Nienawidzisz Sylwestra? Kogo to obchodzi! O kompleksie ostatniego dnia roku

Tematyka okołosylwestrowa co roku dostaje mnóstwo czasu antenowego oraz odpowiednio dużo linijek na portalach i w grudniowych numerach magazynów. Trudno się zresztą dziwić, okres między Świętami, a ostatnim dniem roku to czas, kiedy trudno o sensacje czy gorące newsy. Bankiety i sztuczne ognie stają się więc idealną zapchajdziurą. Ten połowicznie sztuczny zamęt powoduje, że noworoczne wyjazdy i bale zamieniają się w nieodłączną część koleżeńskich small talków.

– Nie przepadam za domówkami, z klubów już wyrosłam, a średnia wieku na tak zwanych „Sylwestrach kulturalnych”, organizowanych w teatrach to jakieś 50 lat. Nie przeszkadza mi to, że w tym roku po raz kolejny nie będę robiła niczego spektakularnego, tylko zostanę w domu z psem i chłopakiem. Drażnią mnie tylko te pełne współczucia spojrzenia, którymi ludzie obdarzają mnie w pracy, kiedy mówię, że Sylwestra spędzam w domu. Dalszym znajomym przecież nie będę wykładała dlaczego wybrałam tak, a nie inaczej, a przez ten charakterystyczny wzrok i ton głosu zaczynam się czuć jak trędowata. Trochę może przesadzam, no w każdym razie, jakby coś było z tobą mocno nie tak – tłumaczy mi pracująca w agencji reklamowej Marlena.

Prawo stada
Brak oryginalnych planów sylwestrowych i następujący po nim brak spektakularnych opowieści w pewnym sensie wyklucza ze wspólnoty, w obrębie której mogłoby dojść do wymiany pozornie różnych, ale jednak w jakimś stopniu podobnych doświadczeń.

Niektóre z plemion Indian Ameryki Północnych w sytuacjach, w których dochodziło do nadużycia przyjętych przez społeczność niepisanych reguł związywały delikwenta, który odważył się je złamać. Następnie na jego oczach zbiorowość niszczyła cały jego dobytek. Po tej nauczce plemię dawało buntownikowi nowe rzeczy i budowało tipi, demonstrując tym samym siłę wspólnoty i marność jednostki. Dziś nie dyscyplinujemy już w ten sposób krnąbrnych członków społeczeństwa, pozostaje nam tylko wymowne uniesienie brwi czy współczujący ton, którym często nawet nieświadomie przemawiamy w obronie obyczajów większości.

Społeczeństwo antyklubowe?
Zdaje się, że problem wielu osób polega na nietrafionym wyborze miejsca, w którym spędzają Sylwestra. Jeśli jesteśmy nieczęstymi gośćmi w klubach, a ostatni raz bawiliśmy się dobrze na imprezie w 2007 na osiemnastce koleżanki, można podejrzewać, że 31 grudnia w czerwonym okienku kalendarza i nowe buty niewiele tu zmienią.

– Myślę, że mało osób w Polsce potrafi naprawdę dobrze bawić się w klubach. Mam też wrażenie, że chodzenie na imprezy jest uważane, zwłaszcza w większych miastach za formę rozrywki, którą wypada się chwalić. Żeby dobrze bawić się na mieście trzeba moim zdaniem lubić tańczyć i być otwartym na poznawanie nowych osób. Poznawanie, nie znaczy podrywanie za wszelką cenę, niedobrze mi jak widzę ludzi przychodzących na imprezę, nie żeby się pobawić, tylko, żeby przygruchać sobie kogoś na jedną noc. W Sylwestra jest tak samo, a nawet gorzej, bo do klubów ściągają też ludzie, którzy zupełnie nie czują tego klimatu i liczą, że coś się wydarzy, bo oto wyszli na miasto w najlepszych ciuchach – frustruje się 29-letnia Monika, bywalczyni stołecznych klubów.

Czy poprzebierani w te wszystkie cekiny, z przesadzonymi, jak w „Pytaniu na Śniadanie” makijażami i tańczący pod wpływem środków odurzających, nie bierzemy przypadkiem udziału w nie do końca dla nas jasnych, rytuałach? Być może szalona, sylwestrowa zabawa jest czymś więcej niż kolejną imprezą i służy nam do odgrodzenia się od tego, co było i zaczęcia nowego roku z wiarą w przyszłość. W prymitywnych społecznościach zmiany bez rytuału przejścia nie były możliwe. Może mamy ze swoich przodków więcej, niż jesteśmy skłonni przyznać.