roku studiów, kiedy zaczęły się ruchy protestacyjne. Dostaliśmy od uczelni polecenie, żeby wracać do domu. Ale my nie chcieliśmy wracać. Z pięcioma setkami innych studentów zabarykadowaliśmy się na Rakowieckiej w głównym budynku uczelni. To była pełnia lat 80-tych. Wtedy dojrzewaliśmy politycznie, uciekaliśmy przed milicyjnymi sukami, robiliśmy słynne zadymy na Starówce. To nie były beztroskie czasy. Chociaż także bohaterskie.

Na szczęście pociąg w ostatniej chwili zjeżdżał na inny tor... Ale przyznaję, kolega o tym do końca nie wiedział. To była akcja odwetowa – banda, z którą wtedy walczyliśmy wcześniej zamknęła mnie w piwnicy i obsypała żywymi pająkami. Związanego. Mógłbym przytoczyć wiele takich historii. Należę do ludzi, którzy mieli jeszcze podwórko.

Były bandy i fajna, zdrowa rywalizacja. Robiliśmy też inne rzeczy, które dzisiaj można by uznać, za głupie. W moim miasteczku, Sochaczewie, płynie rzeka Bzura. No więc, kiedy przychodziła wiosna, robiliśmy zawody, kto się potrafi dłużej utrzymać na krze. Przegrywał ten, kto wpadał do wody, a wygrywała osoba, która potrafiła najdłużej utrzymać się na dryfującym kawałku lodu...

W Sochaczewie mieliśmy klub garnizonowy. Tam było wszystko. Od gry na gitarze, przez pianino, grę w bilarda czy tenisa. Był dyskusyjny klub filmowy, uczyliśmy się zasad bilarda. Przyjeżdżały do nas na koncerty gwiazdy z pierwszej, drugiej i trzeciej ligi. Niektórzy z nas wcześniej o ich istnieniu nawet nie wiedzieli. Uruchomiała się w nas wyobraźnia, która powodowała, że człowiek się zmieniał. Po drodze jeszcze chciałem być lotnikiem, geografem, interesowałem się biologią.

Mogłem zostać starszym sierżantem. To nie było trudne. Mój ojciec był oficerem, całe życie przebywałem na "wojskowych blokach". Mało brakowało, a wybrałbym szkołę wojskową. I to wyłącznie z lenistwa. Dzisiaj pewnie byłbym pijakiem i z kolegami jeździł na ryby w czapce nasuniętej do połowy czoła.

Te ruchy powodują uruchomienie fali perystaltycznej. Biegnie ona przez cały układ pokarmowy. A proszę pamiętać, że kolka u konia to poważna sprawa. W każdym razie, stanąłem na przeciwko tego konia, fala rzeczywiście poszła... prosto na mnie, bo mój mistrz celowo nie powiedział mi, że trzeba stanąć trochę bokiem.No i... dostałem strzał końskiego łajna prosto w głowę. Dziesiątki kilogramów gówna trafiło w moją twarz i klatkę piersiową. Odrzuciło mnie na ładnych parę metrów, proszę uwierzyć –  żaden karabin nie ma takiego silnego odrzutu. Na szczęście nic mi się nie stało, ale ostatecznie koń wyzdrowiał.

Tak. Teoretycznie fani Oddziału mogli zobaczyć, jak ich idol odbiera cielaka w oborze, lub robi cesarkę świni (śmiech).

Nie wpadamy do siebie co niedzielę na obiady, ale kiedy dwukrotnie byłem u niego w programie, zachowywał się jak prawdziwy kolega.

Przyzna Pan, facet w trykocie nie wygląda fajnie... Poza tym byłem zupełnie zielony jeśli chodzi o taniec. Wokół mnie śmigali zawodowi tancerze, bardzo młodzi ludzie. Ja się trochę ich wstydziłem. A nastolatkiem już nie byłem, kiedy rozpoczęły się castingi, zbliżałem się już do trzydziestki.

Podczas przesłuchania, tak mi się intensywnie przyglądał, że miałem wrażenie, że zagląda mi niemal do gardła.. Ale od początku byłem pewien, że wzbudziłem jego zainteresowanie. Jednocześnie myślałem, że nic z tego nie wyjdzie. Przez ten trykot właśnie.

Wszystko odbywało się na terenie AWF-u. Spaliśmy w akademikach, mieliśmy do dyspozycji wszystkie hale sportowe, hale do ćwiczeń, sale do zajęć aktorskich, akrobatycznych, wokalnych. To była dobra metoda. Józefowicz miał świadomość, że jeśli nie odseparują nas od świata, to się gdzieś wszyscy rozproszymy.

Ma taką naturę. Myślę, że gdyby miał inną, to nie opanowałby tego przedsięwzięcia. Pod koniec selekcji z 90 kandydatów zostało 40 osób. Dzięki niemu do dzisiaj mam olbrzymi szacunek do sceny i publiczności.

Ale to my zagraliśmy w kultowym spektaklu. Spotkaliśmy się również z olbrzymim ostracyzmem. W tamtym czasie, na fali popularności "Metra"  dostałem nawet propozycje zagrania Hamleta. Ale nie zagrałem, bo zaprotestował właśnie zespół Teatru.

To było zaraz po tym, jak "NY Times", napisał, że "Metro" to słaby spektakl. W ogóle nikt nie spodziewał się tego, że będziemy mieli takie złe recenzje. To było wtedy odbierane w kategorii skandalu. Pod "New York Timesem", broadwayowskie zespoły artystyczne zorganizowały pikietę. Ramię w ramię szły z nami zespoły z "Upioru w Operze", " Kotów". Naprawdę poczuliśmy wtedy olbrzymią solidarność artystyczną.

Ale my młodzi tego nie wiedzieliśmy. Podział zysków odbywał się przy stoliku za naszymi plecami. I najwyraźniej te rozmowy nie zostały przeprowadzone mądrze. Ale my mieliśmy poczucie, że wykonaliśmy kawał dobrej roboty. Amerykańskie środowisko zresztą potraktowało nas jak kolegów. Mieliśmy broadwayowskie stawki, opiekę związków zawodowych.

Ze dwa, albo trzy razy. Ale jakoś przetrwaliśmy. Zawsze przy okazji jakichś rozgrywek politycznych, chociaż przecież nie jesteśmy takim programem. Zawsze chcieliśmy przede wszystkim dostarczać ludziom rozrywki. U nas ma być lekko, łatwo i przyjemnie.

Myślę, że telewizji szkoda byłoby rezygnować z dwudziestoletniego formatu. A poza tym jesteśmy chyba jedynym programem rozrywkowym w "Jedynce".

Nie warto, ale jestem zbyt stary, żeby nie być szczerym. Nie jestem hipokrytą. Nie zamierzam fałszować rzeczywistości. To jest kwestia wartości, wychowania, kindersztuby. Albo bronisz swoich wartości, albo stajesz się w końcu flakiem.

Przez ostatni rok pracowałem w WSiP w Rzeszowie. I dałem sobie radę. To było dla mnie ekscytujące doświadczenie. Zdawałem sobie sprawę, że studenci musieli zmierzyć się również ze swoim wyobrażeniem na mój temat. Moją rolą było ułatwić im uwolnienie się od stereotypowego myślenia. Po godzinie występu przed władzami uczelni dostałem propozycję pracy. To było dla mnie bardzo przyjemne zwycięstwo.

"Przypadki" chodzą po ludziach (śmiech). Mam nadzieję, że to życie czymś mnie zaskoczy!