Dzielą się miłością, randkami i zdjęciami dzieci. Internetowi ekshibicjoniści? "Trzeba czynić świat ładniejszym"

Zakochany wyjaśnia, że strona pary nie spotyka się z negatywnymi reakcjami: – Raczej z życzliwością, ludzie zostawiają pozytywne komentarze, chwalą design strony. Nasz blog krąży masowo w sieci od niedawna.

Patrząc na ich wpisy, można się zastanowić: czy nie pokazują ludziom zbyt dużo? – Zatrzymujemy ogromny kawałek tortu dla siebie, duża część przeżyć zostaje tylko dla nas, zachowujemy swoją intymność – zapewnia Kamil. Kochająca się para nie ma również problemu z ustalaniem, czy coś nie będzie zbyt osobiste, by zamieścić to w internecie. – Notki na blogu piszemy na zmianę, uzgadniamy o czym pisać, jeśli to mają być sprawy bardzo osobiste, rozmawiamy o tym – dodaje Kamil. Mężczyzna nie ma żadnego problemu z tym, żebyśmy pokazali szerszemu gronu odbiorców bloga ich bloga, ani z tym, by z nami o tym rozmawiać. Są szczęśliwi i otwarci.

Tak naprawdę, każdy z nas jest trochę "ekshibicjonistą", ale nie ma w tym nic złego. – W łagodniejszej wersji wszyscy tak mamy i nie można ludzi potępiać za to, że udostępniają swoje przeżycia, byle było to umiarkowane – zaznacza profesor. Zachowanie umiaru jest o tyle ważne, że w internecie ludzie dzielą się nawet swoją intymnością, przeżyciami

erotycznymi. – Niektórzy w sieci są tak otwarci, że ja już bym się na to nie odważył – zaznacza profesor.

Jednak tak skrajne zachowania nie wynikają już zazwyczaj z potrzeby dzielenia się. – Gracjan robi sobie zdjęcia nawet, kiedy robi kupkę. To, oczywiście, skrajna granica osi dzielenia się, absolutny szczyt narcyzmu – tłumaczy prof. Nęcki.

Czasem jest też inny powód zamieszczania w sieci swoich przeżyć: chęć porównania się. Chcemy zobaczyć, jak jest temu, a jak tamtemu, i jak wypadają w porównaniu z nami. – Ale temu samemu służą plotkarskie gazety, to nic nowego – podkreśla psycholog.

Jak sam przyznaje, zaczął pisać, bo "zawsze w głowie miał gdzieś tam myśl, żeby opowiadać o tym, co dzieje się dookoła niego". Bezpośrednią iskrą do rozpoczęcia blogowania była córka. – Kiedy zamieściłem pierwszy wpis, podobało mi się, że potrafię tak dużo pisać, bo córka, o której pisałem, dawała mi tak dużo przeżyć – opowiada nam

bloger. – Ludzie lubią się uzewnętrzniać i ja też przyznałem, że mam taką potrzebę.

Z początku na bloga "Ojca Raj" wchodzili tylko znajomi i rodzina wicenaczelnego sport.pl. Ale gdy zaczął pisać o problemach, chorobie jednej z córek, okazało się, że czyta go o wiele więcej osób. – Ujawnili się ludzie, którzy po prostu nie zostawiali komentarzy, setki czytających – mówi nam Raj. Usunął tylko jedną notkę: z zamieszczonym tam porozumieniem rozwodowym, na prośbę żony. Dwa razy też przeredagował teksty, również na prośbę byłej już żony, by wbrew swojej woli nie została bohaterką bloga.

Internetowy dziennik ojca dał mu bardzo dużo – również z zewnątrz i nawet po zawieszeniu działalności. – I tak uzewnętrzniałem się w mailach, w trudnych chwilach mi to pomagało, odpisywałem ludziom, których nie znałem. Niesamowite było to, że moje dziecko dostawało prezenty od ludzi, których nie znaliśmy – opowiada Raj.

Czy spotkał się z krytyką? – Zdarzały się jednorazowe wrzutki, "Ty debilu, dziecko przeczyta to za 10 lat", oskarżenia, że jestem infantylny. Ale żadna z tych rzeczy mnie nie zabolała – zdradza Bartosz Raj. Raz tylko czuł się źle w związku z blogiem – po zamieszczeniu wpisu o kąpaniu się ojców z córkami, do którego dołączył zdjęcie. – Potem okazało się, że sporo wejść było z wyszukiwarek i hasła "gołe dupy". To mnie

przeraziło, że jacyś zboczeńcy wchodzą i oglądają moje dzieci – przyznaje bloger.

A udostępnianie innym prywatnych przeżyć, emocji, wspomnień? Było zawsze, internet je tylko upowszechnił. I nie należy tego krytykować. – Dzielenie się szczęściem jest dobre, bo trzeba czynić świat ładniejszym – mówi nam optymistycznie psycholog.