Te błędy w podejściu do polityki popełnia zbyt wielu ludzi. Otwórz mapę, trochę policz i zastanów się, komu ufasz

Przytaczam tę historię, bo świetnie obrazuje ona, jak rzadko sięgamy do wiedzy, którą zdobywało się już od szkoły podstawowej. Mój znajomy zupełnie zapomniał, jak wygląda mapa Europy i jaka jest skala wielkości poszczególnych państw, a może się pochwalić wyższym wykształceniem i cieszy się odpowiedzialną pracą w dużej korporacji. Jak częste są więc tego typu błędy wśród osób, które mają słabsze wykształcenie, można się tylko domyślać.

I jeśli jest się politykiem, można się z tego tylko cieszyć. Bez problemu da się bowiem wmówić wyborcom populizmy tego typu, że nawet najmniejszy i słabo zaludniony kraj może szybko stać się światową potęgą. Albo, że już nią jest, choć na mapie jest małą kropką przy "trzecim świecie", którym przy okazji można nazwać potężne Chiny, Indie, Rosję, Brazylię itd. Jeśli ktoś nabierze się już na skalę wielkości, na pewno nie będzie brnął dalej szukając wiedzy o różnicach demograficznych i gospodarczych. Można mu wmawiać kolejne polityczne bzdury.

To, że coraz więcej z nas jest na bakier z podstawową wiedzę geopolityczną szczególnie widać po kłopotach idei zjednoczenia Europy. Silnie zaznaczona na mapie Unia Europejska (lub inny tego typu sojusz) to dla Europejczyków jedyna szansa, by w przyszłości nie wyglądać na kwiatek do kożucha dla potęg z obu Ameryk, oraz wschodzących mocarstw azjatyckich, czy arabskich. Są większe, ludniejsze i zaraz będą od Europy bogatsze. I nawet takie Niemcy będą wyglądały przy nich niczym taki Liechtenstein. Równie bogate, co maleńkie i nic nie znaczące...

Jeśli ktoś chce dziś błysnąć w typowej dyskusji o polityce, bez problemu uczyni to konstatacją, że "media kłamią". Kto ma nieco silniej określone sympatie polityczne, ten doda jeszcze nazwy kilku redakcji, ale w każdej takiej dyskusji najbezpieczniej wyjść zarzucając kłamstwa absolutnie wszystkim. Od "Gościa Niedzielnego" po "Twój Weekend"!

Kto więc nie kłamie i można mu wierzyć w kwestii polityki? Daliśmy się nabrać, że taki jest internet. Szczególnie media społecznościowe, które tworzone są przecież przez każdego użytkownika z osobna i dają dostęp do najróżniejszych poglądów. Teoretycznie to prawda, ale z każdą chwilą najpopularniejsze social media zmieniają się w narzędzie, które byłoby spełnieniem marzeń Hitlera i Stalina.

A wspomniany również Stalin byłby dziś pewnie szczególnie zadowolony, bo miałby powody do dumy ze swoich spadkobierców na Kremlu, którzy aktualnie rządzą w internetowej propagandzie. Bano się, że Rosjanie zechcą przejąć kontrolę w Europie siłą. Tymczasem oni skutecznie robią to manipulując opinią społeczną za pomocą sieci. Użytecznych dla siebie ludzi forsując na szczyty władzy w coraz to większej liczbie państw. Od Europy Wschodniej po samą Amerykę.

Co jest "narodowe"? Co "publiczne"? Co "obywatelskie", a co "państwowe"? Gdyby to były zajęcia z języka polskiego w podstawówce, pewnie większość uczniów odpowiedziałaby, że między tymi określeniami nie ma różnicy. Przynajmniej nie w języku dnia codziennego. Różnic między tymi pojęciami mogą szukać co najwyżej prawnicy i politolodzy.

Niby to proste, a jednak staliśmy się podatni na używanie tych określeń do bardzo łatwego manipulowania społeczeństwem. Jak? Wystarczy wsłuchać się w język obecnej ekipy rządzącej, która wiele spraw i rzeczy przemianowuje na "narodowe". Narodowe jest wszystko to, gdzie władza potrzebuje nie tylko poklasku, ale i wsparcia obywateli ich pracą lub pieniędzmi. Ot, choćby narodowe stają się media, od opłacania których nie ucieknie nawet ten, kto nie ma żadnego odbiornika. Narodowe są też kosztowne rządowe programy, czy polityka kulturalna i historyczna. Narodowe jest to, czym obywatel ma się interesować.

Tym, że "publiczne pieniądze" nauczyliśmy się traktować jak coś, co do nas nie należy, a "dług publiczny" jak coś, czym nie należy się przejmować, bo nie my go spłacimy, warto poświęcić osobny rozdział. I przypomnieć chyba najszczersze słowa, jakie kiedykolwiek w historii padły z ust polityka...

Choć Margaret Thatcher była konserwatystką, od 33 lat ten cytat przypominają równie chętnie wszyscy, którzy są w polityce uczciwi, niezależnie od tego, czy są to lewicowcy, prawicowcy, antysystemowcy lub nawet anarchiści. To chyba wystarczający powód, by w te słowa uwierzyć i je zapamiętać. A także, by zrozumieć wreszcie, że wydawane przez władzę pieniądze należą do zwykłych ludzi i to oni – a nie politycy – mają dziś gigantyczne długi.