Reklama.
Trzeba przypomnieć, że wydane pieniądze pochodzą z budżetu Polskiej Fundacji Narodowej, która została powołana do promowania Polski poza granicami i do dbałości o markę naszego kraju. A na budżet Fundacji złożyły się spółki skarbu państwa, czyli wszyscy obywatele. Skorzystali także byli PR-owcy Beaty Szydło, którzy są twórcami tej kampanii. Politycy Prawa i Sprawiedliwości wciąż powtarzają, że wszystkie te działania jak najbardziej dotyczą dbałości o wizerunek Polski za granicą. Jak billboardy i wspomniana strona mają to robić, tego nie wiadomo, ale przykłady opisane w zakładce "Nadzwyczajna kasta" są tak interesujące, że postanowiliśmy się im przyjrzeć bliżej .
Okazuje się,że oprócz dosyć... kontrowersyjnej nazwy zakładki, pod którą kryją się przykłady patologii środowiska sędziowskiego, one same są nie do końca prawdziwe.
Kiełbasa i policyjny pościg
Najgłośniejszy przykład nieprawości sędziowskiej to słynna już sprawa (sprzed 11 lat) kradzieży przez sędziego kiełbasy za 6,90 zł i jazdy pod wpływem alkoholu. Rzeczywiście, kradzież miała miejsce, ucieczka przed policyjnym patrolem pod wpływem alkoholu zakończona wizytą w przydrożnym rowie także, ale dalszy ciąg historii jest już zupełnie inny.
Najgłośniejszy przykład nieprawości sędziowskiej to słynna już sprawa (sprzed 11 lat) kradzieży przez sędziego kiełbasy za 6,90 zł i jazdy pod wpływem alkoholu. Rzeczywiście, kradzież miała miejsce, ucieczka przed policyjnym patrolem pod wpływem alkoholu zakończona wizytą w przydrożnym rowie także, ale dalszy ciąg historii jest już zupełnie inny.
Posługujący się tym przykładem politycy PiS-u oraz prawicowi dziennikarze nie mówią o tym, że wszystkie te zdarzenia miały miejsce, gdy wspomniany sędzia był już w stanie spoczynku. W dodatku, po kilku odwołaniach oskarżonego, Sąd Najwyższy orzekł odebranie byłemu sędziemu statusu sędziego w stanie spoczynku oraz kilkutysięczne miesięczne uposażenie wynikające z tego tytułu. W związku z tym, Zbigniew J. pobiera "zwykłą" emeryturę obliczaną na podstawie składek ZUS.
Kilometrówki
Kolejny przykład to 5 sędziów, którzy od Sądu Okręgowego w Radomiu domagali się zwrotu wydatków poniesionych na dojazdy do pracy, spoza miasta, w którym znajduje się miejsce ich pracy. Powołali się przy tym na artykuł 178 Konstytucji, który mówi o zapewnieniu odpowiednich warunków pracy i orzekania dla sędziów. I znów, prawdą jest, że dwie instancje przyznały piątce sędziów prawie 87 tysięcy złotych wyrównania. Jednak sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, który po rozpoznaniu sprawy, zanegował przyznanie wyrównań, a stawki kilometrówek ustalają zgodnie z ustawą prezesi sądów.
Kolejny przykład to 5 sędziów, którzy od Sądu Okręgowego w Radomiu domagali się zwrotu wydatków poniesionych na dojazdy do pracy, spoza miasta, w którym znajduje się miejsce ich pracy. Powołali się przy tym na artykuł 178 Konstytucji, który mówi o zapewnieniu odpowiednich warunków pracy i orzekania dla sędziów. I znów, prawdą jest, że dwie instancje przyznały piątce sędziów prawie 87 tysięcy złotych wyrównania. Jednak sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, który po rozpoznaniu sprawy, zanegował przyznanie wyrównań, a stawki kilometrówek ustalają zgodnie z ustawą prezesi sądów.
Wiadro za 10 złotych
Zwykła sprawa za wykroczenie. Sąsiedzka kłótnia o zniszczenie plastikowego wiadra wartego niecałe 10 złotych. Powód wydaje się być absurdalny, jednak każdy ma prawo wnieść taką sprawę, a sąd ma obowiązek ją rozpatrzeć zgodnie z prawem. W tym przypadku, wiązało się to z powołaniem dwóch biegłych, przesłuchaniem dziesięciu świadków oraz pracą sądowych urzędników. Całe postępowanie kosztowało prawie 800 złotych. Przykład ten miał pokazać opieszałość i bezsensowność wydawania publicznych pieniędzy. Pokazał jednak bezsensowność przepisów. Tworzonych przez polityków.
Zwykła sprawa za wykroczenie. Sąsiedzka kłótnia o zniszczenie plastikowego wiadra wartego niecałe 10 złotych. Powód wydaje się być absurdalny, jednak każdy ma prawo wnieść taką sprawę, a sąd ma obowiązek ją rozpatrzeć zgodnie z prawem. W tym przypadku, wiązało się to z powołaniem dwóch biegłych, przesłuchaniem dziesięciu świadków oraz pracą sądowych urzędników. Całe postępowanie kosztowało prawie 800 złotych. Przykład ten miał pokazać opieszałość i bezsensowność wydawania publicznych pieniędzy. Pokazał jednak bezsensowność przepisów. Tworzonych przez polityków.
'/%3e%3cpath%20class='cls-2'%20d='M212.89,56.37v51.7h-19V56.37H173.83v-16h59.11v16H212.89Z'%20transform='translate(0%200)'/%3e%3c/svg%3e)
Takich przykładów ze strony jest o wiele więcej. Większość z nich to sprawy zakończone. Niektóre historie skupiają jak w soczewce wszystkie problemy wymiaru sprawiedliwości - przewlekłość, braki kadrowe, skomplikowanie prawa i wieloletnie zaniedbania w wprowadzaniu zmian. Żadne z tych problemów nie znalazło rozwiązania w proponowanych przez PiS reformie sądownictwa.
Na razie nie wiemy (i nie zanosi się na to, żebyśmy się dowiedzieli) ile kosztował każdy z elementów kampanii rządu. Póki co to billboardy przy drogach, spot i strona internetowa. Strona z błędami, literówkami, fragmentami tekstów skopiowanych z archiwalnych materiałów medialnych i najprostszą, najbardziej toporną manipulacją.